Karanlık Ay | IMMATURA 2

Bölüm 10 - Part 2 "Çekim ve Patlama"

Bölüm şarkısı; Until We Go Down - Ruelle

BÖLÜM 10 - Part 2 "Çekim ve Patlama"

    Ciğerlerim, sırtımın sertçe duvara çarpılmasından dolayı sızlarken gözlerimi sıkıca kapatmıştım. Aynı zamanda nefesim kesilmişti. Gelen kişiyi fark edememiş, hatta sırtımdaki acıyı hissedene kadar biri tarafından itildiğimi algılayamamıştım. Bir süre sonra gözlerimi açıp etrafa baktığımda görüş alanım net değildi. Beynim ise görüşümden daha bulanıktı. Bütün algılarım tıkanmış gibiydi. Algılayabildiğim tek şey; o ruha ulaşmaktı. Bu yüzden görüşümü umursamadan sadece beni kendine çeken ruha ulaşmak için kullandım bütün algılarımı. Şuan beni kimin duvara ittiği, neden ittiği umurumda bile değildi.

Çekildiğim o ruha ulaşmak için öne doğru attığım adım göğüsümün ortasında duran bir güç tarafından durduruluyordu. Zihnim o gücün geldiği yeri umursamıyordu. Ayrıntılar şuan için önemsizdi ve ben o ruha ulaşana kadar önemsiz kalmaya devam edecekti.

"Çekil" dedim fakat sesimin kulaklarıma ulaşmamasını bile umursamamıştım.

Beni duvara iten kuvveti efor bile sarf etmeden kendimden uzaklaştırmış ve tam karşımda kalan o ruha bakmıştım. Öylesine etkileyiciydi ki kendimi ondan geri çekmeyi düşünmek bile istemiyordum. Sadece ona ulaşmak istiyordum. Hatta onun bir parçası olmak...

Attığım adımların ve etrafımda gerçekleşen hiçbir şeyden habersizdim. Sadece bütün hücrelerimin sarsıldığı çekim ile ruha doğru ilerliyordum. Bu sıradan bir çekim değildi. Attığım her adımda etkisi artan bu çekim, sanki damarlarımda akan bir şeyin parçasıydı ve ona katılmamı istiyordu. İsteğini kelimelerle duymama gerek yoktu, bütün benliğim bu birleşimi kabul etmek için hazırdı. Sadece son birkaç adım kalmıştı, o ruha ulaşacak ve onunla bir bütün olacaktım. Geriye kalan sadece birkaç adım ile her şey bitmiş olacaktı.

Sırtımın tekrar sızlaması ve başımı sert bir zemine çarpmanın etkisi sırasında kulaklarımda tanıdık bir ses yankılandı. "Alara!"

Acı anlık da olsa görüşümü ve algılarımı bana geri getirirken kulaklarımda tekrar adım yankılanmıştı. "Alara! Kendine gel!"

Uğuldayan kulaklarımda ve bir gidip bir gelen görüşümde gördüğüm tanıdık surat ile tepki dahi veremeden damarlarımda tekrar o çekimi hissetmeye başladım. Kulaklarımın uğultusu tekrar artıyor, görüş alanım yine bulanıklaşıyordu. Bir kere daha başımın arkasında ve sırtımda hissettiğim acı beni b sefer kendime getirirken zorlukla soludum.

Gözlerimi acıyla kırpıştırırken çoktan yüzümü buruşturmuştum. Ama gördüğüm surat netleşince ve yüzündeki ifade kanımı dondurdu. "Zahir?"

"Alara!" dedi gözlerinde büyük bir korkuyla. "Bana bak! Sadece bana odaklan!"

"Neler oluyor" diye zorlukla fısıldadığım zaman hiçbir şey söylemeden sadece gözlerimin içine bakıyordu kuzguni gözleriyle. Bir süre ikimizden de tek bir ses çıkmadan birbirimizin gözlerinin içine baktık. Bu süreç içerisinde zihnimin her bir yerini dolduran Zahir yüzünden kalbim, göğüs kafesimi delmek istercesine atıyordu. Ama anlayamıyordum, ne olmuştu?

"Alara?"

Ne zaman başımın üzerinde birleştirdiğini bilmediğim ellerimi, serbest bıraktığı zaman fark edebilmiştim ancak. Kendi, büyük ellerini yüzümün her iki yanına yerleştirip nazikçe okşamaya başladığı zaman dünya benim için durmayı bırakmıştı. O ana kadar aklımda ne varsa hepsi uçup gitmişti ve sadece gözlerimin önündeki bu kusursuz manzaraya odaklandım.

"Zahir."

"Yaratıcıya şükürler olsun" diyerek Zahir bir an da başını boynuma gömdüğü zaman nefes alamamıştım. Burnu, boynumdaydı ve derin derin nefesler alıyordu. Daha fazla nasıl artabilir diye düşündüğüm kalp atışlarım, artık öyle bir atıyordu ki bunu Zahir'in rahatlıkla duyabildiğinden emindim. Normal zamanda bunun için benimle ömrüm boyunca dalga geçebilirdi. Ama o kendi gibi davranmıyor, aksine sanki yeniden hayata dönmüşüm gibi davranıyordu. Anlam veremiyordum bu davranışlarına. Gerçek anlamda neler oluyordu? Farkında olmadan ölmüş ve tekrar mı dirilmiştim? Çünkü bunun için başka hiçbir açıklama yapamıyordum.