Ο κληρονόμος

Κεφάλαιο 43

Ο Αλέξης είναι κάτω από το σπίτι της Μαριάννας και περιμένει να πάρει τον μικρό Νικήτα... τους βλέπει και τους δύο και σφίγγει το τιμόνι για να συγκρατηθεί και να μη της πει κάποια άσχημη κουβέντα, να μη την ειρωνευτεί τουλάχιστον όταν το παιδί είναι μπροστά. Αδιαφορεί για όσα του λέει ενώ βάζει τον Νικήτα να κάτσει στα πίσω καθίσματα και με ένα παγερό βλέμμα της δείχνει πως δεν τον ενδιαφέρει τίποτα από όσα του λέει... μπαίνει μέσα στο αμάξι, βάζει μπρος και φεύγει..

Μετά από καιρό και πλάι στον γιο του επιχειρεί να πάει στο σπίτι του... ξεκλειδώνει την πόρτα και μπαίνουν στο σπίτι το οποίο έχει έντονα στοιχεία της Νεφέλης. Εισπνέει βαθιά, μπορεί να φανεί τρελό μα ακόμη αισθάνεται τη μυρωδιά της στον χώρο... προχωράει προς το σαλόνι, όλα τα σπασμένα και καταστραμμένα έχουν αντικατασταθεί με καινούργια, μάλλον η μητέρα του...

«Ποια είναι αυτή μπαμπά;» ο Νικήτας τον ρωτάει και τον ξυπνάει από τις σκέψεις του. Ο μικρός κρατάει στα χέρια του μια κορνίζα.. κι η φωτογραφία έχει εκείνον και την Νεφέλη στις αρχές του έρωτα τους... όταν παραδέχτηκαν όσα ένιωθαν.

«Είναι η...» δεν χρειάζεται να κρύβεται από τον μικρό, άλλωστε είναι σίγουρος πως θα ξεκαθαρίσει όλο αυτό με την Νεφέλη, θα ξανά είναι μαζί «...γυναίκα μου..» δεν ξέρει πώς να το εξηγήσει στον μικρό, αλλά θεωρεί πως θα καταλάβει.

«Είναι εδώ;» αναρωτιέται αθώα το αγόρι.

«Όχι... λείπε σε ένα ταξίδι...» θα γυρίσει, το αισθάνεται.

«Θα με θέλει εμένα;» τον ρωτάει το μικρό αγόρι κι ο Αλέξης αμέσως τον πλησιάζει και σκύβει στο ύψος του χαϊδεύοντας του τα μαλλιά.

«Γιατί να μη σε θέλει αγόρι μου;» του χαμογελάει.

«Επειδή... δεν θα είμαι δικό της παιδί..»

«Η Νεφέλη είναι ένας... άγγελος!»

«Τότε σίγουρα θα την συμπαθήσω...» γελάει το μικρό αγόρι και πέφτει στην αγκαλιά του πατέρα του.

***

«Έλα Νεφελάκι μου τι κάνεις; Πως είσαι; Έχεις μέρες να μου μιλήσεις... ανησύχησα!» της λέει η Λίνα κι η Νεφέλη ξεφυσάει.

«Καλά είμαι, απλά της τελευταίες μέρες δεν αισθανόμουν πολύ καλά... εσύ πως είσαι;» βολεύει καλύτερα το ακουστικό στο αυτί της.

«Καλά είμαι εγώ... μη σε νοιάζει! Για σένα ανησυχώ... Πότε θα κατέβεις στην Αθήνα;» την ρωτάει.