Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 18

Η Νεφέλη του εξιστορεί τα γεγονότα όπως ακριβώς συνέβησαν... από την πρώτη ημέρα γνωριμίας τους έως και το χθεσινό βράδυ όπου από ένα ατυχές γεγονός μεταξύ τους έπαθε διάσειση. Του μίλησε για τον όρο που ο θείος του είχε βάλει στην διαθήκη, την αναζήτηση του για μια ''σύζυγο'' η οποία θα τον κάνει να διεκδικήσει την περιουσία και για τα όσα ήξερε για εκείνον... τα οποία δεν ήταν όπως του τα είχε διηγηθεί το μεσημέρι.

«Και σε παντρεύτηκα μόνο και μόνο για να περάσει όλη η περιουσία στο όνομα μου;»

«Ναι...»

«Κι οι δικοί μου;»

«Οι δικοί σου πείστηκαν... ξέρεις για το ότι εμείς οι δύο είμαστε μαζί και τρελά ερωτευμένοι! Βλέπεις είσαι πολύ καλός ηθοποιός...» με λείπει στη φωνή της παραδέχεται εκείνη.

«Γιατί δέχτηκες;»

«Γιατί... γιατί είχα ανάγκη τα χρήματα! Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου...»

«Πως γνωριστήκαμε;»

«Η Λίνα, η κοπέλα του κολλητού σου φίλου του Κώστα μας σύστησε... εργαζόμαστε μαζί στο νοσοκομείο κι επειδή απ όσα μου είχε πει έψαχνες ένα άλλο είδος γυναίκας από αυτό που είχες ήδη συνηθίσει να κυκλοφορείς... με είχε αναφέρει στον Κώστα κι εκείνος με τη σειρά του σε εσένα...»

«Είμαι απίστευτος...» μονολογεί ο Αλέξης.

«Τι εννοείς;» αναρωτιέται εκείνη.

«Με αυτό το πράγμα που σκαρφίστηκα... ούτε σενάριο ταινίας να ήταν!» σχολιάζει.

«Απλά η περιουσία ήταν πολύ δελεαστική... που σε έκανε να σκεφτείς κάτι ακραίο για να την διεκδικήσεις!» παραδέχεται η Νεφέλη κι εκείνος γνέφει.

«Και τώρα εγώ είμαι πλούσιος;» την ρωτάει.

«Απ όσο ξέρω ακόμα όχι... πρέπει ο συμβολαιογράφος να κανονίσει τα διαδικαστικά...» του απαντάει εκείνη.

Το κινητό τηλέφωνο του Αλέξη χτυπά...

«Ξέρεις κάποια Αλίκη;»

«Όχι...»

«Με καλεί...»

«Λογικά, θα είναι κάποια φίλη σου...» η ζήλια αρχίζει και φουντώνει μέσα της.

Ο Αλέξης σηκώνεται από τη θέση του και πηγαίνει προς το δωμάτιο για να απαντήσει ενώ η Νεφέλη... κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα! Όσο εκείνος μιλάει στο τηλέφωνο αναρωτιέται τι να λένε, ποια να είναι αυτή και τι να τον θέλει... κι εκείνος ποιος ο λόγος να της απαντήσει; Γιατί απλά να μην αγνοήσει την κλήση της; Αλλά γιατί να την αγνοήσει;

«Που πας;» τον ρωτάει ενώ τον βλέπει να φοράει το τζάκετ του.

«Αυτή η Αλίκη... έχει γενέθλια και με κάλεσε, θα είναι κι ο Κώστας μαζί!» της απαντάει.

«Ααα...»

«Δεν θα αργήσω...»

Το επόμενο πρωί ο Αλέξης ανοίγει τα μάτια του, κάνει λίγα δεύτερα ώσπου τα μάτια του να συνηθίσουν στο φως του δωματίου... γυρίζει ελαφρώς το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί την Αλίκη η οποία κοιμάται στο πλευρό του. Το κεφάλι του πονάει, δεν θυμάται πως βρέθηκε μαζί της, ούτε τι έκανε χθες βράδυ... η μνήμη του έχει κολλήσει σε εκείνη την βραδιά που ήταν με τον Κώστα και τον Γιάννη, είχε πιει δύο μπύρες παραπάνω κι ύστερα γύρισε στο διαμέρισμα... αλλά μετά από αυτό τίποτα...

«Καλημέρα...» νιαουρίζει η Αλίκη στο πλευρό του.

«Καλη... καλημέρα... πως βρέθηκα εδώ;»

«Θυμάσαι;» τον ρωτάει εκείνη.

«Γιατί να μη θυμάμαι;»

«Γιατί από ότι μου είπαν χθες οι φίλοι σου έπαθες μια μικρή διάσειση...»

«Πως;» αναρωτιέται και ανασηκώνεται από το κρεβάτι για να ντυθεί.

«Γύρισες σπίτι μου είπε ο Κώστας και επειδή το γυναικάκι σου νόμισε πως μπήκαν κλέφτες σε χτύπησε με ένα αντικείμενο στο κεφάλι...»

Αφού ντυθεί και χωρίς να κάτσει να συζητήσει κάτι άλλο μαζί της φεύγει από το διαμέρισμα της για να γυρίσει στο σπίτι του... Όταν μπει μέσα βλέπει την Νεφέλη να έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ, μα μόλις ακούσει την πόρτα να κλείνει ανοίγει τα μάτια της απευθείας και σηκώνεται αμέσως από το κρεβάτι...

«Αλέξη γύρισες... τρόμαξα! Που ήσουν; Πήρα τηλέφωνο τον Κώστα και μου είπε ότι φύγατε ξεχωριστά... όλο το βράδυ πέθανα από την αγωνία, είπες ότι δεν θα αργήσεις...» του λέει με την αγωνία να ζωγραφίζεται στη φωνή της.

«Είμαι μια χαρά όμως...» σχολιάζει εκείνος.

«Που ήσουν;»

«Γιατί;» την ρωτάει... ο παλιός, καλός Αλέξης.

Σκύβει να ξεδέσει τα παπούτσια του και η ματιά της πέφτει σε ένα σημάδι στα δεξιά του λαιμού του... αυτή η Αλίκη.

Αυτό ήταν...

Δεν αξίζει...

«Θυμάσαι;» τον ρωτάει.

«Από την στιγμή που ξύπνησα ναι... τα θυμάμαι όλα!»

«Ωραία...» του χαμογελάει θλιμμένα και χάνεται στο δωμάτιο της για να μη δει τα δακρυσμένα της μάτια.

Δεν αξίζει...

Επαναλαμβάνει στον εαυτό της. Δεν την θέλει... αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για εκείνη. Θέλει άλλου είδους γυναίκες, από αυτές που έχει συνηθίσει κι εκείνη χρειάζεται έναν άλλο τύπο άντρα, έναν που θα νοιάζεται για εκείνη και θα την θέλει γι αυτό που ακριβώς είναι! Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο, ώσπου να τελειώσει η συμφωνία... κι ύστερα δεν θα τον ξανά δει ποτέ!