Call it fate

37

Na enkele wedstrijdjes en een wolken gevecht, begeven we ons voorzichtig weer naar de grond. Met een pijnlijke gil trekken we beide onze vleugels weer in, terwijl enkele botten duidelijk hoorbaar kraken. Dit is altijd het meest pijnlijke, maar gelukkig kan ik straks in koud water liggen. Het zal waarschijnlijk enkele dagen nog pijn doen in me rug, waar de littekens zitten. Stacy heeft hier gelukkig geen last van, doordat haar vleugels haar maat zijn. De mijne zijn te groot, doordat de vleugels je kracht uitstralen. Mijn vleugels zijn groot, door de soort gave die ik bezit. Stacy haar vleugels zijn perfect voor haar lengte en elke engel zou er jaloers op zijn. Rustig wandelen we naar binnen, terwijl we nog lachen over wie er nu eigenlijk was gewonnen. Stacy wilt natuurlijk niet toegeven dat ik ben gewonnen, maar ik voel aan haar dat ze ook weet dat ik ben gewonnen. Ik ben zo blij dat we rustig een stukje zijn kunnen gaan vliegen. Dit was zo lang geleden! Ik wandel in de keuken, om iet te eten te zoeken. Echter ruik ik meteen hoe Esme enkele wafels voor me heeft gebakken, waardoor ik gretig aan tafel schuif. We vertellen aan Jumper alle verhalen, zodat hij ook kan zeggen dat ik ben gewonnen en een hele dag kan lopen goedmaken met Stacy. Zoals voorspeld geeft Jumper mij gelijk en geeft Stacy hem een stomp. Ze begint te bekvechten met hem, dat hij moet stoppen mijn kant te kiezen. Ik moet er enorm om lachen en eet mijn bord leeg. Ik ruim alles terug op, waarna ik mijn spullen pak.
"Ik ben zwemmen met Seth en zijn vrienden, dus ik weet nog niet hoe laat ik zal thuis zijn." Roep ik, waarna Stacy doei komt zeggen. Ik denk aan het plaatsje in het bos, dicht bij het strand en meteen jump ik er naartoe. Vorige keer kon niemand me daar zien toen ik er liep. Dus ik veronderstel dat niemand me nu ook zal zien.
Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat ik net voor het strand sta, maar gelukkig is er niemand rond me. Ook is er nog niemand op het strand, waardoor ik rustig het strand op wandel. Ik kijk even rond en zie meteen de klif. Dit deed ik vroeger wel eens met Stacy en vaak manipuleerde ik de zee zo, zodat de onderstroom niet te groot was. Als de zee wild is, is de onderstroom te groot om in te zwemmen. Niet voor mij, maar wel voor mensen zoals Stacy of Seth. De onderstroom sleurt hen namelijk onder, waardoor ze verdrinken. Aangezien er nog niemand is, kan ik misschien wel even een duikje nemen? Rustig begin ik de berg op te lopen en sta ik al heel snel vanboven aan de klif. Ik neem even mijn telefoon boven en kijk of ik berichtjes heb. Niets. Ik besluit om Seth te laten weten dat ik er al ben, zodat hij me niet zoekt of op me wacht. Ik open een nieuw berichte en begin te type.

Hey hoi
het was even om te zeggen dat ik er al ben.
Doe maar rustig, ik wacht wel op jullie.

Ik verzend het berichtje, waarna ik mijn kleedje rustig uitdoe. Ik schop mijn schoenen aan de kant en leg alles op een hoopje bij elkaar. Rustig wandel ik naar de rand van de klif en kijk ik naar beneden. Dit heb ik zo vaak met Stace gedaan! Het laat me automatisch glimlachen en meteen stopt de lach als ik enkele pijnscheuten aan mijn rug voel. Een enkele kreun ontsnapt uit mijn mond en meteen leg ik mijn hand in mijn nek. Dit is jammer genoeg de reden dat ik niet meer zo vaak vlieg. Vroeger waren mijn vleugels altijd uit, maar tegenwoordig doe ik ze er nog amper uit. Het doet zoveel pijn en ik heb er eigenlijk gewoon geen tijd of zin meer in. Enkel de pijn, want vliegen doe ik zó graag. De tijd gaat zo snel vooruit en we willen allemaal niet ontdekt worden. Ik zucht even en denk aan hoe het ijskoude water mijn pijn zo zal weghalen! Dat doet het altijd. Ik hang even voor de laatste keer voorover en kijk naar beneden. De zee is best wild, dus ik laat hem meteen wat rustiger worden. Soms is het best handig om deze krachten te hebben. Ik ben zo klaar voor die geweldige adrenaline rush! Ik zet een paar stappen achteruit en neem nog eens diep adem. Rustig begin ik mijn aanloop te nemen, waarna ik me afstoot met één been. Net voor ik in de lucht hang, slaan twee grote en warme armen zich rond mijn middel. De armen trekken we rustig weg van de kant, tegen zijn lichaam aan. Ik voel meteen een warm gespierd lichaam tegen mijn verse littekens. En eerlijk? Het verzacht de pijn beter dan het ijskoude water. Heel mijn lichaam roept dat ik me moet omdraaien en de persoon moet aanvallen. Maar op één of andere manier voel ik me veilig in deze armen. Het voelt vertrouwd en goed, maar ik kan het toch niet laten om me rustig om te draaien. Ik wil weten wie me vast kan pakken, me kan beslopen zonder dat ik iets hoorde! Ik hoor normaal alles, echt alles! De jongen laat me mezelf rustig in zijn armen ronddraaien, waarna ik meteen naar het gezicht kijk van de jongen. Zijn ogen vangen meteen blik en het zijn de twee meest prachtige donker bruine ogen die ik al in mijn hele bestaan heb gezien.
"Je moet oppassen." Speelt een enorm zoete stem met mijn oren, waarna hij zijn spierwitte tanden bloot lacht. Ik heb deze stem al eens eerder gehoord, maar hij heeft nog nooit tegen mij gepraat? Echter speelt meteen een glimlach ook rond mijn lippen en kan ik mezelf maar niet uit zijn armen halen. Zijn armen rusten op mijn littekens en ik geniet van elk moment.
"Voor de onderstroom?"