BU DEFA B'aşk'A (#Tamamlandı)

29. BÖLÜM

Ağlaşmamız bitince annemle karşısındaki tekli koltuklara oturduk. Annem;

— Ee kimmiş? Kimlerdenmiş bu çocuk? Nerede tanıştınız? Diye sorgu suale başladı. Boğazımı temizledim. Derin bir nefes aldım.

İlk uçuştan başlayarak anlattım. Annemler Mardin'de de iki üç  yıl kadar kaldıkları için çok yadırgamadılar ama Ağa deyince babamın kaşlar havaya kalktı;

— Aşiret diyorsun. Kızım emin misin? Onların kuralları vardır. Sonra katı olurlar. Bir de yani Ağa olarak başa geçince Mardin'de yaşamanız gerekir hazır mısın bunlara? Dedi. Güldüm;

— Daha karar verememiştim babacığım ama işte kısmette karar vermek varmış, dedim.

Kızardı, bozardı sesi çıkmadı.

— Anne yarın isteme olmayacak zaten sadece aileler tanışacak. Görkem Ağabeyim sağ olsun ayarlayacaktı. Ayşenur'u da davet edeceğim müsaadenizle. Eh artık ailenin ikinci kızı oldu nasılsa, dedim gülerek.

Annem fare yutmuş kedi gibi sırıtıyordu.

— Ne oldu o iş? Bitti dimi? İsteme, tanışma, nişan hepsi bir arada yaparız. İki iki uzatmayalım, diye başladı annem.

Beni falan unutmuş Görkem Ağabeyim ile Ayşenur'a sarmıştı ama babam hızını kesti;

— Hanım hanım bırak şimdi onları yarın akşam neydi çocuğun adı? Diye bana döndü; "Berzan" dedim. Kaldı;

— Devran mı bu Berzan'ın soyadı? dedi. Şaşırmış vaziyette.

Emme basma tulumba gibi kafamı salladım;

— Eevet, dedim şaşkın şaşkın.

— Bizim Göksel'le yaşıt...

— Eevet baba da sen bunları nereden biliyorsun? Diye sordum şaşkın şaşkın.

Boğazını temizledi. Yüzüme baktı;

— Babası benim iyi dostumdur. Şimdi Berzan bilmez koptuk yıllar içinde. Berzan dört yaşında falan evden kaçmış. Annesinin hamile olduğunu duymuş. Bir ağaç gövdesinde uyuya kalmış. Herkes seferber olmuş aramışlar ama bulamamışlar. Sonra ben buldum bunu. Kucağıma gelmedi önce. "Ben seni tanımıyorum gelmem" dedi. Sonra aklıma geldi sana aldığım çikolata vardı cebimde onu çıkarttım. "Bak bunu sana baban gönderdi" deyince kucağıma atladı. Meğer her gece babası ona o markadan hediye alırmış. Korkmuş, acıkmış nerdeen nereye şimdi bu kerata benim damadım olacak ha.. Aranızda da yaş farkı var ama sen alışıksın nasılsa ağabeylerinden. Hakkında hayırlısı, dedi babam.

— Peki niye koptunuz? Diye sordum şaşkın şaşkın.

— Kızım o zaman telefon yok bir şey yok. Zaten Berzan'ı götürdüm ailesine teslim ettim. Üzerimde formam var. Beni bırakmadılar. Beraber yemek falan yedik zaten üç ay sonra tayinim çıktı İzmir'e taşındık. Ama o olay beni çok etkilemişti. Göksel'e yaşıt ya. Benim oğlum kaybolsa ne yaparım. Bütün gece aklım çıkmıştı. O yüzden gece bile eve gelmemiş deli gibi aramıştım oğlanı. Annesi üzüntüden, korkudan bebeğini düşürdü sonra. Babası ne çok üzülmüştü. Şimdi adam olmuş da gelip benim kızımı alıyor, dedi kafasını sağa sola çevirirken.

— Eee evine geldiğin zaman da anlamadın mı? Diye sordum inanamıyordum çünkü.

— Ya kızım ben ne adını sordum ne soyadını. Sorsam bile o sinirle hatırlamazdım ki bu olayı mümkün değil, dedi.

Yarın akşam bizi ilginç bir yemek bekliyordu. Annemin bakışı ile kendime geldim. Kalktım kahve yaptım barışmamız şerefine. Berzan'ı arayıp söylemek istiyordum ama sürpriz olsun da istiyordum.