«Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την εικόνα του... είχε γυρίσει σπίτι, είχε βάλει δύο αλλαξιές στο βαλιτσάκι του κι ήταν έτοιμος να φύγει ενώ η μητέρα μου τον παρακαλούσε να το ξανά σκεφτεί, τον παρακαλούσε να της πει τι είχε κάνει λάθος και μας παρατούσε κι εκείνος... εκείνος αμετανόητος! Να της ζητάει να κάνει στην άκρη, να φύγει... μακριά μας! Στεκόμουν πίσω από την πόρτα του δωματίου μου, είχα ανοίξει ελάχιστα ώστε να μπορώ να τους βλέπω... η εικόνα της μαμάς μου να τον ικετεύει με δάκρια στα μάτια με στοιχειώνει... και η αδιαφορία του με πονάει! Του είχα αδυναμία, τον λάτρευα... κι εκείνος ένιωθα πως αισθανόταν το ίδιο και για μένα που ήμουν παιδί του, αλλά και για τη μητέρα μου. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ξέρω όμως πως από εκείνη τη μητέρα τα συναισθήματα μου αντιστράφηκαν... ο πατέρας μου για μ' ένα πλέον ήταν ένα τίποτα... Στην πιο τρυφερή μου ηλικία εξαφανίστηκε... δίχως καμία δικαιολογία. Η μαμά ποτέ δεν τον κακολόγησε ακόμη κι αφού μεγάλωνα και πλέον είχα αρχίσει να κρίνω τα γεγονότα και τις πράξεις... βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως εγώ έπαψα να φέρνω στο νου μου τη στιγμή που απλά έφευγε δίχως να κοιτάξει πίσω του...» ο Αλέξης την σφίγγει στην αγκαλιά του ενώ εκείνη του διηγείται την ιστορία με τον πατέρα της... θέλει να της προσφέρει με την αγκαλιά του το αίσθημα της ασφάλειας.
«Εκείνος έχασε...» σχολιάζει ο Αλέξης κι αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της.
«Δεν το βλέπω έτσι...» χαμογελάει θλιμμένα η Νεφέλη «... κι εγώ έχασα! Έχασα πολλές στιγμές με τον πατέρα μου... έχασα τον ίδιο τον πατέρα μου! Δεν ξέρεις πόσο άσχημο είναι στα 10, 11 και πάει λέγοντας όλοι να έχουν τους πατεράδες τους σε σχολικές γιορτές, γενέθλια.. και τόσα άλλα κι εσύ να μη ξέρεις γιατί δεν τον έχεις πλάι σου, να κατηγορείς πολλές φορές τον εαυτό σου πως κάτι θα έκανες λάθος και τον απογοήτευσες...» τον κοιτάζει μέσα στα μάτια καθώς του μιλάει.
«Έχεις ψάξει για να τον βρεις;»
«Δεν υπάρχει λόγος... ανθρώπους που σε διαγράφουν ποιος ο λόγος να αναζητήσεις;» ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους της.
«Έστω να τον ρωτήσεις αυτό το ''γιατί'' που σίγουρα θα σε βασανίζει...» σχολιάζει ο Αλέξης.
«Πλέον δε με βασανίζει... το μόνο που με νοιάζει είναι να ναι καλά η μαμά μου και να την βλέπω να χαμογελάει!» του παραδέχεται.
«Είσαι ένα σπάνιο διαμάντι...» της λέει ο Αλέξης «...δε θέλω να σε χάσω!» ψελλίζει πάνω στα χείλη της.
YOU ARE READING
Ο κληρονόμος
RomanceΗ διαθήκη του θείου ήταν σαφής... Ο Αλέξης για να μπορέσει να αποκτήσει την αυτοκρατορία του θείου... θα έπρεπε πρώτα να νυμφευτεί και να γίνει ένας σωστός οικογενειάρχης! Και μετά... όλα θα περνούσαν υπό την κατοχή του. Έλα όμως που εκείνος στις λ...
