Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 12

Σηκώνομαι από το έδαφος και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και είμαι ιδρωμένος. "Ντράκο, είσαι καλά;" στον καθρέφτη φαίνεται ο Ντάμπλντορ. Γυρίζω πίσω και με βλέπει που παίρνω βαθιές ανάσες. Με πλησιάζει και ακουμπάει το ένα του χέρι στο πρόσωπο μου. "Δεν μπορώ Ντάμπλντορ. Δεν θα με αφήσει ποτέ. Άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου." κουνάει το κεφάλι του θετικά και με αγκαλιάζει. Δεν ξέρω πως να το πολεμήσω. Νομίζω πως θα χειροτερεύσει. Νομίζω πως όλο αυτό δεν θα έχει καλό τέλος. "Προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι Ντράκο. Όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ δύναμη του δίνεις να ελέγχει το μυαλό σου. Πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα. Θα σου κάνει καλό." τον κοιτάζω και κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Ύστερα φεύγω. Πηγαίνω στον κοιτώνα. Το μυαλό μου πάει στην Ερμιόνη. Πως θα μείνω μακριά της; Αυτό είναι το πιο χειρότερο απ'όλα. Πρέπει να μείνω μακριά της για να την προστατεύσω. Ξέρω όμως πως μου είναι αδύνατον. Πως δεν μπορώ να προσπαθήσω καν. Ξέρω πως με αγαπάει ακόμα. Ξέρω πως της λείπω. Το μίσος που δείχνει είναι ένα τίποτα μπροστά στον έρωτα της για μένα. Το μίσος είναι απλά ένας εγωισμός της για αυτό που της έκανα. Κοιτάζω ξανά το χέρι μου. Ίσως αυτό το φίδι να μην φύγει ποτέ από πάνω μου. 

Flashback 

Ο Ρον με πάει στο κρεβάτι του. Με ξαπλώνει και αρχίζει να με φιλάει. Του λέω να σταματήσει γιατί δεν έχω καθόλου όρεξη. Δεν με ακούει. Τον σπρώχνω από πάνω μου και νευριάζει. "Κουράστηκα Ερμιόνη! Βαρέθηκα!" τον κοιτάζω καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι "Και εγώ το ίδιο. Δεν το αντέχω άλλο. Ας το τελειώνουμε εδώ!" πάω να φύγω όμως μπαίνει μπροστά μου και με ρίχνει ξανά προς το κρεβάτι. Έρχεται από πάνω μου και με κρατάει σφιχτά από τον λαιμό. "Δεν θα με αφήσεις το άκουσες; Είσαι δικιά μου! Μόνο δικιά μου!" ξεκουμπώνει το παντελόνι του και τρομάζω για αυτό που πάει να γίνει. "Άσε με!" του φωνάζω και γελάει "Νομίζεις πως ο Ντράκο σε ερωτεύτηκε; Το σώμα σου ήθελε και έφυγε. Σε παράτησε!" αρχίζω να κλαίω και ανεβάζει την φούστα μου καθώς βγάζει με δύναμη το εσώρουχο μου. "Ρον σε παρακαλώ σταμάτα, με τρομάζεις!" "Σε θέλω Ερμιόνη. Με έχεις τρελάνει το καταλαβαίνεις; Σε θέλω πολύ!" σπρώχνει το κορμί μου προς τα μέσα και ουρλιάζω από πόνο. "Δεν θέλω σταμάτα!" του φωνάζω δυνατά αλλά δεν ακούει τίποτα. Προσπαθώ να τον σπρώξω και κρατάει τα χέρια μου σφιχτά. Μπαινοβγαίνει μέσα μου και το απολαμβάνει καθώς εγώ κλαίω από πόνο. Φωνάζω συνέχεια να σταματήσει, να με αφήσει, πως πονάω αλλά δεν ακούει τίποτα. Το απολαμβάνει τόσο πολύ που αγνοεί το πως νιώθω. Τελειώνει και καθώς με κοιτάζει κοιτάζω αλλού ενώ τα δάκρυα μου δεν έχουν σταματήσει. Ξαπλώνει δίπλα αναστατωμένος. Με κοιτάζει. "Σταμάτα να κλαις σε παρακαλώ! Έχασα τον έλεγχο συγνώμη." αρχίζω να τον χτυπάω στο κορμί του για να φύγει από πάνω μου και με κοιτάζει μετανιωμένος. "Σε μισώ! Σε μισώ!" του φωνάζω και παίρνει το ραβδί του. Με κάνει να ξεχάσω ότι έγινε.