Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 44

Ο Αλέξης κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και με γοργό βήμα προχωράει προς την εταιρεία. Η κοπέλα στην ρεσεψιόν τον χαιρετάει, της γνέφει με ένα νεύμα το κεφάλι και γρήγορα μπαίνει στο ασανσέρ. Πρέπει να προλάβει να ελέγξει κάποιες αναφορές που του έδωσε ο Σωκράτης, στη μια είναι το μιτινγκ... και δεν πρέπει να είναι απροετοίμαστος. Φτάνει στον όροφο που βρίσκεται το γραφείο του, λέει ένα βιαστικό ''καλημέρα'' στην Μάρθα και πάει να μπει στο γραφείο.. μα η γραμματέας του τον προλαβαίνει πριν πιάσει το χερούλι στα χέρια του.

«Αλέξη παιδί μου έχεις κόσμο μέσα...» του ανακοινώνει κι εκείνος ξεφυσάει.

«Δεν σου έχω πει πως χωρίς ραντεβού δεν δέχομαι κανέναν;» την ρωτάει αγανακτισμένα κι εκείνη του χαμογελάει.

«Είμαι σίγουρη πως αυτό το άτομο εκεί μέσα θα το δεχόσουν... ακόμη κι αν είχες ήδη άλλα κανονισμένα ραντεβού!» τα μάτια του την κοιτούν παράξενα... όταν η καρδιά του αρχίζει να χτυπάει δυνατά και... ασυναίσθητα αγκαλιάζει την Μάρθα από χαρά.

Ανοίγει την πόρτα του γραφείου, μπαίνει μέσα κι εκείνη είναι καθισμένη και τον περιμένει... γυρισμένη πλάτη προς εκείνον. Η μυρωδιά της έχει κατακλύσει τον χώρο... βήχει ελαφρώς κι η Νεφέλη σηκώνεται όρθια, γυρίζει προς τον ίδιο και σκαλώνει για λίγα λεπτά όπως κι εκείνος. Απλά κοιτάζονται, σιωπηλά... άλλωστε οι ματιές τους μπορούν να πουν περισσότερα από τα λόγια τους.

«Ήρθες...» της λέει σα να μη το πιστεύει... κάνει κάποια βήματα να την πλησιάσει, δειλά...

«Συγγνώμη που ήρθα έτσι... απροειδοποίητα!» σχολιάζει εκείνη «Απλά...» δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις που θα πρέπει να πει.

«Μη ζητάς συγγνώμη...» της λέει «...εγώ πρέπει!» παραδέχεται. Την έχει πλησιάζει τόσο που άλλο λίγο και τα σώματα τους θα αγγίξουν το ένα το άλλο... την κοιτάζει μέσα στα μάτια και νιώθει να χάνεται. Η ανάσα του, η ανάσα της... ακανόνιστες «Συγγνώμη που δεν σου είπα από την αρχή για το παιδί, απλά...» του χαμογελάει με κατανόηση.

«Ούτε εσύ χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη...» σχολιάζει εκείνη τώρα «...άλλωστε εγώ...» σκέφτεται λίγο τι θα πει «...δεν ήμουν κάτι για σένα!» πονάει όταν το λέει.

Τα χαρακτηριστικά του Αλέξη σκληραίνουν, σφαλίζει τα βλέφαρα του για κάποια δευτερόλεπτα, σφίγγει τα δόντια του... κάνει μπουνιές τις γροθιές του για τον τρόπο που η Νεφέλη σκέφτεται! Για εκείνον είναι...