VARLIĞIMI HİSSET

Sana ihtiyacım var...

İçinde yaşayan bir Alev...
Yaşadıkça sönmeyen. Sanki daha çok harlanan bir kıvılcım vardı.
Sönsün istemez miydi?
İstedi...
O kadar çok istedi ki...
Olmadı...
Bu dünya onun üstüne üstüne gelmeye devam etti.
Ya pes edecekti...
Ya da savaşmaya devam edicekti...
Yıkılmış bir adam sevdikleri için savaşabilir miydi?
Yapabilir miydi?

....

    Sessizlik...

Bir insanı bu kadar korkutabilir miydi? Peki odadaki herkes neden bu kadar tedirgin... Korkmuş... Hatta bazıları ise pes etmeye yakındı. Bulut başını eğmiş düşünürken. Koray ise sadece etrafı izledi. Araf beyninden kötü düşünleri atamaya çalışırken. Alya ve Mina ise hala anlam veremesede telefondaki kişiden korkmuştu. Alya Bulut'u çökmüş daha doğrusu karamsar bir şekilde görmesi içini paramparça yapıyordu. Az önce ne oldu diye düşündüler. Kutunun içinden kanlı bebek çıkmıştı. Bulut kanlı bebeği gördüğü gibi Alya'ya bakmıştı. Biliyordu... Daha doğrusu hissediyordu. Sıradaki hedef Alya'ydı. Ve o kurşunlar... Bulut odadaki herkese baktı. Benim yüzümden zarar görücekler.

Benim yüzümden...

Kimsenin zarar görmesini istemeyen Bulut çaresizdi. Eli kolu bağlı gibi hissetti.

"Birşey yapmalıyız...

Böyle susarak hiç birşey hallolmaz.

Yenilgiyi kabul etmiş gibisiniz"Koray daha fazla bu sessizliğe dayanamadı. Bulut ve Araf'ın halleri Koray'ı deli etmişti. Gözlerinde kabulleniş vardı. Ve bunu görmek istemiyordu.

"Hala anlamadın mı? Adam evin içine kadar girdi.

Kutunun içinde bomba olabilirdi. Hepimiz ölmüş olabilirdik..."diye bağırdığında Bulut kızlar adeta yerinden sıçramıştı. Bulut gerçekleri ve olacaklara o kadar konsatreydi ki. Olacakları tahmin etmemek zor değildi.

"Ama olmadı...

Böylece durup aramızdan kimi öldüreceğini düşünmek yerine birşeyler yapmalıyız..."Savunmasız olmak yerine güçlü taraf olmak zorundalardı. Bu odadaki herkes için bu gerekliydi.

"Koray haklı. Savunmasız olamayız..."Araf'ın da Koray'a hak vermesiyle kısa bir an sessizlik olmuştu.

"O adam çok mu kötü biri?"diye sorduğunda Alya Bulut gözlerini Alya'ya kilitledi. Korkmuş olması canını yakıyordu.

"Ne istiyor ki bizden?"Mina'nın sorusuna bir cevap aradılar ama bulamadılar. Araf kızların bu hallerini karşı Bulut'a döndü.

"Kızları da korkutuyorsun. Kendine gel Bulut..."diye uyardığında Bulut elini başına alarak derin bir nefes çekti.

"Korkmalılar... Bu odadaki herkes korkmalı..."hissizlikle söyledi bu cümle Koray'ı öfkelendirmişti.

"Yapma... Bunu yine yapma. Pes edip  geri çekilme. Bu sefer yapma..."aynı seylerin olmasını istemeyen Koray. Yeniden o anıları yaşamak istemiyordu. Yeni bir hayal  kırıklılığı yaşayamazdı.