Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 22

Ξυπνάμε και το φως του ήλιου πέφτει πάνω μας. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου και φιλάει το μέτωπο μου. Τον κοιτάζω. "Πόσο νοσταλγούσα αυτή την στιγμή." "Δηλαδή;" μου λέει και χαμογελάω "Να ξυπνήσω έτσι μαζί σου. Στο κρεβάτι γυμνή και το φως του ήλιου να πέφτει πάνω μας." του λέω και με φιλάει "Μόλις το ζεις μωρό μου." χαμογελάω ξανά και τον φιλάω με πάθος. Ύστερα σηκωνόμαστε, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε στην κουζίνα. Η μητέρα του Ρον μας καλημερίζει με χαμόγελο. Τα μπισκότα μυρίζουν τόσο υπέροχα. Τρώω αμέσως. "Ελπίζω να μην άργησα!" κοιτάμε όλοι πίσω και αντικρίζουμε τον Ντάμπλντορ. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι εδώ. Ειδικά ο Ντράκο. Σηκώνεται απο το τραπέζι και τρέχει να τον αγκαλιάσει. Είναι τόσο χαρούμενος. "Ανησύχησα για σένα Ντράκο. Όλα καλά;" "Ναι Ντάμπλντορ. Όλα καλά." λένε μεταξύ τους και ύστερα έρχονται στο τραπέζι. Ο Ντάμπλντορ μας χαιρετάει όλους. Εμένα τελευταία. "Δεσποινής Γκρέιντζερ." μου λέει και σηκώνομαι να τον πλησιάσω. Με αγκαλιάζει. "Πως είσαι;" "Είμαι καλά καθηγητά Ντάμπλντορ. Σας ευχαριστώ." χαμογελάω και κάθομαι ξανά. "Πως είναι τα πράγματα στο Hogwarts Ντάμπλντορ;" λέει ο πατέρας του Ρον. "Το Hogwarts δεν πέφτει ποτέ." λέει και κοιτάει τον Ντράκο με χαμόγελο. "Και νομίζω πως είναι ώρα όλοι σας να γυρίσετε πίσω." μας λέει και τον κοιτάμε όλοι. "Αλήθεια Ντάμπλντορ;!" λέω χαρούμενη "Φυσικά Δεσποινής Γκρέιντζερ. Εξάλλου σε λίγο καιρό έρχονται Χριστούγεννα. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος απο το Hogwarts τα Χριστούγεννα." ενθουσιάζομαι τόσο πολύ και κοιταζόμαστε με τον Ντράκο. Γυρνάμε πίσω στο Hogwarts. Δεν μπορώ να το πιστέψω.

Όλοι μαζεύουν τα πράγματα για να φύγουμε μαζί με τον Ντάμπλντορ. Πίσω στο Hogwarts. Πίσω στο σπίτι μου. Επιτέλους. "Έτοιμος;" ακούω την φωνή του Ντάμπλντορ και έρχεται δίπλα μου "Έτοιμος." του λέω και χαμογελάω "Πως είσαι Ντράκο;" "Καλά υποθέτω." κουνάει το κεφάλι του θετικά και πλησιάζει προς το παράθυρο. Τον βλέπω σκεπτικό. "Δεν έχει τελειώσει έτσι; Ο Βόλντεμορτ, ο πατέρας μου, δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ." γυρίζει και με κοιτάζει "Πρέπει να φανείς δυνατός Ντράκο." αναστενάζω και κάθομαι στο κρεβάτι "Δεν ξέρω τι να κάνω." "Να τους πολεμήσεις. Αυτό πρέπει να κάνεις. Μέχρι το τέλος." "Και αν δεν τα καταφέρω;" "Θα τα καταφέρεις Ντράκο. Μέχρι τότε όμως προσπάθησε να ζήσεις. Προς το παρών έχουν χάσει τις δυνάμεις τους. Θα τους πάρει αρκετό καιρό για να τις αποκτήσουν ξανά." συμφωνώ μαζί του. "Λοιπόν, νομίζω πως είμαστε όλοι έτοιμοι." λέει ο Ντάμπλντορ και κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Πλησιάζουμε προς το τζάκι. Η Ερμιόνη και εγώ κρατάμε τα χέρια μας. Παίρνουμε μια χούφτα σκόνη και μπαίνουμε μέσα. Κλείνουμε τα μάτια μας και όταν τα ανοίγουμε βρισκόμαστε στο Hogwarts. Χαμογελάμε και αγκαλιαζόμαστε. "Επιτέλους!" φωνάζει και με φιλάει παθιασμένα. Ανταποδίδω. "Στο έλεγα ότι τα Χριστούγεννα θα είμαστε στο Hogwarts. Μαζί!" τα μάτια της λάμπουν από ευτυχία. Την αρπάζω και την φιλάω με πιο πολύ πάθος. Εμφανίζονται ο Ρον και ο Χάρυ με τον Ντάμπλντορ. Ξεροβύχουν. "Μας συγχωρείτε." λέει η Ερμιόνη και εγώ γελάω. Το Hogwarts είναι στολισμένο με διάφορα φωτάκια. Το τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο ξεχωρίζει. Όλοι έχουν μαζευτεί για φαγητό. Μόλις με βλέπουν οι φίλοι μου τα χάνουν και έρχονται να με αγκαλιάσουν. Με αρπάζουν και με πηγαίνουν στην τραπεζαρία του κοιτώνα μας. Κοιτάζω την Ερμιόνη και γελάει. Ύστερα κάθεται στην τραπεζαρία του Gryffindor. Νιώθω τόσο ευτυχισμένος που είμαι ξανά εδώ πίσω. Τα παιδιά αρχίζουν να μου λένε πολλά νέα και αρχίζουμε να τρώμε τα διάφορα φαγητά και γλυκά που υπάρχουν. Ακούμε την φωνή του Ντάμπλντορ και όλοι σωπαίνουμε και τον κοιτάμε. "Μαθητές του Hogwarts, από τι βλέπετε έφτασαν και τα φετινά Χριστούγεννα. Σε λίγο και αυτός ο χρόνος θα φύγει. Αυτή η χρονιά είχε χαρές και λύπες όπως και όλες οι χρονιές που πέρασαν αλλά και που θα έρθουν. Θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στα φετινά παιδιά που δίνουν φέτος εξετάσεις για να περάσουν στην μεγάλη σχολή μαγείας που θέλουν." ο Ντάμπλντορ κοιτάζει εμάς. Σαν να μας λέει να μην παρατήσουμε ποτέ τα όνειρά μας. "Θέλω να σας πω κάτι. Δεν ξέρω αν του χρόνου είμαι εδώ. Δεν θέλω όμως να στεναχωριέστε. Να θυμάστε πάντα τα λόγια που σας έχω πει." δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί με αυτό ο Ντάμπλντορ. Γιατί να μην είναι εδώ του χρόνου; "Επίσης μην ξεχνάτε. Αύριο βράδυ έχουμε τον Χριστουγεννιάτικο χορό." λέει γελόντας και κάθεται ξανά στο τραπέζι των καθηγητών. Εμείς συνεχίζουμε να τρώμε και να συζητάμε. Ο Ντάμπλντορ με έβαλε σε σκέψεις όμως.

Είμαι στον κοιτώνα με τα κορίτσια και ψάχνουμε φορέματα για αύριο. Πραγματικά δεν ξέρω τι να βάλω. "Δεν έχω προλάβει να βρω φόρεμα. Τι θα κάνω;" λέω αναστενάζοντας και κάθομαι στο κρεβάτι. "Έλα Ερμιόνη μην ανησυχείς. Μπορώ να σου δώσω το ένα από τα δύο που έχω." μου λέει η Τζίνυ και την κοιτάζω. "Μα εγώ ήθελα ένα δικό μου φόρεμα." "Πίστεψέ με θα δείχνεις υπέροχη στο φόρεμα που θα σου δώσω." η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ο Ρον με τον Χάρρυ. "Τι έγινε;" λέει ο Ρον καθώς έρχονται δίπλα μας "Δεν έχει φόρεμα για αύριο και δεν θέλει να της δώσω ένα από τα δικά μου." "Εμείς που δεν έχουμε και κοπέλα για τον χορό τι να πούμε;" εγώ και τα κορίτσια γελάμε. Αυτοί καθόλου. Τότε εμφανίζεται ο Ντράκο. Σηκώνομαι και πέφτω στην αγκαλιά του. Τον κοιτάζω με παραπάνω. "Τι έπαθε το μωράκι μου;" "Δεν ξέρω τι να φορέσω στο χορό. Δεν έχω φόρεμα." τα κορίτσια τον κοιτάζουν σαν λυσάρες. Νευριάζω, πιάνω το χέρι του και βγαίνουμε έξω. "Το λατρεύω όταν ζηλεύεις." γελάει και τον κοιτάζω σοβαρή. "Μην ανησυχείς για το φόρεμα. Θα σου βρω εγώ." "Πως θα μου βρεις δηλαδή;" "Θα δεις. Μην σε ανησυχεί αυτό. Γιατί είμαι σίγουρος πως θα είσαι απλά πανέμορφη." χαμογελάω και χαϊδεύει το πρόσωπο μου. Ύστερα φιλιόμαστε. "Να έρθω στο δωμάτιο σου;" του λέω και γελάει "Φυσικά και θα έρθεις. Αλλά το βράδυ. Θέλω να πάω στον Άλμπους τώρα. Θέλω να συζητήσω κάτι μαζί του." "Είναι σοβαρό;" "Οχι μην ανησυχείς." κουνάω το κεφάλι μου θετικά και με πηγαίνει ξανά μέχρι το δωμάτιο.

Αφήνω την Ερμιόνη στο δωμάτιο του Gryffindor και φεύγω. Ύστερα πηγαίνω στο γραφείο του Ντάμπλντορ. "Ντράκο, όλα καλά;" μου λέει και τον πλησιάζω "Καθηγητά Ντάμπλντορ, γιατί είπατε όλα αυτά πριν;" "Τι είπα;" "Είπατε ότι δεν θα είστε εδώ του χρόνου." "Εσύ του χρόνου θα έχεις τελειώσει Ντράκο." "Ξέρω τι εννοούσα καθηγητά Ντάμπλντορ." έρχεται κοντά μου "Μην ανησυχείς Ντράκο. Τίποτα δεν θα μου συμβεί." αναστενάζω και με αγκαλιάζει "Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος Ντράκο." "Για ποιο πράγμα;" "Ο Βόλντεμορτ θα φέρει πόλεμο Ντράκο. Ανάμεσα στο Hogwarts και στη σκοτεινή μαγεία. Δεν σταμάτησε και σε θέλει στο πλευρό του ακόμα. Θα χτυπήσει ξανά. Πρέπει να είσαι έτοιμος." αναστενάζω και πλησιάζω προς το παράθυρο. Χαζεύω το χιόνι που πέφτει. "Θα είμαι Ντάμπλντορ. Μην ανησυχείς." κουνάει το κεφάλι του θετικά.