Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 50

Ο Αλέξης φουριόζος κατεβαίνει από το αυτοκίνητο του και τρέχει προς την πολυκατοικία όπου το διαμέρισμα της Μαριάννας στεγάζεται, για καλή του τύχη μια γιαγιά βγαίνει από την πιλοτή. Σπεύδει να προλάβει την ανοιχτεί πόρτα, ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες και με μανία και νεύρο πατάει το κουδούνι για να του ανοίξει την πόρτα...

«Τι θέλεις εδώ τέτοια ώρα;» τον ρωτάει απορημένα ενώ μισανοίγει με επιφύλαξη την πόρτα.

«ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ...» σπρώχνει την πόρτα του διαμερίσματος και μπαίνει βίαια μέσα. Την κλείνει και γυρίζει με βλέμμα θολωμένο να την αντικρίσει. Εκείνη πισωπατά και καταλαβαίνει...

«Να σου εξηγήσω...» σηκώνει αμυντικά τα χέρια της ψηλά.

«ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΣΟΥ;» της φωνάζει και την πλησιάζει απειλητικά «ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΧΕΡΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;» ουρλιάζει μπροστά από το πρόσωπο της κι εκείνη μαζεύεται τρομαγμένα νομίζοντας πως θα την χτυπήσει «Ήθελα να ξέρα πως βρίσκεις τη δύναμη να το κάνεις... λίγη τσίπα δεν έχεις; Δεν σε πονάει να πονάς το ίδιο σου το παιδί με την δικαιολογία πως θα το συμμορφώσεις μέσω του ξύλου;» την ρωτάει κι εκείνη ανασηκώνει το βλέμμα της να τον κοιτάξει «Για λύπηση είσαι... ούτε να σε φτύσω μπορώ!» παραδέχεται ο Αλέξης και γυρίζει πλάτη προς αυτή «Τον έχεις χάσει τον μικρό, να το ξέρεις...» της λέει κι εκεί το καμπανάκι χτυπάει κόκκινο.

«ΤΙ; ΟΧΙ... ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ! ΟΧΙ ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΑ ΜΟΥ...» τρομοκρατείται και τον πλησιάζει αρχίζοντας να τον παρακαλάει.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τον μικρό κοντά σου ούτε λεπτό.. τελείωσε! Είσαι επικίνδυνη. Ποιος ξέρει τι περνούσε το παιδί μαζί σου τόσα χρόνια...»

«Δε μπορείς να μου το κάνεις αυτό... είμαι η ΜΗΤΕΡΑ του!» του λέει και τον αρπάζει από το πέτο του σακακιού.

«Μητέρα...» καγχάζει ο Αλέξης «...πολλές έχουν την ιδιότητα αυτή, το θέμα είναι να συμπεριφέρεσαι και να αισθάνεσαι αυτό το συναίσθημα! Να απλώνεις τα χέρια σου για να αγκαλιάσεις και να χαϊδέψεις το παιδί σου, να του αφήσεις όμορφα το στίγμα σου με αναμνήσεις όμορφες και μοναδικές κι όχι να στιγματίσεις τη μνήμη του και το σώμα του με σημάδια... όχι να το χειραγωγείς προς όφελος δικό σου!»

«Εντάξει, εντάξει ήταν λάθος.. το ξέρω! Όμως... όμως κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Στο είχα πει και τότε... θυμάσαι; Ο πατέρας μου έτσι μας μεταχειριζόταν κι εμένα και τα αδέρφια μου, ήταν θέμα συμμόρφωσης... δεν.. κάποιες φορές... δεν μπορώ να το ελέγξω! Όμως... σε παρακαλώ, σε ικετεύω...» γονατίζει και ξεσπά σε κλάματα «...μη μου τον πάρεις! Όχι το αγοράκι μου... σε παρακαλώ...» ξεσπά σε γοερά κλάματα μα ο Αλέξης δεν έχει σκοπό να λυγίσει. Δεν πρόκειται να αφήσει τον γιο του στα χέρια της.