Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 36

Η Νεφέλη ξεπακετάρει τις κούτες και τοποθετεί τα πράγματα στο καινούργιο σπίτι... πετάει από τη χαρά της! Όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο... νιώθει πλήρης και δε μπορεί να το κρύψει. Ο Αλέξης είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί, έχει δώσει άλλο νόημα στη ζωή της, την έχει ομορφύνει και γεμίσει... μερικές φορές γελάει με το πώς τους τα έφερε η ζωή για το πώς ξεκίνησε η ιστορία τους και πως έχει καταλήξει τελικά. Πλέον, ξέρει πως δεν είναι μόνο ερωτευμένη μαζί του... αισθάνεται πολλά περισσότερα για εκείνον απλά θέλει τον χρόνο της για να εκφράσει.

Κάποια στιγμή αισθάνεται μια έντονη επιθυμία να τον ακούσει, χαμογελάει στην εικόνα του καθώς τον φέρνει στο μυαλό της κι αφού αφήσει το βάζο που κρατάει στα χέρια τρέχει να πάρει το κινητό της για να του τηλεφωνήσει... καλεί και περιμένει να απαντήσει. Χτυπάει, αλλά δεν απαντάει. Θα είναι ίσως σε κάποια μιτινγκ αναλογίζεται κι αφήνει το κινητό στο τραπεζάκι και ξανά γυρίζει στο ξεπακετάρισμα.... Με όρεξη για δουλειά! Να στολίσει το σπιτικό της, το αληθινό σπιτικό της!

Ο Αλέξης αργά το απόγευμα γυρίζει το σπίτι, μπαίνει μέσα κι η Νεφέλη τρέχει να τον υποδεχτεί χαρούμενη.... πέφτει στην αγκαλιά του κι εκείνος την σφίγγει με τον φόβο πως θα την χάσει. Εισπνέει βαθιά το άρωμα της, δεν την αφήνει για κάμποσα λεπτά από τα χέρια του, έχει την ανάγκη της αγκαλιάς της, έχει την ανάγκη της μυρωδιάς της... έχει ανάγκη την Νεφέλη του!

«Αγάπη μου... τόσο πολύ σου έλειψα;» τον πειράζει η Νεφέλη κι εκείνος της χαμογελάει κουρασμένα.

«Πολύ... πάρα πολύ!» παραδέχεται κοιτώντας την στα μάτια.

«Τι έχεις; Γιατί μου είσαι έτσι συννεφιασμένος; Σκοτούρες στην εταιρεία;» τον ρωτάει και τον τραβάει προς το σαλόνι.

«Δεν ήταν η μέρα μου σήμερα...»

«Μερικές φορές συμβαίνουν αυτά... τι μπορώ να κάνω εγώ για να σου φτιάξω τη διάθεση; Να σου τρίψω λίγο την πλατούλα;» τον βάζει να κάτσει στον καναπέ και του βγάζει το σακάκι.. για να του κάνει μασάζ. Εκείνος, την πιάνει από το καρπό και την βάζει να κάτσει στα πόδια του.

«Θα είσαι δίπλα μου οτιδήποτε κι αν συμβεί;» την ρωτάει με τον φόβο να διαγράφεται στα μάτια του.. πως θα την χάσει.

«Τι ερώτηση είναι αυτή Αλέξη;» του χαμογελάει αμήχανα εκείνη.

«Απάντησε μου... θα είσαι μαζί μου οτιδήποτε κι αν συμβεί;» επιμένει εκείνος.

«Πιστεύω πως όσο αισθάνομαι πράγματα για σ' ένα ναι.. θα είμαι μαζί σου οτιδήποτε κι αν συμβεί.» του λέει κι εκείνος ακουμπάει το μέτωπο του στο στέρνο της «Τι έχεις; Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι περίεργα;» αναρωτιέται ανήσυχη εκείνη.

«Σ' αγαπάω!» παραδέχεται για πρώτη φορά εκείνος πιάνοντας την απροετοίμαστη... ξαφνιάζοντας την.

«Τι.. τι;» αναρωτιέται έκπληκτη...

«Σ' αγαπάω... πολύ!» επαναλαμβάνει και ενώνει τα χείλη τους σ' ένα έντονο και παθιασμένο φιλί.

Όντως την αγαπάει... από το πιο περίεργο ελάττωμα της έως και το μεγαλύτερο προτέρημα της! Αγαπάει τον τρόπο που ξυπνάει το πρωί, την παιδικότητα της ορισμένες φορές, το πώς ντρέπεται και κοκκινίζει, τον τρόπο που μιλάει, που γελάει... το πώς τον αγγίζει, τον φιλάει... κάθε τι! Δεν πρέπει να την χάσει, δεν θέλει να την χάσει... όχι τώρα που την βρήκε! Όχι τώρα που η ζωή του πήρε ρυθμό... δεν θέλει τώρα όλα να ξανά χαλάσουν...

Την σηκώνει στην αγκαλιά του κι ανεβαίνουν στον επάνω όροφο όπου βρίσκεται η κρεβατοκάμαρα τους... την κρατάει σφιχτά και την ακουμπάει στο κρεβάτι λες κι είναι εύθραυστη και θα σπάει, αλλά για εκείνον είναι πολύτιμη και πρέπει να την προσέχει! Της κάνει έρωτα, όπως κάθε άλλη φορά... μόνο που τα συναισθήματα του τον κυριεύουν και με τον τρόπο και τις πράξεις του της τα μεταδίδει. Της δίνει όλο του το είναι... την κοιτά μέσα στα μάτια καθώς εισχωρεί μέσα της, θέλει να την βλέπει.. θέλει να μπορεί να τον βλέπει για να καταλάβει πως όπως εκείνος έτσι και τα μάτια του λένε την αλήθεια για τα όσα αισθάνεται. Φτάνουν μαζί στην κορύφωση, της δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη και ξαπλώνει δίπλα της. Την σκεπάζει προσεχτικά... την τραβάει στην αγκαλιά του και μετά από λίγες στιγμές εκείνη αποκοιμάται με μαξιλάρι της το στέρνο του και νανούρισμα τους χτύπους της καρδιάς του οι οποίοι χτυπούν μόνο για εκείνη...

***

«Μαμά μου θα μου λείψεις... και να μου φιλήσεις τον θειούλη μου!» λέει η Νεφέλη στη μαμά της ενώ την έχει πάει ως το αεροδρόμιο.

«Κι εσύ να μου προσέχεις και να τρως ε... μου έχεις αδυνατίσει από τότε που παντρεύτηκες!» σχολιάζει η μαμά της κι η Νεφέλη γελάει.

«Εντάξει, τώρα με τη μετακόμιση έχω χάσει κάποια κιλάκια... γενικά καλά είμαι.» λέει εκείνη.

«Χμμ ας σε πιστέψω...» γελάει η μαμά της.

«Λοιπόν... έλα πήγαινε πριν κλείσουν οι πύλες και χάσεις την πτήση! Να με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις ε... μη με ξεχάσεις!»

«Σε αγαπάω κοριτσάκι μου... κι είμαι περήφανη κι ευτυχισμένη για σ' ένα...»

Η Νεφέλη ύστερα κίνησε για το διαμέρισμα του Κώστα όπου και η Λίνα την περίμενε... κάθισαν ήπιαν, έφαγαν και μετά από λίγο στην παρέα τους προστέθηκε ο Κώστας με τον Αλέξη, με τον δεύτερο κάποιες βδομάδες τώρα σκεπτικό και αγχωμένο... πράγμα που στην Νεφέλη δεν πέρασε απαρατήρητο.

(Πολλά φιλιά...)