Black Love {Dramione Fanfiction}

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Part 22 {Πρωτελευταίο επεισόδιο}

2 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ

Ντράκο Μαλφόι

"Δυστυχώς θα χρειαστεί να χωριστούμε. Εγώ θα πρέπει να πάω στον Σκοτεινό Πύργο ώστε να βρω τον Βόλντεμορτ και εσύ Ντράκο μαζί με τους άλλους θα πάτε στο ξύλινο σπίτι όπου συνηθίζατε ο Μάρκους και εσύ να παίζετε μικροί. Εκεί κρατάει την Ερμιόνη." λέει ο Σείριος καθώς έχουμε μαζευτεί όλοι μαζί στο τραπέζι και τον ακούμε με μεγάλη προσοχή

"Θα συναντηθούμε ξανά σωστά;" τον ρωτάω και χαμογελάει

"Η μητέρα σου μου είπε να σου πω να μην ανησυχείς για τίποτα." τον ακούω να λέει αυτή την φράση και μένω άφωνος. Αυτό σημαίνει ότι ο Σείριος δεν συνάντησε μόνο την Ανδρομέδα στην άλλη πλευρά αλλά και την μητέρα μου. Κοιτάω κάτω χαμογελώντας και σε δευτερόλεπτα έχω σηκωθεί όρθιος

"Τι περιμένουμε τότε; Ας ξεκινήσει το παιχνίδι." λέω με το συναίσθημα ότι είμαι έτοιμος να βράζει μέσα μου και όλοι σηκώνονται όρθιοι. Πριν χωριστούμε ο Σείριος με πλησιάζει και μου δίνει μια σφιχτή αγκαλιά κάτι που ανταποδίδω και εγώ στη συνέχεια

"Να προσέχεις, μικρέ." μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου θετικά

"Και εσύ." με χτυπάει απαλά στην πλάτη και σε δευτερόλεπτα έχει εξαφανιστεί από μπροστά μου. Ύστερα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και πλησιάζω στα παιδιά.

"Είμαι σίγουρος ότι μαζί με τον Μάρκους θα είναι και η Αστόρια. Οπότε εσείς θα πολεμήσετε την Αστόρια. Ο Μάρκους είναι δικός μου. Άμα είναι να πεθάνει απόψε, θα πεθάνει από τα δικά μου χέρια." κουνούν το κεφάλι τους θετικά και στη συνέχεια ενώνουμε όλοι μαζί τα χέρια μας. Κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να κάνω εικόνα το μυαλό μου το ξύλινο σπίτι που συνηθίζαμε να παίζουμε μικροί ο Μάρκους και εγώ. Μόλις τα ανοίγω βρισκόμαστε λίγα μετά πιο κάτω από το σπίτι. Χαμογελάω και τους κάνω νόημα να με ακολουθήσουν.

Ερμιόνη Γκρέιντζερ

Κάθομαι στο ξύλινο έδαφος μόνη μου περιμένοντας να έρθει η στιγμή να φύγω από αυτό το απαίσιο μέρος. Θέλω απλά να γυρίσω πίσω. Ακούω την κλειδωνιά να ξεκλειδώνει και αμέσως σηκώνομαι όρθια με την αλυσίδα που βρίσκεται στα χέρια μου να ακολουθεί. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά από φόβο μόλις τα μάτια μου αντικρίζουν τον Μάρκους να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και να κλειδώνει την πόρτα ξανά.