Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 26

Είναι μεσάνυχτα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξυπνάω τον Ντράκο. Παραλίγο να το ξεχάσω. Ο χορός τον μαγισσών. "Ντράκο, ξύπνα!" τον σκουντάω με τα δυο μου χέρια και ανοίγει τα μάτια του. "Ξημέρωσε κιόλας;" λέει νυσταγμένος και γελάω "Είναι 3:00. Μου υποσχέθηκες ότι θα πάμε στο χορό τον μαγισσών." απαντάω και ανοίγει τα μάτια του πλέον κανονικά. Σηκώνεται και φοράει το παντελόνι του. "Το είχα ξεχάσει κιόλας." "Το κατάλαβα." φοράω τα παπούτσια μου και ο Ντράκο την μπλούζα του. "Ερμιόνη, μόνο για 10 λεπτά. Εντάξει;" πλησιάζω μπροστά του και αναστενάζω "Εντάξει." μου δίνει ένα απαλό φιλί και αφού φοράει τα παπούτσια του φεύγουμε. Φτάνουμε στο δάσος και βλέπουμε ένα φωτεινό φως και κοπέλες να τραγουδάνε. Κρυβόμαστε πίσω από έναν μεγάλο βράχο και μπορούμε να δούμε τις μάγισσες να χορεύουν και να κάνουν διάφορα ξόρκια. Τραγουδάνε σε μια γλώσσα που δεν μπορώ να καταλάβω. Κοιτάζω τον Ντράκο χαμογελόντας. "Είναι υπέροχες!" κλείνει το στόμα μου με το χέρι του "Μην μιλάς δυνατά. Άμα σε ακούσουν είναι ικανές να σου πάρουν την φωνή σου." ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να είναι κακιές. Τις κοιτάζω ξανά. Είναι τόσο όμορφες. Και αυτή η μουσική. Σε ταξιδεύει. Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του Ντράκο και χαζεύουμε όλο αυτό το θέαμα. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου και κλείνω τα μάτια μου. "Να πηγαίνουμε;" λέει μετά από κάτι λεπτά και τον κοιτάζω λέγοντας "Λίγο ακόμα." χαμογελάει και φιλάει απαλά το μέτωπο μου.

Ξαφνικά η μουσική σταματάει και το κλίμα γύρω γίνεται τρομακτικό. "Τι έγινε;" λέει η Ερμιόνη ενώ με κοιτάει με φόβο "Δεν ξέρω." απαντάω και οι μάγισσες από χαριτωμένες και όμορφες μεταμορφώνονται σε μαυροφορεμένες και τρομακτικές. Από το πουθενά εμφανίζεται η Μπέλατριξ. Ακούγεται αυτό το διαβολικό χαμόγελο της και πλησιάζει μια μια τις μάγισσες.

"Συγνώμη που διακόπτω αυτή την υπέροχη γιορτή όμως τα πράγματα αλλάζουν."
"Μπέλατριξ."
"Σωστά Φιόνα. Εγώ είμαι. Σου έλειψα;"

Η Φιόνα την κοιτάζει απογοητευμένη ενώ η Μπέλατριξ βγάζει το ραβδί και αρπάζει το χέρι της. Στο χέρι της συμβολίζει αυτή την νεκροκεφαλή. Το σημάδι τον Θανατοφάγων. Αυτό σημαίνει ότι ο Βόλντεμορτ αποκτάει στρατό με την βία. Η Φιόνα δεν το θέλει. Φωνάζει και κλαίει.

"Αυτό σημαίνει ότι εσύ και εγώ μπορούμε να γίνουμε ξανά φίλες γλυκιά μου Φιόνα. Πλέον ανήκουμε και οι δυο μας σε Αυτόν."
"Ποτέ! ΠΟΤΕ!"

Η Μπέλατριξ γελάει και συμβολίζει και τις άλλες μάγισσες που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Σε λίγο εξαφανίζονται. Πλέον μόνο η Ερμιόνη και εγώ υπάρχουμε στο δάσος. Τα έχω χαμένα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Κάθομαι πάνω στον βράχο και η Ερμιόνη έρχεται δίπλα μου. "Αυτό είναι το σχέδιο του." λέω με απελπισία "Μαζεύει στρατό. Σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμος." νιώθω τα χέρια της Ερμιόνης στην πλάτη μου να με αγκαλιάζουν "Πρέπει να σκεφτείς ότι είσαι δυνατότερος Ντράκο. Και ότι δεν είσαι μόνος σου." την κοιτάω και γελάω νευρικά καθώς σηκώνομαι όρθιος "Θέλω να πιστέψω ότι θα έχει καλό τέλος Ερμιόνη. Αλλά πώς; Πώς θα έχει ευτυχισμένο τέλος; Έχεις καταλάβει ποιος με κυνηγάει; Θα κάνει τα πάντα για να πάω με το μέρος του. Όλοι οι οικογένεια μου ανήκει σε αυτόν." με πλησιάζει και ακουμπάει τα χέρια της στο πρόσωπο μου. Είμαι τόσο απελπισμένος. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. "Αγάπη μου κοίτα με." λέει η Ερμιόνη και κοιταζόμαστε στα μάτια. "Δεν θα αφήσουμε τον Βόλντεμορτ να νικήσει. Εντάξει;" υψώνει την φωνή της και κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και ύστερα φιλιόμαστε με πάθος. Παίρνουμε μία βαθιά ανάσα και γυρνάμε στο Hogwarts. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε όλο αυτό που είδαμε. Η Ερμιόνη κατευθύνεται προς τον κοιτώνα του Gryffindor και την σταματάω αμέσως. "Που νομίζεις ότι πας;" γελάει πονηρά και έρχεται μπροστά μου "Στον κοιτώνα μου." "Νόμιζα ότι στον δικό μου κοιτώνα σου άρεσε περισσότερο." "Ντράκο, σε 2 ώρες ξημερώνει." "Αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Μπορούμε να κάνουμε έρωτα και όταν τελειώσουμε να δούμε τις ακτίνες του ήλιου." γελάμε και δαγκώνουμε τα χείλη μας. Μέσα σε λίγα λεπτά έχουμε φτάσει στον δικό μου κοιτώνα και μπαίνουμε στο δωμάτιο. Την ρίχνω στο κρεβάτι και κάνουμε έρωτα μέχρι που οι ακτίνες του ήλιου εμφανίζονται στο δωμάτιο. Είμαστε κάτω από τα παπλώματα. Φιλιόμαστε ασταμάτητα ενώ χαϊδεύω τα μαλλιά της. "Έχω μια ιδέα." "Ωχ... Για να ακούσω." "Να μείνουμε όλοι μέρα στο κρεβάτι. Να μην πάμε σε κανένα μάθημα." γελάει και ξαπλώνει το κεφάλι της στο κορμί μου. "Ξέρεις ότι πρώτη ώρα έχουμε τον Σνέιπ;" "Το ξέρω. Τουλάχιστον να χάσουμε αυτή την ώρα. Δεν έχω καθόλου όρεξη να τον βλέπω πρωί πρωί." "Να σου πω κάτι;" λέει και με κοιτάει χαμογελόντας "Και εγώ το ίδιο." γελάμε ταυτόχρονα και φιλιόμαστε ξανά και ξανά παθιασμένα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να ντύνομαι. Το ίδιο και ο Ντράκο. Χάσαμε την ώρα του Σνέιπ. "Λες να έχει ακόμα πρωινό; Πεινάω πολύ." "Πάμε και θα δούμε." μου απαντάει και βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο. Στους καναπέδες μπροστά στο τζάκι κάθονται κάποιες κοπέλες που κοιτούν τον Ντράκο και τους τρέχουν τα σάλια. Ο Ντράκο δεν τις έχει πάρει καν χαμπάρι γιατί προσπαθεί να φτιάξει ένα κουμπί από το πουκάμισο του. Εγώ όμως νευριάζω τόσο πολύ. "Να καθαρίσετε το πάτωμα όμως. Τα σάλια σας στάζουν παντού." ο Ντράκο με κοιτάει παράξενα και ύστερα κοιτάει αυτές. Πιάνει το χέρι μου και βγαίνουμε έξω από τον κοιτώνα. Κατευθυνόμαστε προς την τραπεζαρία. "Θα τσακωθείς με όλες τις πρώην μου;" "Όλες; Δηλαδή έβγαινες και με της τρεις που μόλις είδα;" "Δεν το λες και βγαίναμε. Απλά περάσαμε ένα βράδυ ομαδικός καλά." το λέει γελόντας και εγώ τον κοιτάω νευρικά. "Μωρό μου εγώ εσένα θέλω τώρα. Ζηλιάρα μου!" φωνάζει και με φιλάει παθιασμένα ενώ με σηκώνει ψηλά. Γελάω δυνατά μέχρι που φτάνουμε στην τραπεζαρία. Κάτι έχει απομείνει από φαγητό και τρώμε. Χτυπάει για διάλειμμα και ο Ρον με τον Χάρυ μας βρίσκουν. "Τι έγινε με εσάς; Σας πλάκωσε το πάπλωμα;" "Μπορεί και λίγο." απαντάει ο Ντράκο στον Χάρυ και κάθονται μαζί μας. "Είδατε τις εφημερίδες;" ρωτάει ο Ρον και εμείς κουνάμε το κεφάλι μου αρνητικά "Τι λένε;" ο Ρον αφήνει πάνω στο τραπέζι την εφημερίδα και ο τίτλος είναι "Ο ΒΕΛΤΟΜΟΡΤ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ. ΛΑΣΠΟΑΙΜΑΤΟΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΣΑΣ." σοκάρομαι τόσο πολύ. Το μυαλό μου πάει κατευθείαν στους γονείς μου. Σηκώνομαι όρθια και ο Ντράκο με πλησιάζει. "Αγάπη μου ηρέμησε. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν θα τον αφήσω!" "Πρέπει να πάω στους γονείς μου! Πρέπει να σιγουρευτώ ότι είναι καλά." λέω δυσαρεστημένη και τρομαγμένη ταυτόχρονα. Ο Ντράκο ακουμπάει τα χέρια του στα μάγουλα μου και κοιταζόμαστε στα μάτια. "Νομίζω πως πρέπει και να μείνεις στους γονείς σου για μερικές μέρες. Για σίγουρη προστασία." τον κοιτάζω παράξενα χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί. Δεν έχω σκοπό να μείνω εκεί. Για κανέναν λόγο. Μόνο να δω αν είναι όντως καλά θελω να δω.

"Ντράκο, τι λες;" αναστενάζει βαριά "Ο Βόλντεμορτ δεν μπορεί να έρθει στον κόσμο των μαγκλς. Οπότε θα είσαι ασφαλής εκεί." "Μόνο μαζί σου είμαι ασφαλής. Το ξέχασες;" λέει βουρκωμένη και της δίνω μια σφιχτή αγκαλιά.