Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 1

Μόλις ο συμβολαιογράφος τελειώνει την ανάγνωση της διαθήκης ο Αλέξης ξεσπάει σε γέλια... πράγμα που κάνει τους γονείς του και τον συμβολαιογράφο να τον κοιτάξουν περίεργα!

«Ο γέρος τα είχε παίξει έτσι; Τι μπαρούφες γράφει εκεί μέσα; Γάμοι και πανηγύρια...» σχολιάζει κοιτώντας τη μητέρα του.

«Πρόσεχε πως μιλάς Αλέξη... προσβάλεις τη μνήμη του θείου σου!» τον επιπλήττει ο πατέρας του.

«Αυτό που αναγράφεται στην διαθήκη είναι εκβιασμός...» γυρίζει την προσοχή του στον συμβολαιογράφο ο Αλέξης... ο γκριζομάλλης άντρας με τα γυαλιά στην άκρη της μύτης του ανασηκώνει τους ώμους...

«Συγγνώμη κύριε Αναγνώστου, αλλά αυτή ήταν η επιθυμία του θείου σας... δεν μπορώ να κάν...» σηκώνετε φουριόζος πάνω και αφού φορέσει γρήγορα το δερμάτινο τζάκετ του όλο νεύρα αποχωρεί αδιαφορώντας για τους γονείς του και τον ξένο άντρα πετώντας κάποιες βωμολοχίες κατά την έξοδο του από το γραφείο.

Βγαίνοντας από την πολυκατοικία που στεγάζεται το γραφείο του συμβολαιογράφου σπεύδει να φτάσει στη μηχανή του, την καβαλάει και φοράει το κράνος του. Φουριόζος βάζει μπρος και διασχίζει την άσφαλτο με μεγάλη ταχύτητα... στην διαδρομή αναρωτιέται πως ο θείος του ακόμη και πεθαμένος το ίδιο κήρυγμα του κάνει... να παντρευτεί! Να κάνει οικογένεια... ό,τι έκανε δηλαδή και εν ζωή κάθε φορά που τον έβλεπε.

Καλά, καλά δεν έχει κλείσει τα 30... δεν τον πήραν και τα χρόνια που όλοι είναι πάνω από το κεφάλι του σαν τα κοράκια περιμένοντας από αυτόν μια καλή κοπέλα για νύφη και στο κάτω, κάτω σκέφτεται πως με τις γυναίκες που συναναστρέφεται ποτέ δεν θα τους γνωρίσει την τέλεια νύφη! Γελάει... έφτασε στην πηγή κι ο θείος του έκοψε την παροχή νερού.

Η μηχανή του σταθμεύει έξω από την καφετέρια όπου τον περιμένουν οι φίλοι του... τα ''ρεμάλια'' όπως τους αποκαλεί! Κατεβαίνει από αυτή και προχωράει προς την είσοδο, μπαίνοντας μέσα με ένα νεύμα χαιρετάει την Αλίκη η οποία με το πιο εντυπωσιακό της χαμόγελο του ανταποδίδει τον χαιρετισμό...

Δεν αργεί με την ματιά του να εντοπίσει τους φίλους του... τον Γιάννη και τον Κώστα και οδεύει προς αυτούς. Βγάζει το δερμάτινο τζάκετ και βολεύεται στον αναπαυτικό καναπέ της καφετέριας. Επικρατεί για λίγο σιγή, ώσπου η Αλίκη έρχεται και αφήνει τον καφέ του στο τραπεζάκι κι εκείνος την ευχαριστεί. Δεν χρειαζόταν να του πάρει παραγγελία, καθημερινός θαμώνας ήταν... τον ήξερε καλά...