Kiss or Kill

Kabanata 50

Chapter 50: The Final Battle

Naalimpungatan ako nang may narinig akong pagpatak tubig. I felt a different kind of sensation that gave me shivers all over my body. Isang kakaibang lamig ang humahalik sa aking buong katawan. Is this a dream?

Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata. Madilim; wala akong nakitang bakas ng kahit anong liwanag. There was absolutely nothing before my eyes, except darkness alone. Sinarado ko muli ang talukap ng aking mga mata. I opened it, but still, nothing. Ilang beses ko ito inulit bago ko napagtanto na wala nang pag-asa. Sinubukan kong igalaw ang aking mga daliri. Unfortunately enough, hindi ko maramdaman kung may daliri pa ba ako o wala. It felt as if my hands were frozen or paralyzed. With a greater force, I tried to move hands. There was a noise that I heard, more like chains and metals. Sinubukan ko rin igalaw ang aking mga paa, but there was no hope. I opened my mouth but no voice came out. It seems that even my voice left me. Pakiramdam ko ay nasa isang maliit na kahon lamang ako. It felt like being suffocated.

Naalerto ako nang bigla akong may narinig na boses. Sa pagkawari ko ay may dalawang taong nag-uusap, isang babae at isang lalaki. Kahit madilim at wala akong makita, mas tumutulis ang aking pandinig. Malinaw na malinaw pa sa sikat ng araw ang pinag-uusapan nila.

"Ilang araw na siya walang malay?" the girl asked.

"Uhm, I think it's about two days?"

Napapitlag ako sa aking narinig. I've been unconcious for two days? The hell! Ano kayang nangyari sa mga kasama ko? Did they safely retreat? How I wish wala nang ibang nahuli kung hindi ako. Tila nagdilang anghel naman ako sapagkat ang mga katanungan ko ay agad din nasagot.

"Eh yung mga kasama nya? Anong balita?"

"They were too fast. Naglaho na lang silang lahat na parang bula. It's amazing how every detail is planned."

Nakarinig ako ng isang malakas na sampal at mabigat na paghinga. Napanatag ang loob ko nang marinig na wala silang ibang nahuli. Mabuti na lamang at magaling ang mga kasama ko. Unlike me who is stupid, hindi sila nagpapadala sa emosyon. Now I guess I can die peacefully.

"Walang kwenta! Si Mendoza?"

"Masyadong magaling ang reaper na iyon. Now I'm thinking if I should've killed her before. Tuwing nakikita ko ang mukha niya, I remember my brother and--"

"Tama na."

Pagkatapos ng usapang iyon ay biglang bumukas ang pintuan. Panandalian akong nasilaw sa liwanag na binigay nito sa silid. 'Di nagtagal ay binuhay ng kung sinuman ang ilaw kaya mas nagliwanag ang paligid. I got this as an oppurtunity to study the place. I looked from left to right, only to be shocked about what I saw. Everything was blur. Hindi ko alam kung may diperensya na ba pati ang mga mata ko. May nakikita akong liwanag pero wala akong nakikita sa labas. It was blur.

I finally realized where I currently am right now. Nasa isa akong glass wall. Right, sa isang glass wall kung saan nakulong din si Louise noon. Pero kumpara doon, mas maliit at mas masikip ang kinalalagayan ko ngayon. Tila isang kahon lamang ito na maaari ka lang tumayo. Hindi ka makakagalaw ng maayos dahil sa labis na sikip.

"Miala, you're awake."

Napawi ang atensyon ko sa paligid at napunta ito sa gilid ng glass wall. May nagsalita ngunit hindi ko siya makita. Kahit na glass ito ay hindi ito transparent sa loob. Marahil tinted ito sa loob ngunit malinaw akong nakikita ng nasa labas.

May narinig ako sound na nag-echo sa glass wall. "Opacity percentage increased to 99 percent."

Parang magic dahil luminaw ang screen. Naging transparent ito at nakita ko ang mga nasa labas. Mula kisame hanggang sahig ay gawa sa bakal. It's like what we see in movies, a futuristic laboratory or something. This scene seemed so familiar.