VARLIĞIMI HİSSET

ACIMA BANA

  Çekilmiş bir acı... Katlanılmış. Ama unutulmamış. Zor ama yaşanmış. Acının izleri ona hergün aynı acıyı çeksin diye vücudunda bir mühür gibi kalmış. Sanki yaşama ÖL der gibi.
Ama o Yaşayıpta...
ÖLMEYİ tercih etti.

   BULUT  

          Vücudumdaki yorgunluk gözlerimi açmamı engelliyordu. Sanki biri göz kapaklarımı tutmuş açmamı istemiyordu. İçimde olan son güçle gözlerimi açtım. Ellerim arkadan bağlı ayaklarımın bağlı olduğunu görünce hareket etmeye çalıştım ama çok sıkıydı. Etrafima baktığımda büyük bir deponun içinde etrafta kırık camlar olan bir yerde oldugumu fark ettim. Sağ tarafımda bir hareketlilik hissedince o yöne dogru baktım. Koray aynı benim gibi bağlı bir şekilde hareketsizce duruyordu. Sanırım baygındı. En son hatırladığım... birinin Koray'ı götürmeye çalıştığı ve arabadan indigim an. Ve sonra gözlerimi burda açıyorum. Lanet olsun kim bizi buraya getirdi.

Koray'ın hala uyuduğunu görünce seslenmeye başladım.

"Koray...

Kendine gel...

Koray Uyan..."

Yerinden rahatsızca hareket edince en sonunda uyandı. Bana anlamsızca bakarken. Hareket etmeye çalıştı. Yerinden hareket edemeyeceğini anlayınca etrafına baktı.

"Nerdeyiz?"

"Bilmiyorum. Ama belli ki bizi buraya getiren kişi epey canına susamış"Koray yeniden etrafına bakınarak bana baktı.

"Peki neden sadece ikimiz burdayız?"dediğinde benimde aklımdaki bir diğer soru işaretiydi. Neden o ve ben. Ama Koray'ın tavrı sinirlendirmişti beni.

"Rahatsız mı oldun?"

"Evet. Hatta yakınımda olman daha çok rahatsız ediyor"yine o sinir bozucu hali ile konuşurken sinirlenmiştim. Bu durum da olmak yetmiyormuş gibi birde onun böyle davranması canımı sıkmaya başladı.

"Kes sesini de. Burdan nasıl kurtulcaz onu düşün. Daha Sonra boş laflarına devam edersin"derken Koray ellerini açmaya çalıştı. Ama başaramayınca durup derin bir nefes aldı.

"Kim olabilir?"

"İkimizinde tanıdığı biri olmalı..."bizi buraya getiren her kimse onun canını fena yakıcam. Kapı açılmaya başladığında bakışlarımızı o yöne doğru cevirdik.

"Şimdi öğreniriz"

İçeri giren kişi. Ahh tahmin etmeliydim. Tahir. Şirkete gelip bizi tehdit eden kişi. Lanet olsun. Daha çok dikkatli olmalıydım. İçeri girerken Koray ile bana küçümseyici bakışlar atarak arkasındaki adamlarla birlikte tam karşımızda durdu.

"Beyler... Umarım misafir perverligimizi beğenmişsinizdir"yüzünde ki o kazanan ifadeyi görünce daha çok sinirlendim. Lanet olsun Araf'ı dinlemeliydim. Tedbirli olmalıydım.

"Sendin demek.

Senin gibi bir şerefsizdende bu beklenirdi. Ucuz. Ve korkakça..."sinirden dişlerimi sıkarken. Tahir yanıma doğru bir adım daha attı.