<YASEMİN(YUN HEE)>
Uykusuzluktan yorgun düşmüş vücudumla saatlerdir oturduğum rahatsız uçak koltuğunda biraz daha kıpırdandım. Şu an gökyüzünde süzülüyor olmanın keyfini bile çıkaramadığım için hocalarıma çok öfkeliydim. Sonunda hayallerim gerçek oluyordu ama ben buna sevinemiyordum. Saat gece yarısını çoktan geçmiş durumda. Uçaktaki diğer kişiler güzel bir uyku çekerken ben hala Kore'de yapacağım sunumun düzenlemeleri ile uğraşıyorum. Aslında düşününce Kore'ye gitmek benim ilk hayalimdi sanırım bu hayalim için bütün zorluklara katlanmam lazım.
Ahh o bağıranda kim. İnanamıyorum uçak iniş yapmış ve ben en son sunumumu düzenliyordum. Uyuya kalmışım. Ve başımda beni uyandırmaya çalışan hostesin sesi ile kendime gelmiştim. Aceleyle toparlanıp uçaktan inmeye çalışırken her zaman ki gibi sakarlığım peşimi bırakmadı. Bu halime gülen hostese gözlerimi dikerek baktığımda yanımdan kaçar gibi uzaklaştı. Sonunda şu lanet uçaktan inmiş, valizlerimi almış ilerlerken telefonumu açmaya çalışıyordum. Karşımdan hızla bana gelen kişiyi fark ettiğimde kenara çekilmek için geç kalmıştım. Çarpmanın etkisi ile çantam, telefonum, valizlerim her şeyim yerlere serilmişti. Sanırım bugün uğursuzluk peşimi bırakmayacaktı. Bana çarpan kişi yerden telefonunu alarak;
Çarpan kişi: "Özür dilerim." dedi ve yanımdan hızla geçerek ilerlemeye başladı.
Ben ise ağzım açık bir şekilde arkasından bakıyordum. Orta yaşlı bir kadın yanıma gelip elini uzatarak;
Yaşlı kadın:" İyi misiniz?" dedi.
Ona çekingen bakışlarımı yollayarak başımı salladım. Aslında kalabalık yerlerden hoşlanmazdım. Çünkü benim sosyofobim var. Kalabalıklar içinde kendimi tedirgin ve tehlikede hissederim o yüzden yerden hızla kalkarak yere saçılan eşyalarımı topladım ve kadının yanından hızla uzaklaştım.
Şimdi yurda gitmem gerekiyordu ama yurdun olduğu bölgeye giden otobüs çoktan hareket etmişti. Mecburen taksinin birine binerek gideceğim yeri söyledim.
Yolda dışarıyı izlerken gözümün önüne bana çarpan kişi geldi. Yüzünde maske olmasına rağmen gözleri çok tanıdıktı. Daha sonra saçmaladığımı düşünüp dikkatimi tekrar yola çevirdim.
Buda kim? Ahh şimdide takside uyuyakalmışım ve taksici amca beni uyandırmaya çalışıyor. Bu alışkanlığımdan en kısa sürede vazgeçmem lazım sanırım. Boş bulduğum her anda uyumaya kesinlikle son vermem gerek. Ben bunları düşünürken taksici amca gülerek bana döndü.
Taksici: "Kızım tam 5 dakikadır sana sesleniyorum, maşallah uykun ne kadar ağırmış." dedi.
" Özür dilerim. Borcum ne kadar?" diye sormuştum utangaç bakışlarımla.
Taksici amcanın parasını verdikten sonra bagajdan valizlerimi indirmemede yardımcı olmuştu. Bunun içinde teşekkür ettikten sonra yurduma dönerek derin bir nefes aldım. Kore'de geçireceğim zamanda güzel anılar biriktirmeyi dileyerek yeni hayatıma ilk adımı atmıştım.
Yaklaşık yarım saattir yurt müdürünün kaydımı bulup oda anahtarımı vermesini bekliyordum. Belki onuncu defa daha bana adımı sorduğunda bıkkın bir sesle ona dönerek "Yasemin Kara" diye bağırmıştım. Kadın burnunun ucundaki gözlüklerini biraz tepeye kaldırarak dik dik bana bakmaya başladı. Sinirlerim git gide geriliyordu oda bunu anlamış olacak ki hızla bir kez daha göz attı önündeki deftere ve en sonunda adımı bulmuş olacak ki bana bir anahtar uzattı. Anahtarı hızla elinden alarak odasından çıktım.
Anahtarın üzerinde yazılı olan 17 numaralı odayı bulup hemen kendimi yatağa attım. Sosyal medya üzerinden tanışıp çok yakın olduğum ve Kore'de okuyan bir arkadaşım ile aynı odada kalacaktık. Gülce şu an okuldadır bende o gelene kadar uyuyayım bari. Çünkü bir kaç saat daha uykusuz kalmaya dayanamayacağım. Kore'ye geldikten sonra gerçekleşmesini dilediğim ikinci hayalimi düşünerek uykuya dalmıştım.
Kulağımın dibinde çınlayan cırtlak sesle neye uğradığımı şaşırarak uyandım. Tanımadığım bir kız elleri belinde öfkeyle bana bakarken yatakta oturur pozisyona geçip kıza döndüm. Güzel uykumdan beni uyandırdığı için kızgındım ve hızla konuşmaya başladım.
" Sen kimisinde beni bu şekilde uyandırıyorsun!" diye bağırdım.
Odada ki kız: "Asıl sen kimsin de benim yatağımda uyuyorsun!" dediğinde afallamıştım.
Hızla yerimden kalkarak aşağı kata müdürün odasına indim. Müdüre hanım bir anda beni karşısında görünce korkmuş olmalı ki hemen masasının arkasına kaçtı. Sabahtan beri dizginlemeye çalıştığım sinirim artık son noktadaydı.
" Bana nasıl başka birinin oda anahtarını verirsiniz." diye bağırdığımda karşımdaki kadın kekelemeye başlamıştı.
Yurt Müdürü: "B-ben n-ne d-de-dediğini an-anla-anlayamıyorum."
"Bana bak kadın işini doğru düzgün yapamıyorsan git de yapacak biri gelsin..."
Arkamdan adımın bağırılması ile o yöne döndüm ama birisi direk boynuma atladı. Tüm sinirimle boynuma sarılan kişiyi iterek "Sen kims..." dememe kalmadan karşımdaki kişinin Gülce olduğunu fark ettim.
Tekrar boynuma sarılarak konuşmaya başladı;
Gülce: "Meraktan öldüm neden haber vermedin." dedi biraz kızgın.
"Ben aramadıysam sen arasaydın!"
Gülce: "Aradım, aradım ama telefonunu bir erkek açtı!" dedi daha da sinirli bir şekilde.
Gülce'nin dediklerine anlam verememiştim ama bunları odada konuşurduk. İlk önce oda anahtarlarını almalıydım. Hızla müdüre hanıma dönerek üstüne yürüdüm.
"Artık gerçek oda anahtarımı verecek misin?"
Gülce: "Müdüre hanım Yasemin benim oda arkadaşım olacak lütfen odamın yedek anahtarlarını ona verin." dedi arkamdan Gülce.
Müdür elleri titreyerek 23 numaralı odanın anahtarını bana uzattı ve hemen başını yere eğdi. Gülce ile birlikte hızlı adımlarla odamıza ilerledik. Odaya girdiğimizde Gülce ciddi bir şekilde bana döndü.
Gülce: " Yurda geldiğinde beni aramalıydın. "
" Özür dilerim ama uykusuzluktan ölüyordum."
Gülce: "Ayrıca ben seni aradığımda telefonunu bir erkek açtı ve telefonlarınızın karıştığını söyledi."
"Ne!!"
Gülce: "Telefonuna baksaydın fark ederdin ama neyse artık. Bu arada telefonun sahibi defalarca aramış ama sen açmamışsın bir bak istersen."
"İnanamıyorum. Gerçekten de bu benim telefonum değil. Gülce te-telefon çalıyor."
Gülce: "Açsana kızım o zaman neden şaşkın şaşkın ekrana bakıyorsun."
"Çünkü arayan kişinin adı 'Kookie' ve Jungkook'un resmi var!!"
İlk Yayın Tarihi: 18.08.2018
!DÜZENLENDİ!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geciken Huzur (MİN YOONGİ)
FanfictionDüşle, hayatının sonuna dek varlığın için orada olacağım Düşle, nerede olursan ol dünya hoşgörülü olacak Düşle, tüm zorluklardan sonra tamamen çiçek açacaksın Düşle, başlangıçların gösterişsiz gözükse bile, sonu refah olabilir