Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 30

Τα χείλη τους χορεύουν στους ρυθμούς του έρωτα... έντονα συναισθήματα ξεχειλίζουν τις αισθήσεις τους κι όλο τους το είναι. Τα χέρια του αγκαλιάζουν την σάρκα της, την κρατούν σαν κάτι το ιερό... ενώ εκείνη παραλύει στα χέρια του με τα πόδια της να είναι σαν ζελέ το οποίο θα λιώσει.

«Σε θέλω... πολύ!» μονολογεί ο Αλέξης αφού διακόψει το φιλί τους κι ενώσει τα μέτωπα τους...

«Κι εγώ σε θέλω... πολύ...» αυτό είναι που ήθελε να ακούσει, να ακούει συνέχεια... ξανά και ξανά. Της χαμογελάει και την ξανά φιλάει βαθαίνοντας το φιλί τους.

Την σηκώνει στην αγκαλιά του και προχωράει μέσα στο δωμάτιο, την αφήνει απαλά πάνω στο κρεβάτι και για λίγο στέκεται και την παρατηρεί ολόγυμνη μπροστά του... τα μάγουλα της φλέγονται και πάει να καλύψει τα στήθη της...

«Όχι... μη!» της ζητάει κι απομακρύνει τα χέρια της. Ξεκουμπώνει γρήγορα το πουκάμισο του και βγάζει κι ύστερα σκύβει από πάνω της αναζητώντας το φιλί της... «Είσαι σίγουρη πως το θες... έτσι;» την κοιτά μέσα στα μάτια, αναζητώντας επιβεβαίωση.

«Όσο τίποτα άλλο...» σχολιάζει εκείνη και την ξανά φιλάει... πιο βαθιά, πιο απαιτητικά.

Τα χείλη του κατηφορίζουν προς τον λαιμό της, τα στήθη της, την κοιλιά της... και φτάνει ένα βήμα πριν το κέντρο της θηλυκότητας της όπου ανασηκώνει το βλέμμα του για να την ξανά κοιτάξει που με αγωνία περιμένει να τον νιώσει να την μαγεύει! Ανοίγει τους μηρούς της κι αρχίζει να τους χαρίζει φιλιά, απαλά, ήρεμα... και ανηφορίζοντας ώσπου φτάνει εκεί που θα την κάνει να παραλύσει... Ξεκινάει πρώτα να χαϊδεύει την κλειτορίδα της κι οι πρώτοι της αναστεναγμοί φτάνουν σαν μελωδία στα αυτιά του ενώ το χάδι όσο πάει γίνεται και πιο έντονο... και πλησιάζει την σχισμή της. Στο πρώτο δάχτυλο καμπυλώνει τη μέση της και σφίγγει τα σεντόνια ανάμεσα στα χέρια της, στο δεύτερο βογκάει δυνατά κάνοντας τον να βάλει και την γλώσσα του στο παιχνίδι για να την τρελάνει... και μετά από λίγες στιγμές να σπαρταράει από τον πρώτο οργασμό που της πρόσφερε!

Ανηφορίζει ξανά προς τα πάνω και της χαρίζει άλλο ένα παθιασμένο φιλί... γεμάτο με όλα του τα συναισθήματα. Εκείνη, δειλά αγγίζει τους κοιλιακούς του και κατηφορίζει προς το παντελόνι του για να ξεδέσει πρώτα τη ζώνη και μετά το πρώτο κουμπί του παντελονιού... εκείνος καθώς την φιλάει πιάνει από τον καρπό το χέρι της και το οδηγεί προς το μόριο του παροτρύνοντας την να το χαϊδέψει... και μετά από λίγες στιγμές αφού έχει ανακτήσει το θάρρος και την οικειότητα που χρειάζεται να του κατεβάσει το παντελόνι μένοντας κι εκείνος γυμνός από πάνω της.

Τα φιλιά τους καυτά και παθιασμένα... τα αγγίγματα τους, ο τρόπος που τα σώματα τους αντιδρούν το ένα σε επαφή με το άλλο!

«Πάω να φέρω προφυλακτικό...» της λέει κάποια στιγμή και με δύο δρασκελιές πάει στο δωμάτιο του κι επιστρέφει γρήγορα...

Φοράει το προφυλακτικό κι αρχίζει να την φιλάει γλυκά και ήρεμα αυτή την φορά... ενώ καλύπτει το σώμα της με το δικό του και βολεύοντας την λεκάνη του ανάμεσα στους μηρούς της. Για λίγο σταματάει να την φιλά και παρατηρεί τα μάτια της... τόσο όμορφα, τόσο αληθινά...

Η στύση του ακουμπάει την είσοδο της και ελαφρώς σπρώχνει την λεκάνη του για να μπει μέσα της κι εκεί τα βλέφαρα της σφαλίζουν, δαγκώνει το κάτω χείλος της και τα χέρια της σφίγγουν τις ωμοπλάτες τους. Κυρτώνει τη μέση της κι εκείνος θάβει το κεφάλι του στην καμπύλη του λαιμού της... φιλώντας και πασχίζοντας για μια ανάσα από τα τόσα συναισθήματα που τον κατακλύζουν. Η αίσθηση του να είναι μέσα της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μαγική, ενώ... ο τρόπος που τον δέχεται... το πώς... λίγες ωθήσεις και τελειώνει αφήνοντας ένα βογγητό να του ξεφύγει και ξαπλώνοντας το σώμα του πάνω στο δικό της. Τον αγκαλιάζει... χαϊδεύει με τα δάχτυλα της το μπράτσο του ώσπου να ανακτήσουν τις ανάσες τους οι οποίες είναι γρήγορες...

«Είσαι ότι πιο όμορφο... θα μπορούσε να μου συμβεί!» της λέει αληθινά κι ανασηκώνεται ελαφρώς για να την κοιτάξει, βουρκώνει... «Ευαίσθητο μου κορίτσι... γιατί είσαι τόσο εύθραυστο;» την ρωτάει κι εκείνη τον αγκαλιάζει αντί να του απαντήσει...

Βολεύεται καλύτερα στο κρεβάτι και την παίρνει στην αγκαλιά του... σφιχτά, να την κάνει να νιώσει ασφάλεια και πως δεν έχει λόγο να φοβάται τίποτα και κανέναν όσο έχει εκείνον. Πόσα συναισθήματα δημιουργούνται μέσα του, πόσες αισθήσεις κατάφερε να του ξυπνήσει... αυτή η γυναίκα ήταν τελικά το γιατρικό του!

Αυτή η γυναίκα... είναι η ζωή του!

(Έλα... μαλάκας, μαλάκας... αλλά έχει καταντήσει φλωράκι του κερατά... για τα δεδομένα τα δικά του. Κι ένα συγγνώμη για το ερωτικό κομμάτι... έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.

Πολλά φιλιά!)