Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 27

Μαζεύω τα πράγματα μου στον κοιτώνα ενώ είμαι τόσο νευρική. Δεν ακούω λέξη απο όσα μου λέει ο Ντράκο. 

"Ερμιόνη μπορείς να με ακούσεις για ένα λεπτό;" τον κοιτάζω καθώς κρατάω μια μπλούζα έτοιμη να μπει στην βαλίτσα 

"Όχι, δεν θα ακούσω τίποτα!" πλησιάζω την ντουλάπα και νιώθω το χέρι του να αρπάζει το δικό μου και να με τραβάει προς τα πίσω. Κοιταζόμαστε στα μάτια ενώ χαϊδεύει το πρόσωπο μου. 

"Θα πάω να δω αν είναι καλά οι γονείς μου και ύστερα θα γυρίσω πίσω." 

"Όχι, αγάπη μου. Θα μείνεις για λίγες μέρες με τους γονείς σου. Μέχρι να πάρεις γράμμα μου να γυρίσεις." το μισώ πολύ όταν επιμένει σε κάτι. Μέσα στον κοιτώνα μπαίνει ο Ντάμπλντορ. 

"Νομίζω δεσποινής Γκρέιντζερ πως θα συμφωνήσω με τον Μαλφόυ." κάθομαι δυσαρεστημένη στο κρεβάτι ενώ ο Ντράκο κοιτάζεται με τον Ντάμπλντορ. 

"Θα πω στον Χάγκριντ να ετοιμαστεί για να σε πάει σπίτι." λέει ο Ντάμπλντορ και ύστερα βγαίνει έξω. Ο Ντράκο κλείνει την πόρτα και με πλησιάζει. Κάθεται δίπλα μου και χαϊδεύει τα μαλλιά μου. 

"Σ'αγαπάω και το ξέρεις." τον κοιτάζω και στο πρόσωπο μου εμφανίζεται ένα απαλό χαμόγελο 

"Απλά είμαι κουρασμένη." απαντάω και με χώνει στην αγκαλιά του 

"Το ξέρω. Και εγώ το ίδιο. Άλλα μην ξεχνάς την υπόσχεση που έχουμε δώσει." 

"Δεν την ξεχνάω." φιλάει απαλά το μέτωπο μου και με βοηθάει με την βαλίτσα. Στη συνέχεια πηγαίνουμε στην καλύβα του Χάγκριντ και είναι έτοιμος να με γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. Μαζί είναι ο Ρον και ο Χάρι. Ο Ρον με αγκαλιάζει καθώς με αποχαιρετάει και ο Ντράκο ζηλεύει. Γελάω ενώ φεύγω από την αγκαλιά του Ρον και τον πλησιάζω. Τον φιλάω με πάθος και ανταποδίδει. Ο Ντάμπλντορ, ο Χάγκριντ, ο Χάρι και ο Ρον προσπαθούν να το παίξουν αδιάφοροι. Το φιλί μας τελειώνει και ο Ντράκο ακουμπάει τα χέρια του στα μάγουλα μου. 

"Να προσέχεις." μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου θετικά

"Και εσύ." του λέω και με φιλάει πεταχτά. Στη συνέχεια φεύγω με τον Χάγκριντ. Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στο Λονδίνο. Πίσω στον κανονικό κόσμο. Χωρίς μαγεία. 

"Δεν είναι οριστικός αποχαιρετισμός" λέει ο Χάγκριντ και στο πρόσωπο μου σχηματίζεται ένα απαλό χαμόγελο μαζί με δάκρυα που κυλούν από τα μάτια μου 

"Το ξέρω" απαντάω στεναχωρημένα και ο Χάγκριντ παίρνει μία βαθιά ανάσα. Σε λίγα λεπτά έχει φύγει και εγώ έχω μείνει μόνη μου. Περπατάω τον δρόμο για το σπίτι σέρνοντας την βαλίτσα πίσω μου. Νιώθω τόσο περίεργα όταν φτάνω στην γειτονιά μου. Είναι σαν να έχει πέσει κατάρα με αυτή την σκοτεινή συννεφιά που υπάρχει. Φτάνω έξω από το σπίτι μου. Μπαίνω μέσα στον κήπο και στέκομαι μπροστά στην πόρτα. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω να μου ανοίξουν. Και έτσι γίνεται. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα ανοίγει και μπροστά μου εμφανίζεται η μητέρα μου. Με κοιτάει σαν χαμένη.