Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 24

Βράδιασε... ο Αλέξης μετά από ώρα βγήκε από το δωμάτιο του που είχε κλειστεί για κάποιες ώρες και προχωράει προς το σαλόνι όπου και βρίσκει την Νεφέλη καθισμένη στον καναπέ να κοιτάζει το κενό... κοντοστέκεται για λίγο και αποφασίζει να την πλησιάσει.

«Ακόμα να ετοιμαστείς;» την ρωτάει κι εκείνη τρομάζει «Συγγνώμη... δεν ήθελα να σε τρομάξω.» παραδέχεται.

«Είμαι εντάξει...» του λέει και ανακάθεται στην θέση της «...για που να ετοιμαστώ;» αναρωτιέται εκείνη.

«Σου έταξα να σε βγάλω για φαγητό απόψε...» της υπενθυμίζει.

«Είναι απαραίτητο να βγούμε απόψε;» τον ρωτάει.

«Εντάξει, αν δεν θέλεις δεν πειράζει...» την δικαιολογεί εκείνος.

«Δεν είπα δεν θέλω... απλά αύριο πρέπει να σηκωθώ νωρίς για να συνοδεύσω τη μητέρα μου στον γιατρό...» του εξηγεί κι εκείνος στιγμιαία της χαμογελάει, αφού δεν του αρνήθηκε επειδή δεν θέλει... αυτό είναι καλό σημάδι.

«Θες να σας συνοδεύσω εγώ;» την ρωτάει.

«Εσύ;» αναρωτιέται έκπληκτη η Νεφέλη.

«Αν θες...»

«Από τη μια... είναι ωραίο το γεγονός της επιμονής σου στο να με εντυπωσιάσεις με τον χαρακτήρα σου μα από την άλλη...» κοπιάζει για λίγο.

«Από την άλλη τι; Συνέχισε...» την παροτρύνει.

«Φοβάμαι πως απλά δεν μπορείς να αποδεχτείς το γεγονός που μια γυναίκα δεν σέρνεται στα πόδια σου... και κάνεις τα πάντα για να το αναστρέψεις αυτό!»

Σηκώνεται από τον καναπέ και γονατίζει μπροστά της πιάνοντας τις παλάμες της ανάμεσα στις δικές του... φιλάει την αναστροφή της δεξιάς παλάμης και την κοιτά στα μάτια.

«Κατανοώ πως σου είναι δύσκολο... όμως δώσε μου μόνο μια ευκαιρία! Αν δεις ότι δεν κάνω για σένα... δεν θα σε ξανά προσεγγίσω ως την λήξη της συμφωνίας μας...» της ζητάει «Μια ευκαιρία μόνο...»

«Θα μου πεις τι ήταν αυτό που σε άλλαξε;» το βλέμμα του σκοτεινιάζει.

«Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι αυτό... εκτός από την μάνα μου και στους άλλους δύο, ξέρεις τον Κώστα και τον Γιάννη...» της παραδέχεται. Η Νεφέλη σηκώνεται από τον καναπέ και κάθεται κάτω στο πάτωμα δίπλα του κοιτώντας τον στα μάτια «Όπως σου είπα ήμουν 20αρης και ενθουσιασμένος με την σχολή, το πόσο ωραία ήταν τα φοιτητικά χρόνια και όλες αυτές τις βλακείες που νομίζουμε σε εκείνη την ηλικία... στις αρχές του 3ου εξαμήνου λοιπόν γνωρίζω μια κοπέλα, από άλλο τομέα, αλλά τύχαινε οι ώρες μας να είναι κοινές και να συναντιόμαστε συχνά. Ήταν όμορφη, για την ακρίβεια ήταν πολύ όμορφη και ήταν αδύνατο να μη την κοιτάξεις... μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αλλά στην αρχή δεν είχα και τα κότσια να την προσεγγίσω, φοβόμουν την χυλόπιτα μα με πρόλαβε... εκείνη με πλησίασε και μου συστήθηκε. Την έλεγαν Μαριάννα... ήταν πρωτοετής στο τμήμα Μάρκετινγκ και είχε κατέβει στην Αθήνα από την Κοζάνη... δεν είχε κάνει παρέες ακόμη κι έτσι στην αρχή όλη η φάση ήταν ας το πούμε φιλική. Στην πορεία, μετά από κάνα 3μηνο δηλαδή τα φτιάξαμε... σαν μαλάκας είχα ενθουσιαστεί λες και είχα βρει το νόημα της ζωής μου. Ήμασταν ενάμιση χρόνο μαζί όταν μια μέρα μου είπε πως ήταν έγκυος...» κάνει μια παύση και σφαλίζει τα βλέφαρα του...

«Της ζήτησες να...» η Νεφέλη τον ρωτάει.

«Όχι... όχι...» της απαντάει θλιμμένα «...της ζήτησα να το κρατήσει και να παντρευτούμε, αλλά εκείνη μου το αρνήθηκε! Είχε πει πως ήταν αρκετά νέα για να γίνει μητέρα και δεν ήθελε να αφήσει τα όνειρα της να πάνε στράφι για ένα λάθος...» της παραδέχεται και την κοιτά στα μάτια «...παίζει να μην ένιωσε ποτέ και τίποτα για μένα! Ενώ εγώ, εγώ ο μαλάκας ήμουν πρόθυμος για εκείνη κι εκείνο το παιδί...» παρατηρεί τα μάτια του...

Η Νεφέλη τον αγκαλιάζει... και τον χαϊδεύει στοργικά στην πλάτη του. Τώρα ίσως και να κατανοεί τον τρόπο του και τη ζωή που είχε επιλέξει να κάνει, είχε τιμωρήσει τον εαυτό του επειδή αγάπησε και προδόθηκε.

«Ύστερα... την ξαναείδες;» τον ρωτάει μετά από λίγο. Το κεφάλι του είναι ακουμπισμένο στον ώμο της, ενώ οι παλάμες τους είναι δεμένες... με την δική του να κρατάει την δική της λες και πρόκειται να του φύγει.

«Αφού έμαθα πως το είχε κάνει την μίσησα... στην αρχή δεν πήγαινα στην σχολή για να μη την δω, όμως στην συνέχεια σκέφτηκα πως αυτό ήταν χειρότερο! Έτσι, απλά τύχαινε κάποιες φορές να την πετυχαίνω στους διαδρόμους, δεν της ξανά μίλησα αν και έκανε κάποιες προσπάθειες να με προσεγγίσει...»

«Τώρα... ξέρεις τίποτα για εκείνη;»

«Ο Γιάννης μου είχε αναφέρει πριν καιρό πως είναι διευθύντρια μάρκετινγκ σε μια μεγάλη διαφημιστική... αλλά μεγάλη στρίγγλα! Όλοι μιλάνε γι αυτή με τα χειρότερα λέει...»

«Αλέξη...»

«Τι;» ανασηκώνει το κεφάλι του να την κοιτάξει.

«Μπορώ να σε φιλήσω;» τον ρωτάει κι εκείνος της χαμογελάει...

«Και το ρωτάς;» αρπάζει το πρόσωπο της στα χέρια του και αγγίζει τα χείλη του πάνω στα δικά της... σε ένα αληθινό φιλί και συναίσθημα που είχε χρόνια ολόκληρα να νιώσει!

(Πολλά φιλιά!)