Call it fate

04

Ik merk op hoe Alice haar hoofd neergeslagen naar de grond went, waarna mijn domme reactie terug voor mijn ogen flitst. Ik vind het ook niet fijn als mensen mij steeds geschokt aankijken, dan zou ik dat ook niet bij hen mogen doen! Eerlijk is eerlijk!

"Ja natuurlijk. Sorry van mijn reactie, maar ik heb nooit iemand anders gehad dan Stacy en Jumper sinds het hele voorval." Vertel ik eerlijk. Als Alice oprecht is, dan ben ik dat ook. Eerlijkheid is het begin van alles! We lachen even vriendelijk naar elkaar, waarna we duidelijk allebei een deur horen opengaan. We draaien allebei richting de gang en luisteren goed. Enkele voetstappen vullen het momenteel lege huis, waardoor ik weet dat er meerdere personen binnen zijn gekomen. Ik zie hoe Alice haar mond open wilt doen om iet te zeggen, maar dan hoor ik ineens alle stemmen door elkaar. Ze zijn mega luid, dat ik er hoofdpijn van krijg. Hoe kan ik al deze stemmen door elkaar horen? Waarom kan ik ze niet scheiden? Wat is dit? Ik weet niet wat het is, maar het is niet fijn. Ik wil dat het stopt, ik voel al de hele tijd dingen die ik niet zou mogen voelen in dit huis. Nu hoor ik van alle stemmen door elkaar. Ik wil dat het stopt! Ik kan dit niet aan! Wat is dit? Enkele tranen ontsnappen naar beneden door de enorme druk in mijn hoofd. Al die stemmen, ze maken me gek. Ik kan niet volgen. Ik kan niet eens verstaan wat ze zeggen, want ze praten allemaal door elkaar. Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd en maak me zo klein mogelijk. Please stop! Ga uit mijn hoofd, waarom kan ik het niet uitzetten? Wat is dit? Ik sluit mijn ogen, maar de stemmen worden enkel maar luider en luider.

"Alsjeblieft, ga weg." Fluister ik tussen mijn tranen door. Alice wandelt naar me toe en wrijft me troostend over mijn rug. Ik voel dat ze niet weet wat doen en meteen staat ze recht. Ik voel dat ze bang heeft, bang voor het onbekende. Ze wandelt naar de gang, waarna ik heel hard mijn ogen op elkaar pers. Mijn hoofd duw ik zowat samen in mijn handen, terwijl ik blijf smeken dat de stemmen verdwijnen.

"Jumper? JUMPER!" Hoor ik het meisje vol schrik op de achtergrond gillen. Ze komt meteen terug gelopen, terwijl ze met een trillende hand over mijn rug wrijft. Ze heeft niet echt bang van me, maar ze is bang dat er iets ergs met me aan de hand is. Ik geef haar geen ongelijk, want op dit moment ben ik zelfs bang. Waarom stoppen de stemmen niet? Het is zo raar! Alle stemmen, ik haal ze niet uiteen. Wat willen ze van me?

"Oh nee, shit." hoor ik Jumper vlak naast me zeggen. Alice maakt meteen plaats voor hem, waardoor hij zijn arm om me heen slaat. Hij probeert me nu te kalmeren, maar ik krijg mezelf niet gekalmeerd?

"Please Jumper, laat ze stoppen." Smeek ik, terwijl ik me inhoudt om niet te gaan schreeuwen.

"Ze neemt jullie krachten over, maar het is denk ik te veel ineens. Carlisle? Kan je even helpen?" Hoor ik Jumper vragen, waarna ik twee koude handen op mij voel. Sommige stemmen worden duidelijker dan andere, maar niets wordt verstaanbaar. Wat is dit? Laat het gewoon ophouden.

"Je moet haar laten focussen op één persoon, dan kan ze het onder controle krijgen." Hoor ik een onbekende stem zeggen, waarna de twee koude handen weggaan. Ik hoor voetstappen dichterbij komen en iemand pakt mijn handen vast.

"Hey Lu, focus je alleen op mijn stem. Oké? Alleen mijn stem." Fluistert Stacy, dat is de stem dat ik wel versta. Ik besluit me enkel te focussen op Stace. Ze zullen vast wel weten waar ze over praten, toch?

"Hoor je me? Er zijn geen andere stemmen meer, enkel die van mij." Gaat ze verder, terwijl ik met gesloten ogen me op haar focus.

"Met je gedachten, alsjeblieft?" Hoor ik dan de zelfde stem weer, maar hoe kan ik me dan nog focussen op haar als ik ze niet hoor praten.

'[i]Lu, vergeet alle andere stemmen en denk alleen aan die van mij. Je hoort enkel die van mij. Je gaat rustig in en uit ademen.[/i]' Gaat Stacy verder, gelukkig luistert ze niet naar de stem en blijft ze praten tegen me.

"Stace?" Het komt moeilijk uit mijn mond, maar ik doe mijn best. Ik open ook mijn ogen, waar ze me in een knuffel trekt.

'[i]Rustig maar kleintje, je grote zus is hier.[/i]' Zucht ze opgelucht, maar ik voel haar gezicht niet bewegen. Hoe kan ze praten zonder haar mond te bewegen? Ik duw haar een beetje achteruit en kijk haar geschrokken aan. Ondertussen zijn al de stemmen ook uit mijn hoofd verdwenen.

"Lu, is alles oké?" Vraagt Jumper en ik knik maar.

"Het was gewoon, ik weet het niet. Ik hoorde al jullie stemmen tegelijk door mijn hoofd en ik kon niets onderscheiden van elkaar. Ik kon ook niet verstaan wat ze zeiden! Het was zo eng en ik voelde alles wat jullie voelden! Ik voelde hoe bang jullie waren toen we binnen kwamen, maar ik wist niet wat het was tot ik het nu bij Alice iets totaal anders voelde." Ratel ik in paniek uit, waardoor Stacy me dichter tegen haar aan trekt.

"Het is dus echt wat jij ons vertelde?" Vraagt Carlisle verbaast, maar toch gefascineerd.

"Lucy, het spijt me enorm! Ik had je moeten vertellen over de begaafde mensen hier." Zucht Jumper vol spijt, waarna ik Stacy rustig los laat. Ik voel de oprechte spijt van Jumper en eigenlijk vind ik deze gave toch iets gemakkelijk. Nu kan niemand ooit nog liegen tegen mij!

"Het is oké, ik voel me al veel beter!" lach ik terug naar hem, waarna ik hem een knuffel geef.

"Ik ben blij dat je oké bent, sorry, ik had je moeten waarschuwen. Je bezit nu gedachtenlezen, gevoelens manipulatie en toekomst voorspellen." Legt Jumper uit en ik knik maar, dat verklaar het praten en niet bewegen. Maar, als ik gedachten lees moet ik nu toch alle stemmen weer horen?

"Ik hoor jullie stemmen niet meer, hoe kan ik dan gedachten lezen?" Vraag ik verbaasd, waarna ik ook de verbazing bij de rest voel. Dit hadden zij blijkbaar ook niet zien aankomen.

____________________
Het vierde stukje staat online!
Wat vinden jullie ervan?
XOXO
BCBlog