Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 25

Με το πρώτο φως του ήλιου ο Ντράκο και εγώ επιστρέφουμε στο Hogwarts. "Κοιμήθηκες καλά;" μου λέει και τον κοιτάζω χαμογελόντας "Όσο κοιμάμαι στην αγκαλιά σου πάντα θα κοιμάμαι καλά." γελάει και με παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά. Θέλω να αναφέρω τους παράφρονες αλλά σκέφτομαι όχι τώρα. Ίσως αργότερα. Πάντως ο Ντράκο είναι προβληματισμένος. "Ξέρεις τι είναι απόψε;" του λέω καθώς καθόμαστε για πρωινό "Τι;" "Ο χορός των μαγισσών!" του λέω ενθουσιασμένη ενώ αυτός με κοιτάει περίεργα και αρχίζει να γελάει "Τι σημαίνει αυτό;" "Μην γελάς! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονται όλες οι μάγισσες γύρω από την λίμνη και χορεύουν. Σε παρακαλώ πάμε!" γελάει περισσότερο και πίνει λίγο από τον καφέ του "Ερμιόνη, δεν είναι απλά ένας χορός. Είναι ένας αρχαίος χορός με διάφορα ξόρκια. Επικίνδυνα αρχαία ξόρκια και θυσίες." "Δεν θα είμαστε κοντά τους. Από μακριά θα το παρακολουθήσουμε. Σε παρακαλώ Ντρακο ας πάμε!" του λέω με νάζι και με κοιτάζει "Εντάξει. Αλλά από πολύ απόσταση. Είναι επικίνδυνο και αλήθεια μισούν τους μαγκλς." του χαμογελάω και τον φιλάω με πάθος. Στη συνέχεια αρχίζει να με ταΐζει ένα κομμάτι κέικ και γελάω ενώ του το παίρνω από τα χέρια. "Καλημέρα στο πιο ερωτευμένο ζευγάρι του Hogwarts!" μας λέει ο Ρον και κάθεται μαζί μας. "Καλημέρα Ρον." του λέει ο Ντράκο και ο Ρον με κοιτάζει "Εσύ Ερμιόνη; Δεν θα με χαιρετήσεις;" "Καλημέρα." του λέω και συνεχίζω να τρώω. "Ντράκο, νομίζω πως πρέπει να ξέρεις κάτι." λέει ο Ρον και ο Ντράκο τον ακούει προσεκτικά "Οι παράφρονες έχουν περικυκλώσει το Hogwarts. Αναζητούν εσένα." "Ναι το ξέρω. Τους είδα χθες βράδυ." αναστενάζει και του κρατάω το χέρι. "Ο Ντάμπλντορ έκανε προστατευτικά ξόρκια παντού ώστε να μην πλησιάσουν στο Hogwarts. Αλλά δεν ξέρει για πόσο θα τους κρατάει." "Μέχρι ο Ξέρεις-Ποιος να αποφασίσει να ξεκινήσει ο πόλεμος." "Ναι αλλά αυτό δεν θα γίνει." λέω εγώ και οι δύο τους με κοιτάζουν. "Ντράκο, έτσι δεν είναι; Δεν θα έρθει πόλεμος." ο Ντράκο μου δίνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο και με αγκαλιάζει. "Ερμιόνη θα έρθεις στο μάθημα η θα δίνεις φιλιά όλοι μέρα;" ακούω την φωνή της Τζίνυ και τα κορίτσια να γελούν "Θα δίνω φιλιά όλοι την μέρα." ο Ντράκο γελάει και με κοιτάζει "Πήγαινε στο μάθημα Γκρέιντζερ." μου λέει και κρατάω τα βιβλία μου. Πηγαίνω στα κορίτσια και φεύγουμε για το μάθημα.

Περπατάω στο Hogwarts και κατευθύνομαι προς το γραφείο του Σνέιπ. Πρέπει να τον ρωτήσω για τους παράφρονες. Είμαι σίγουρος ότι ξέρει τα πάντα. Φτάνω στο γραφείο και χτυπάω την πόρτα. "Περάστε" ακούω την σοβαρή του φωνή να λέει και περνάω μέσα. "Μαλφόυ." λέει και πλησιάζω προς το μέρος του "Πρέπει να μου πεις για τους παράφρονες. Ποιος είναι ο σκοπός τους; Τι θέλει να καταφέρει ο Βόλντεμορτ με αυτό;" κοιτάζει προς τα κάτω και γελάει. Ύστερα κατευθύνεται προς το μέρος με τα μαγικά του φίλτρα και αρχίζει να δημιουργεί. "Δεν πρόκειται να το συζητήσω αυτό μαζί σου Ντράκο. Άμα θες όμως τόσο πολύ να μάθεις, πήγαινε να βρεις τον πατέρα σου." "Δεν έχω σκοπό να μιλήσω ξανά με τον πατέρα μου." με κοιτάζει και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά "Και όμως θα αναγκαστείς κάποια στιγμή να μιλήσεις μαζί του Ντράκο. Είσαι ένας Μαλφόυ." "Πες μου γιατί έχει στείλει ο Βόλντεμορτ τους παράφρονες!" έρχεται μπροστά μου και με κοιτάζει με μίσος "Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να πας στην τάξη Μαλφόυ! Σε λίγο το μάθημα αρχίζει." βγαίνω έξω από το γραφείο νευριασμένος. Πηγαίνω και κάθομαι έξω στο προαύλιο του Hogwarts. Αποφασίζω να μην πάω στο μάθημα. Κάθομαι στα σκαλάκια και ακουμπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. "Ντράκο, τι κάνεις εδώ;" μπροστά μου βλέπω τον Ντάμπλντορ "Καθηγητά Ντάμπλντορ." σηκώνομαι και στέκομαι μπροστά του "Συγνώμη. Απλά, δεν είχα όρεξη να πάω στο μάθημα." με κοιτάζει σαν να έχει καταλάβει ότι κάτι με προβληματίζει "Κάτι σε προβληματίζει. Ας περπατήσουμε." χαμογελάω και αρχίζουμε να περπατάμε μέχρι έξω από το Hogwarts. Είμαστε έτοιμοι να φτάσουμε στην καλύβα του Χάγκριντ. "Πες μου Ντράκο. Τι συμβαίνει;" σταματάω για λίγο και τον κοιτάζω "Είναι απλά οι παράφρονες." "Τους φοβάσαι;" "Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλουν." "Είμαι σίγουρος ότι ξέρεις." αναστενάζω και κοιτάζω γύρω μου "Είναι επικίνδυνοι;" "Φυσικά και είναι επικίνδυνοι Ντράκο. Όμως αν ξέρεις πως να τους αντιμετωπίσεις όλα είναι πιθανά." σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. "Υπάρχει τρόπος να τους αντιμετωπίσω;" "Φυσικά και υπάρχει τρόπος." "Τότε θέλω να μάθω." λέω με σιγουριά και ο Ντάμπλντορ κουνάει θετικά το κεφάλι του. "Ακολούθησε με." μου λέει και σηκώνομαι όρθιος. Πηγαίνουμε στο γραφείο του και με το ραβδί του ανοίγει μία μυστική πύλη που υπάρχει μέσα στον τοίχο. Βρισκόμαστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο άλλα ο Ντάμπλντορ δίνει φως με το ραβδί του. Πλησιάζουμε μπροστά από ένα μεγάλο μπαούλο και με κοιτάζει. "Τι είναι εδώ μέσα;" "Παράφρονα. Αυτό υπάρχει μέσα στο μπαούλο." τα χάνω μόλις μαθαίνω τι υπάρχει. "Γιατί κρατάς έναν παράφρονα μέσα στο Hogwarts;" "Γιατί ήξερα ότι θα έρθει αυτή η μέρα. Σήκωσε το ραβδί σου ψηλά Ντράκο." κάνω ότι μου λέει. Σηκώνω το ραβδί σου ψηλά και περιμένω για το επόμενο βήμα. "Τώρα θέλω να σκεφτείς κάτι που σε κρατάει δυνατό. Κάτι που δεν θες να χάσεις από δίπλα σου." αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η Ερμιόνη. Αυτή είναι όσα έχω και δεν θέλω να χάσω από δίπλα μου. "Είσαι έτοιμος;" μου λέει καθώς είναι έτοιμος να ανοίξει το μπαούλο. Κουνάει το κεφάλι μου θετικά και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο παράφρονας έχει ελευθερωθεί και βρίσκεται μπροστά μου. Έτοιμος να πάρει την ψυχή μου. Είμαι αποφασισμένος όμως ότι δεν θα τον αφήσω. Με το ραβδί μου μπροστά δημιουργώ ένα τεράστιο φωτεινό φως κάτι που κάνει τον παράφρονα να τυφλώνεται και να μην το αντέχει. Τον διώχνει μακριά και μπαίνει ξανά μέσα στο μπαούλα. Ο Ντάμπλντορ το κλειδώνει και με κοιτάζει ενθουσιασμένος, γεμάτος περηφάνια. "Αυτό ακριβώς ήθελα Ντράκο!" εγώ είμαι σαν χαμένος γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έκανα κάτι τέτοιο. Χαμογελάω και ο Ντάμπλντορ με αγκαλιάζει. "Πήγαινε τώρα Ντράκο. Θα σε φωνάξω αύριο πάλι." κουνάω το κεφάλι μου θετικά και βγαίνω έξω χαμογελόντας. "Ντράκο!" ακούω αυτή την υπέροχη φωνή και γυρίζω πίσω. Η Ερμιόνη με πλησιάζει και την παίρνω μια σφιχτή αγκαλιά. "Που ήσουν; Γιατί δεν ήρθες στο μάθημα;" παίρνω μία βαθιά ανάσα και χαϊδεύω τα μαλλιά της. "Είχα μια δουλειά με τον Ντάμπλντορ. Ανησύχησε το μωρό μου;" "Μμ, πολύ!" με αρπάζει και με φιλάει ασταμάτητα. Το ίδιο και εγώ. Φιλιόμαστε στη μέση του προαυλίου και δεν μας νοιάζει το ποσό μας βλέπουν. Σταματάμε και χαμογελάμε. Κρατάω το χέρι της και και πηγαίνουμε στον κοιτώνα.

Ντάμπλντορ & Σνέιπ

"Πόσος καιρός μου μένει ακόμα Σνέιπ;" του λέω καθώς στέκεται μπροστά στο παράθυρο "2 μήνες το πολύ." αναστενάζω και κοιτάζω κάτω "Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον Ντράκο." όταν το λέω αυτό γυρίζει και με κοιτάζει αναστατωμένος "Δεν μπορεί να γίνει με αυτόν τον τρόπο!" "Είναι ο μόνος τρόπος, Σνέιπ!" κουνάει το κεφάλι του αρνητικά και γελάει νευρικά "Γιατί του παριστάνεις τον καλό καθηγητή, ότι νοιάζεσαι γι'αυτόν, από την στιγμή που θες να τον κάνεις δολοφόνο;" "Νοιάζομαι για τον Ντράκο, Σνέιπ." "Θες να τον βάλεις να σε σκοτώσει." "Γιατί μόνο ο Ντράκο πρέπει να το κάνει. Και εσύ ο ίδιος το ξέρεις." νευριασμένος γυρίζει την πλάτη του και αναστενάζει. Ξέρω ακριβώς τι τον προβληματίζει. "Ανησυχείς για την Ναρκίσα, έτσι;" "Δεν μπορείς να καταλάβεις." "Πάνε 10 χρόνια από τότε Σνέιπ. Έπρεπε να το είχες ξεπεράσει." με αυτή μου την φράση γυρνάει και με κοιτάει κάπως περίεργα. Βγάζει το ραβδί του και λέει τα λόγια "Καλώ τον προστάτη!" τότε εμφανίζεται στην αίθουσα ο προστάτης την Ναρκίσα που είναι μια ελαφίνα. Μένω άφωνος. "Μετά απ'όλα αυτά τα χρόνια; Την αγαπάς ακόμα;" με κοιτάζει απογοητευμένος και λέει την λέξη "Για πάντα." τότε στο μυαλό μου έρχονται ξανά όλες αυτές οι αναμνήσεις. Αυτές οι κακίες αναμνήσεις. Και αυτός ο πληγωμένος έρωτας του Σνέιπ και της Ναρκίσα. Ο Σνέιπ είναι έτοιμος να κλάψει αλλά τελευταία στιγμή κρατιέται δυνατός και βγαίνει έξω. Πλησιάζω προς την μαγική σφαίρα και με το χέρι μου την κάνω να δείξει τον Ντράκο. Τον βλέπω να βρίσκεται στο κρεβάτι αγκαλιά με την Ερμιόνη και να ζουν τον έρωτα τους. Γελάω και μέσα μου αν και ξέρω ότι αυτός ο έρωτας θα είναι άλλη μια τραγωδία, πηγαίνω να κοιμηθώ.