Η Κρυμμένη Μάγισσα

|31|

"You are a phychopath."
"I prefer creative."

《Πως παει γλυκια μου,Olivia;》με ρωτησε γυριζοντας γυρω γυρω απο εμενα με αυτη τη τρομαχτικη του φωνη,με ειρωνικο και βαρυ τροπο.

Εγω απλα καθομουν σε μια καρεκλα,δεμενη και ταλαιπωρημενη,χωρις να μπορω να κουνησω τιποτα.

Οχι μονο λογο του οτι ημουν δεμενη,αλλα ημουν και εξαντλημενη.

Και δεν ξερω καν γιατι.

Προσπαθουσα να του απαντησω.

Να ανοιξω το στομα μου και να τον ρωτησω ολα αυτα που προσπαθουσα να του πω τοσο καιρο.

Να τον ρωτησω,γιατι τα κανει ολα αυτα;Ποιος ειναι;Τι θελει απο μενα;

Αλλα φυσικα,παλι δεν θα επερνα απαντηση.

Και τοτε το ανατριχιαστικο του γελιο,ακουστηκε στο σκοτεινο,γεματο σκονη και βρωμα δωματιο στο οποιο βρισκομασταν τωρα.

Μονο την οψη του εβλεπα.

Και τη σκια του.

Δεν ειχε τοποθετησει κανενα φως.

Ειχε ομως ανοιξει το ενα και μοναδικο παραθυρο που βρισκοταν στο δωματιο,το οποιο ειχε ως αποτελεσμα,να αφηνει το φως του φεγγαριου να φωτιζει ελαχιστα το μερος.

《Μπορεις να μιλησεις!》ειπε αυταρχικα και τοτε σαν κατι μαγικο να συνεβη,μπορουσα να του μιλησω.

《Π-πως-》ειπα τραυλιζοντας,κοιταζοντας το σωμα του,το οποιο τωρα μονο τη πλατη του εβλεπα.《Που ειμαι;Που βρισκομαστε;Τι θες απο μενα;》τον ρωτησα,τρεμοντας απο το κρυο αλλα και τον φοβο που κυριαρχουσαν.

Τοτε εκεινος,ξανα γελασε.

Αλλα αυτη τη φορα,γυρισε προς το μερος μου και προσπαθησα να δω,η εστω να καταλαβω,πως ηταν τα ματια του.

Αλλα δεν φωτιζαν καν,στο φως του φεγγαριου.

Ηταν σαν να ηταν απο μονα τους μαυρα,σαν το σκοταδι.

《Ω,γλυκια μου,μια μια τις ερωτησεις..》ξανα γελασε και τοτε με πλησιασε.

Επιασε δυνατα το σαγονι μου και εγω προσπαθωντας να μην αφησω τα δακρυα που παλευαν να βγουν απο τα ματια μου λογω της δυναμης που εβαλε,εκλεισα σφικτα τα ματια μου.

《Κοιταξε με!》ειπε αυταρχικα,κουνωντας λιγο το κεφαλι μου αλλα εγω,εγνεψα γρηγορα αρνητικα.