Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 29

Μένει έκπληκτος από τις συμπτώσεις που η μοίρα παίζει... για λίγο σκέφτεται τον Γιάννη που του είχε αναφέρει κάποτε πως εργάζεται σε μια μεγάλη διαφημιστική, αλλά που να φανταζόταν πως ήταν του θείου του και πλέον δική του! Δέκα ολόκληρα χρόνια είχε να τη δει... είναι πάνω κάτω όπως τότε, μόνο το ντύσιμο της αλλάζει, πιο επιβλητικό, τα μαλλιά της ένα αυστηρό μακρύ καρέ και μαύρα τα μαλλιά της όπως τότε κάνουν αντίθεση με την λευκή της επιδερμίδα. Στέκεται και την παρατηρεί για λίγο... αυτή η γυναίκα τον πλήγωσε όσο τίποτε άλλο στη ζωή του, όμως... αυτό πρέπει να το αφήσει στην άκρη! Άλλωστε οι σχέσεις τους θα είναι καθαρά τυπικές και επαγγελματικές.

«Δεν το πιστεύω πως είσαι εσύ...» φαίνεται κι εκείνη έκπληκτη «...στην αρχή θεώρησα πως ήταν μια απλή συνωνυμία! Πως πέρασαν τα χρόνια...» σχολιάζει η Μαριάννα και μοιάζει όντως κι εκείνη ξαφνιασμένη «...όχι πως έχεις αλλάξει και πολύ εμφανισιακά από τότε!» του κάνει κομπλιμέντο, αλλά εκείνος δε δίνει σημασία.

«Είσαι λοιπόν η διευθύντρια μάρκετινγκ...» την ρωτάει και της κάνει νόημα να καθίσει στην καρέκλα.

«Πολύ με αποκαλούν και σκύλα εδώ μέσα.. οπότε ακούω και στα δύο!» του λέει κι εκείνος απλά γνέφει.

«Λοιπόν... τι με ήθελες;» την ρωτάει.

«Περισσότερο είχα την περιέργεια να λύσω την απορία μου... αν ήσουν εσύ ή κάποιος που απλά τυγχάνει να μοιράζεστε το ίδιο όνομα και επίθετο!»

«Ωραία τότε, αφού το είδες μπορείς να πηγαίνεις... ότι είναι να ανακοινώσω θα το κάνω στο διοικητικό συμβούλιο αύριο το πρωί!» της λέει κοιτώντας την στα μάτια.

«Ακόμα... μου κρατάς κακία;» αναρωτιέται εκείνη... κοιτώντας τον, προσπαθώντας να τον δικαιολογήσει.

«Το ότι έγινε πριν δέκα χρόνια... με αφήνει παγερά αδιάφορο! Δεν είμαι κολλημένος... ούτε θα κάτσω να δώσω λογαριασμό... γι αυτό σε παρακαλώ μπορείς να πηγαίνεις, έχω αρκετή δουλειά να κάνω και σημαντική!» σχολιάζει εκείνος και την παρατηρεί που σκληραίνει στο πρόσωπο... σε τίποτα δε θυμίζει εκείνο το κορίτσι που ερωτεύτηκε κάποτε.

«Εντάξει λοιπόν... κύριε πρόεδρε!» λέει εκείνη με νεύρο και αποχωρεί.

Ο Αλέξης γέρνει πίσω στην καρέκλα του και ξεφυσάει, σφαλίζει τα βλέφαρα του και μπροστά του εμφανίζεται η Νεφέλη... του χαμογελάει και νιώθει να ηρεμεί, αυτή η γυναίκα... κοντεύει να τον τρελάνει! Στιγμή δεν την αποχωρίζεται από το μυαλό του, η αίσθηση των χειλιών της είναι συνέχεια πάνω στα δικά του... το σώμα της... η αλήθεια είναι πως αυτό δεν το έχει δει, τόσο όσο θα ήθελε τουλάχιστον κι επίσης... αυτή η γυναίκα, η γυναίκα του τον βασανίζει τόσο πολύ που δεν τον αφήνει να κοιμηθούνε μαζί! Πολλές φορές απορεί μαζί της, αλλά από την άλλη ίσως βαθιά μέσα του και να χαίρεται που είναι δύσκολη κι όχι σαν τις άλλες...

«Καλώς την!» της λέει μόλις η Νεφέλη μπει μέσα στο αμάξι και γέρνει να ξεκλέψει ένα γλυκό φιλί από τα χείλη της.

«Τι κάνεις; Πως πέρασες σήμερα; Είχα πολύ αγωνία για σ' ένα...» του παραδέχεται κι εκείνος της χαμογελάει γλυκά.

«Πήγα καλά... βασικά θεωρώ πως δεν τα θαλάσσωσα!» αστειεύεται κι εκείνη γελάει «Έχω και τον Σωκράτη βέβαια, είναι ο δικηγόρος της εταιρείας και ήταν πιστός συνεργάτης του θείου... ότι χρειαστώ μπορώ να ανατρέξω σε εκείνον!» την πληροφορεί και παρατηρεί την χαρά στα μάτια της, δε μπαίνει στον κόπο να της πει για την Μαριάννα... δεν υπάρχει λόγος να την στεναχωρήσει για κάτι που δεν έχει νόημα «Εσύ πως πέρασες; Η μαμά σου πως είναι;» την ρωτάει ύστερα αφού το όχημα βγει στον δρόμο.

«Καλά είναι... ίσως την άλλη βδομάδα ανέβει στη Θεσσαλονίκη να δει τον θείο μου είπε και μάντεψε...» του ζητάει κι εκείνος για μια στιγμή γυρίζει και την κοιτά απορημένα.

«Τι να μαντέψω;» αναρωτιέται.

«Θα πάνε κι οι γονείς σου μαζί...» του λέει και γελάνε.

«Οι συμπέθεροι βλέπω... στα καλύτερα τους!» σχολιάζει εκείνος.

Μπαίνουν στο διαμέρισμα κι η Νεφέλη προχωράει προς το δωμάτιο της για να πάρει αλλαξιές και να κάνει μπάνιο... ο Αλέξης την παρατηρεί, ξελύνει την γραβάτα του και βλέπει την πόρτα του μπάνιου να κλείνει. Σφαλίζει τα βλέφαρα του, φαντάζεται εκείνη να ξεντύνεται και φουντώνει. Πόσο να αντέξει ακόμα; Αυτή η γυναίκα τον βασανίζει με τον χειρότερο τρόπο... η πόρτα ανοίγει, βγαίνει τυλιγμένη μόνο με μια πετσέτα κι έχει ένα αθώο βλέμμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της «Ξέχασα κάτι...» του λέει απολογητικά κι εκείνος ξεροκαταπίνει. Την πλησιάζει...

«Δεν αντέχω άλλο...» σχολιάζει ασθμαίνοντας.

«Αλέξη... εγώ...»

«Μη με βασανίζεις μωρό μου.. καίγομαι για σ' ένα!»

«Εγώ... κι εγώ... σε θέλω!» ομολογεί κι εκείνη και τα χείλη τους ενώνονται.

Τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο του αφήνοντας την πετσέτα η οποία πέφτει κάτω στα πόδια της... τα χέρια του αγκαλιάζουν την γυμνή της σάρκα κι η έκρηξη τους είναι κοντά!

(Θα ήθελα να σας ενημερώσω εκ των προτέρων πως έχω χρόνια να γράψω ερωτική σκηνή... και ζητώ την κατανόηση σας χαχα!!!

Πολλά φιλιά!)