Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 17

«Είσαι έτοιμος;» τον ρωτάει ενώ εκείνος δένει τις αρβύλες του.

«Ναι τώρα, βάζω το τζάκετ μου κι έρχομαι...» της απαντάει και σηκώνεται από την άκρη του κρεβατιού.

Βγαίνει από το δωμάτιο και προχωράει προς το σαλόνι όπου η Νεφέλη είναι ήδη έτοιμη και τον περιμένει... φοράει ένα καρό κόκκινο πουκάμισο ανοιχτό με μια μαύρη μπλούζα από μέσα, στενό τζιν μαύρο παντελόνι, μποτάκια έως τον αστράγαλο κι ένα δερμάτινο τζάκετ από πάνω... τα μαλλιά της σπαστές μπούκλες, ενώ για άλλη μια φορά δεν έχω φορτώσει το πρόσωπο της με διάφορα καλλυντικά και παραμένει φυσική!

«Είσαι πολύ όμορφη...» σχολιάζει και την χαμογελάει.

Κοκκινίζει και τον ευχαριστεί...

«Πάντα είσαι τόσο ντροπαλή;» αναρωτιέται.

«Τι εννοείς;»

«Είμαι ο άντρας σου, σου λέω πως είσαι όμορφη και κοκκινίζεις... μου κάνει εντύπωση απλά...» εκφέρει την σκέψη του κι εκείνη αποφασίζει να αλλάξει θέμα...

«Λοιπόν, πάμε για να μην αργήσουμε...» του λέει και βγαίνουν έξω από το διαμέρισμα.

Στον δρόμο για τον ηλεκτρικό περπατάνε δίπλα, δίπλα... ο Αλέξης την ρωτάει διάφορα για την περιοχή όπου διάλεξαν να μείνουν, για το που μένουν οι δικοί του, για τους δικούς της... κι εκείνη του παραδέχεται πως ζει μόνο με τη μαμά της. Στην ερώτηση για τον μπαμπά της του ζητάει καλύτερα να μην ανοίξουν αυτό το κεφάλαιο κι εκείνος σέβεται την επιθυμία της... φτάνοντας στον ηλεκτρικό βγάζουν εισιτήρια, τα χτυπάνε κι οι πόρτες των μηχανημάτων ανοίγουν. Το τρένο έρχεται μετά από ένα λεπτό... γεμάτο. Η Νεφέλη είναι συνηθισμένη σε αυτό σε αντίθεση με τον Αλέξη που τον κοιτά με την άκρη του ματιού της να έχει ένα τρομοκρατημένο βλέμμα...

«Μήπως να περιμένουμε το επόμενο;» την ρωτάει.

«Όχι... είναι Σάββατο απόγευμα και το επόμενο έρχεται σε 15 λεπτά.. έλα μας χωράει...» του λέει και τον πιάνει από το χέρι για να τον τραβήξει μέσα.

Ίσα που μπορεί να κινήσει το χέρι του κι αυτό για να μπορέσει να την αγκαλιάσει γύρω από την κοιλιά της... η πλάτη της ακουμπάει το στέρνο του και χώρος τριγύρω δεν υπάρχει ούτε για καρφίτσα. Η Νεφέλη νιώθει το σώμα της να μυρμηγκιάζει από την οικειότητα του, όχι πως δεν τον θέλει έτσι γλυκό μαζί της... απλά δεν τον ήθελα εξαιτίας μιας διάσεισης έτσι μαζί της!

«Επιζήσαμε...» σχολιάζει αγανακτισμένα ο Αλέξης κατεβαίνοντας στο Μοναστηράκι.

«Νομίζω πως υπερβάλεις, ζω αυτές τις καταστάσεις κι όταν πάω κι όταν γυρίζω από την δουλειά... σώα και αβλαβής είμαι.» αστειεύεται η Νεφέλη καθώς ανεβαίνουν τις σκάλες του σταθμού για να βγουν στην πλατεία.

«Που θα με πας;» την ρωτάει ενώ ταυτόχρονα της πιάνει το χέρι...

«Θες να πάμε μια βόλτα στην αγορά και μετά να πάμε να κάτσουμε κάπου στο Θησείο;» τον ρωτάει και της λέει πως εκείνη αποφασίζει.

Περπατάνε στην αγορά πιασμένοι χέρι, χέρι ενώ χαζεύουν τα διάφορα μαγαζάκια...

«Ζητάνε πωλητή εδώ...» κάποια στιγμή λέει ο Αλέξης.

«Και;» απορεί η Νεφέλη.

«Είπες πως είμαι άνεργος... δεν έχω να χάσω κάτι αν έρθω και αφήσω το βιογραφικό μου.» άλλος άνθρωπος... αν ο Αλέξης πριν την διάσειση κοιτούσε τον εαυτό του μετά την διάσειση απλά θα τον χτυπούσε.

«Είσαι σίγουρος;»

«Γιατί όχι;»

«Μπορείς να έρθεις αύριο τότε...» του προτείνει η Νεφέλη.

Αργά το βραδάκι κι αφού βγουν από την καφετέρια που είχαν καθίσει κατεβαίνουν προς τον ηλεκτρικό του Θησείου, έχει ψύχρα κι η Νεφέλη τρίβει τις παλάμες της για να ζεσταθούν ενώ ο Αλέξης αφού το καταλάβει περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της για να την αγκαλιάσει. Η Νεφέλη κοντοστέκεται και γυρίζει αντικριστά προς εκείνον...

«Τι έγινε;» την ρωτάει.

«Τίποτα...» του λέει και πάει να ξανά προχωρήσει μα την εμποδίζει...

Την αρπάζει και την φιλά... τα χείλη αγκαλιάζουν τα δικά της, η γλώσσα του θέλει να διεκδικήσει τη δική της η οποία διστακτικά υποκύπτει στον πειρασμό και το πάθος. Τα χέρια της τυλίγονται γύρω από το σβέρκο του, ενώ τα δικά του τυλίγουν τη μέση της κι ύστερα την τραβούν κοντά του... ακουμπώντας τα σώματα τους.

«Μη...» τον σταματάει η Νεφέλη «...είναι λάθος!»

«Τι είναι λάθος;»

«Πρέπει να σου πω κάποια πράγματα... πάμε σπίτι!» αποφασίζει να του τα πει όλα, πρέπει να προστατέψει τα συναισθήματα της.