Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 38

Τις τελευταίες βδομάδες ο Αλέξης ζει διπλή ζωή... τα απογεύματα τα περνάει με τον γιο του και αναγκάζεται να λέει ψέματα στην Νεφέλη πως είναι στην εταιρεία και τα βράδια γυρίζει στο σπίτι του, στο κοριτσάκι του και νιώθει ένοχος. Πολλές φορές έκανε την προσπάθεια να της μιλήσει μα πάντα κάτι τον κρατούσε πίσω... δεν ξέρει τι, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να της αποκαλύψει το μυστικό του!

Κανείς βέβαια δεν ξέρει για τον μικρό Νικήτα... κάποτε όμως πρέπει να μάθουν. Τέτοια πράγματα δεν μένουν μυστικά, αργά ή γρήγορα μαθαίνονται θέλοντας ή μη. Άλλο ένα βράδυ που γυρνάει στο σπίτι του μετά τις εννιά το βράδυ, η Νεφέλη όπως πάντα είτε θα είναι στην κουζίνα , είτε στο σαλόνι να τον περιμένει και μόλις τον δει... θα τρέξει να τον αγκαλιάσει. Δεν τον ζαλίζει με ερωτήσεις γιατί άργησε, που ήταν και όπως θα έκανε ίσως κάποια άλλη με διαφορετικό χαρακτήρα... αντίθετα εκείνη του έχει εμπιστοσύνη και κατανόηση πιστεύοντας αυτά που της λέει.

«Να σου βάλω να φας;» τον ρωτάει ενώ ανεβαίνουν κι οι δύο στον επάνω όροφο και προχωράνε προς την κρεβατοκάμαρα.

«Δεν πεινάω... θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω να κοιμηθώ.» της απαντάει εκείνος κι εκείνη του γνέφει καταφατικά.

«Πρέπει να προσέχεις λίγο τον εαυτό σου... δώσε ένα μικρό διάλειμμα στον εαυτό σου, μην εργάζεσαι αγάπη μου τόσο σκληρά.» του λέει με πραγματικό ενδιαφέρον και τον αγκαλιάζει από πίσω ακουμπώντας το πρόσωπο της στην πλάτη του. Εκείνος σφαλίζει τα βλέφαρα του και βρίζει τον εαυτό του για την δειλία του... «Μου έχεις λείψει!» παραδέχεται και σφίγγει την αγκαλιά της.

«Κι εμένα...» γυρίζει να την κοιτάξει στα μάτια... πως μπορεί και την κοροϊδεύει;

«Πάμε κάπου αυτό το Σαββατοκύριακο... σε παρακαλώ! Μη μου πεις όχι... άσε για λίγο την δουλειά και αφιέρωσε λίγο χρόνο για μας...» του ζητάει και για πρώτη φορά ο Αλέξης κατανοεί πόσο πολύ την έχει παραμελήσει... κι εκείνη τόσες βδομάδες δεν έλεγε τίποτα.

«Εντάξει!» συμφωνεί «Ότι θέλεις εσύ μωρό μου...» την φιλάει απαλά στα χείλη.

***

«Μπαμπά κοίτα τι πήρα σήμερα στο σχολείο...» ο μικρός Νικήτας λέει στον Αλέξη καθώς κάθονται στο μικρό γραφείο που έχει στο δωμάτιο του ο μικρός «...άριστα με αυτοκόλλητο!» συνεχίζει ενθουσιασμένα το μικρό αγόρι κρατώντας το τετράδιο της ορθογραφίας στα χέρια του.

«Μπράβο αγόρι μου! Είδες που φοβόσουν ότι δεν θα τα θυμάσαι;» ο Αλέξης τον φιλάει στο κεφαλάκι του κι ο μικρός κουρνιάζει στην αγκαλιά του.

«Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι εδώ μπαμπά... οι φίλοι μου δεν με κοροϊδεύουν πια.» σχολιάζει το μικρό αγόρι κι ο Αλέξης σμίγει τα φρύδια του από απορία.

«Γιατί να σε κοροϊδεύουν;»

«Επειδή όλοι είχαν μπαμπά κι εγώ όχι... στις αθλητικές εκδηλώσεις, στις γιορτές του σχολείου έρχονταν κι εγώ πάντα ήμουν με τη μαμά...» ακούγοντας τα λόγια του μικρού Νικήτα ο Αλέξης θυμάται και τα λόγια της Νεφέλης όταν του μιλούσε για τον πατέρα της...

«Τώρα έχεις εμένα.. ναι; Κανένας δεν θα σε κοροϊδέψει και πειράξει!»

«Θα έρθεις στην γιορτή του σχολείου έτσι;» τα καστανά ματάκια του λάμπουν από την αγωνία της απάντησης του.

«Εννοείται αγόρι μου...» του χαμογελάει κι ο μικρός βγάζει ένα επιφώνημα χαράς.

Μόλις ο Αλέξης προχωρήσει προς το σαλόνι για να φύγει μπροστά του εμφανίζεται η Μαριάννα, την καληνυχτίζει τυπικά και πάει να βγει από το διαμέρισμα αλλά εκείνη τον εμποδίζει θέλοντας να του μιλήσει.

«Το Σάββατο έχουν γιορτή στο κολυμβητήριο του μικρού...»

«Αυτό το Σαββατοκύριακο δεν μπορώ!» της λέει ο Αλέξης.

«Και θα χαλάσεις την επιθυμία του μικρού;»

«Θα έρθω στην σχολική γιορτή την άλλη βδομάδα... ο μικρός νομίζω θα καταλάβει πως ο μπαμπάς του έχει μια δουλειά αυτό το Σαββατοκύριακο!» αρχίζει να θυμώνει ο Αλέξης με την Μαριάννα.

«Και αυτή η δουλειά βάζει σε δεύτερη μοίρα το παιδί του...»

«Άκου να σου πω γιατί πολύ αέρα έχεις πάρει... όπως βλέπεις προσπαθώ να είμαι μαζί του για να με γνωρίσει και να χτίσουμε την σχέση ενός πατέρα και γιου, όμως σκέψου πως έχω και μια σύζυγο!» η Μαριάννα καγχάζει «Αυτό το ειρωνικό υφάκι κόφτο! Όχι σε μένα... επίσης μόλις αναγνωρίσω τον μικρό θα γίνει το δικαστήριο για την κηδεμονία.» πετάει την βόμβα ο Αλέξης κι η Μαριάννα τα χάνει.

«Τι λες;» σαστισμένη τον ρωτάει.

«Πως θα απαιτήσω να διεκδικήσω την κηδεμονία του γιου μου!»

«Είσαι τρελός! Δεν μπορείς να το κάνεις... όχι! Δεν μπορείς να πάρεις από τη μητέρα το παιδί της...»

«Αυτό θα το δούμε..» ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος και φεύγει.

(Πολλά φιλιά!!!)