Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 47

«Μπαμπά... σίγουρα θα με συμπαθήσει η Νεφέλη;» αναρωτιέται και ρωτάει το μικρό αγόρι κι ο Αλέξης αφού ανοίξει την πόρτα της αυλής του χαμογελάει με κατανόηση προς την αγωνία του... σκύβει στο ύψος του Νικήτα και του ανακατεύει τα μαλλιά πειράζοντας τον.

«Θα γίνεται φίλοι αμέσως να μου το θυμηθείς...» του απαντάει ο Αλέξης κι ο Νικήτας γελάει.

«Και θα παίζουμε και παιχνίδια όλοι μαζί;» συνεχίζει το μικρό αγόρι να ρωτά.

«Εννοείται, ότι θέλεις εσύ!» τον ενθαρρύνει ο Αλέξης.

«Είναι καλή συμπαίχτης;»

«Απ όσο θυμάμαι ναι...»

«Τότε εγώ κι η Νεφέλη θα είμαστε ομάδα κι εσύ μόνος σου...» παραδέχεται το μικρό αγόρι.

«Έι... γιατί;» δήθεν θίχτηκε ο Αλέξης.

«Αφού πάντα χάνουμε όταν παίζουμε μαζί...» παραπονιέται το μικρό αγόρι.

«Άμα σε πιάσω...» γελάει ο Αλέξης κι αρχίζει να τον κυνηγάει μέσα στην αυλή.

Η Νεφέλη στέκεται στο παράθυρο και παρατηρεί τον Αλέξη που στην αρχή μιλάει με το μικρό αγόρι, ύστερα... ο μικρός κάτι του λέει κι ο Αλέξης αρχίζει να τον κυνηγάει. Το χαμόγελο κι η χαρά είναι ζωγραφισμένοι στα πρόσωπα και των δύο, οι φωνές τους προδίδουν την χαρά της στιγμής που ζούνε και ασυναίσθητα χαίρεται και χαμογελάει στην εικόνα τους... Το αγόρι σγουρομάλλικο και ψηλό, με ανοιχτά καστανά μαλλιά...

«Κορίτσι μου ήρθαμε εμείς...» ο Αλέξης ακούγεται μόλις μπουν μέσα στο σπίτι κι εκείνη απομακρύνεται από το παράθυρο για να τους πλησιάσει μόλις εμφανιστούν στο σαλόνι.

«Καλώς τους...» σχολιάζει μόλις βρεθούν αντικριστά.

«Νικήτα... αυτή είναι η Νεφέλη!» του τη συστήνει ο Αλέξης, αν και αισθάνεται μεγάλη αμηχανία... δεν ξέρει πώς να το κάνει.

«Είναι όμορφη μπαμπά...» του ψιθυρίζει το μικρό αγόρι και κοκκινίζει.

«Γεια σου Νικήτα...» του χαμογελάει η Νεφέλη... και τον πλησιάζει για να τον αγκαλιάσει, θέλοντας να τον κάνει να νιώσει οικεία μαζί της.. και πως δεν έχει λόγο να αισθάνεται αμήχανα ή οτιδήποτε. Άλλωστε ο Αλέξης της είπε τους προβληματισμούς του μικρού και τον καταλαβαίνει...

«Ο μπαμπάς είπε πως είσαι καλή στα επιτραπέζια...» σχολιάζει ο Νικήτας ενώ κάθονται στους καναπέδες.