Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 49

«Κύριε Αναγνώστου ξέρετε πως η όποια μορφή βίας... θεωρείτε αδίκημα;» ο προπονητής κοιτά εξονυχιστικά τον Αλέξη ο οποίος όλος απορία προσπαθεί να καταλάβει το ύφος και τα λόγια του...

«Το ξέρω κύριε Ιωάννου, ποιος ο λόγος όμως αυτής της συζήτησης δεν καταλαβαίνω...» εύλογα απορεί ο Αλέξης.

«Είδα τα σημάδια κύριε Αναγνώστου... και δεν είναι η πρώτη φορά! Ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ... ας μη κρυβόμαστε!» ο τόνος της φωνής του γυμναστή υψώνεται κι ο Αλέξης απλά δε μπορεί να καταλάβει.

«Ποια σημάδια; Τι λέτε;» ανεβάζει τον τόνο του κι ο Αλέξης.

«Έπρεπε να είχα απευθυνθεί στις αρχές εξαρχής...» μονολογεί ο προπονητής.

«Γιατί αναμειγνύεται τις αρχές τώρα; Εξηγείστε μου τι εννοείται τέλος πάντων...» ανασηκώνεται παραδομένος στις χαοτικές σκέψεις ο Αλέξης για το τι εννοεί ο προπονητής.

«Ώστε θέλετε να το πάμε έτσι... ωραία!» καγχάζει ο προπονητής «...για τη σωματική βία που δέχεται ο γιος σας μιλάω κύριε Αναγνώστου! Για το ότι το παιδί αρκετές φορές έχει μώλωπες... αλλά αυτή τη φορά τα όρια τα ξεπεράσατε...» η έκπληξη στο πρόσωπο του Αλέξη χαράζεται, αφήνει το κορμί του με φόρα να πέσει στην καρέκλα και τα μάτια του.. με βλέμμα έκπληκτο συναντούν εκείνα του προπονητή ο οποίος με μεγάλη προσοχή προσπαθεί να τον ψυχολογήσει...

«Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;» αναρωτιέται ο Αλέξης και η οργή μέσα του νιώθει να φουντώνει.

«Συνεχίζετε το θέατρο βλέπω...»

«Δεν είναι θέατρο!» λέει αυστηρά ο Αλέξης... «Ο γιος μου ζει με τη μητέρα του... αν και δεν σας αφορούν τα προσωπικά μου ζητήματα, πριν λίγους μήνες κι εγώ έμαθα την ύπαρξη του!» λέει ύστερα κι ο προπονητής... δείχνει να μαλακώνει κάπως «...πες μου λοιπόν, σε παρακαλώ... πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;» τον παρακαλάει πλέον...

«Ενάμιση χρόνο που ο μικρός είναι εδώ...» ο προπονητής κάνει μια παύση... κοιτώντας τον Αλέξη ο οποίος ασθμαίνει από την οργή που του καίει τα σωθικά «...παρατηρούσα γενικά διάφορα σημάδια από χτυπήματα κι εκείνος πάντα έλεγε πως στο παιχνίδι επάνω με τους φίλους του σκόνταφτε και χτυπούσε! Αλλά τέτοια σημάδια δεν γίνονται από παιχνίδι με τους φίλους σου...»

«Την καριόλα...» ο Αλέξης έξω φρενών ανασηκώνεται ξανά από την καρέκλα και πηγαίνει πάνω-κάτω στο μικρό γραφειάκι «...θα την σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!» μονολογεί.