Karanlık Ay | IMMATURA 2

Bölüm 1 - Part 2 "Anılar"

BÖLÜM 1 - Part 2 "Anılar"

    Gitmem gereken son bir yer vardı. İnsanlar ışık vurmayan bu sokağın önünden geçerken bakmaya korkarlarken derin bir nefes aldım ve saniyeler içerisinde arkamda bir rüzgar bırakarak istediğim yere geldim.

     Önümde uzanan apartmana bakarken olabildiğince güçlü olmaya çalışıyordum. Otoparkın bir köşesinde gölgede gizleniyordum. Kimsenin beni görmesine imkan yoktu. Rahatlıkla burada bekleyebilirdim. Olayları tekrar yaşamaya hevesli değildim fakat o gün ben bayıldıktan sonra neler olduğunu öğrenmek zorundaydım. Ben beklerken otoparktan içeri giren arabayla biraz daha kenara çekildim. Arabanın içinden çıkan kendimi gördüğüm zaman sessizce kendimi dışarıdan izlemenin verdiği değişik hisse karşı koymaya çalışıyordum. Kaşlarımı çatmış durumda kendimin arabayı kitlemeden direk asansöre doğru ilerlediğini gördüm. Asansörün evimin olduğu kata ulaşmasının arından otoparktan içeri annem ile babam girdi. Arabayı rastgele bir yere park edip içinde beklemeye başladılar. İkisinin konuşmasını buradan duyabiliyordum. Ve emindim ki babam arabadan indiği an burada olduğumu hissedebilirdi. Ve fark etmişti de. Arabadan indiği an kafasını benim olduğum yere çevirdi. Annem ise hızlı bir şekilde arabanın bagajına ilerlemiş ve kapağını açarak hiç bilmediğim bir gizli bölmeyi açmıştı. İçinden bir silah ile birkaç eşya alıp çevik bir şekilde beline ve ayağına yerleştirmişti. Daha sonra bir cihazı kulağına takmıştı. Kafasını kaldırıp ilk önce babama sonra onun baktığı yer olarak bana baktı. İkisi de benim hangi Alara olduğumu anlamaya çalışıyor gibiydi. Ve tetikte duruyorlardı. Bulunduğum karanlıktan çıkmadan onların zihninde konuştum. Ben Immatura. Yukarı da ise geçmişte ki ben var.

     İkisi de ilk önce birbirlerine baktıkları zaman düşüncelerinden birçok olasılığın geçtiğini duyabiliyordum rahatlıkla. Buna rağmen, onlar bana güvenmeyi seçmişlerdi ve zaten az zamanları vardı. Arabadan uzaklaşarak hızla eve çıkmışlardı. Olaylar sırayla tekrar canlanmaya başladı. Bu yüzden gözlerimi kapadım ve odaklandım. Görüntüler gözlerimin önüne gelirken yutkundum. Her şeyi tekrar tekrar yaşıyordum. Iris'in gelmesi çok uzun sürmemişti ve kavga bütün gerçekliği ile üst katta tekrar yaşanıyordu. Şuan oraya gidip onları kurtarabilirdim ama buna iznim yoktu. Lanet olsun ki bu yasaktı. Bunları bilerek burada duruyor ve sessizce karanlığın içinde olayları tekrar yaşıyordum. An be an gözlerimle olanları izlerken artık son noktaya gelinmişti.

     Iris'in elini onlara doğru uzattığını görebiliyordum. İkisinin bedeni tekrar gözlerimin önünde yere serilirken nefesimin kesilmesine engel olamadım. Bunu hala kaldırabilecek durumda değildim. Ve o büyük sarsılma. O kadar kuvvetliydi ki bina gerçekten kökünden sarsılmış durumdaydı. Büyük derecede bir depremden daha şiddetliydi. Kalbim deli gibi atmaya başlarken yutkundum. O an bu kadar etkili olduğunu düşünmemiştim ama kesinlikle bu apartmanı yıkacak bir sarsılma olduğu gerçeğini şimdi idrak edebilmiştim.

     Annemin ve babamın cansız bedenlerine sarılan kendimi dışardan izlerken kapalı olan gözlerimden bir damla yaşın akmasına karşı gelememiştim. Bu hala hassas olduğum bir konuydu. Fakat ben daha bunu atlatamadan Iris ile aramda başlayan kavgayı izlerken içimi sarmaya başlayan merak duygusuna karşı gelemiyordum. O gün bir şekilde bayılmadan önce kendi sesimi duyduğuma emindim. Bu yüzden sessizce beklemeye başladım. Kendi bedenimin duvara fırlatılması ile kaşlarımı çattım. O acıyı zihnimde tekrar hissedebilmiştim.

     Ve bekledim.

     Aradan saniyeler, hatta dakikalar geçiyordu ve hiçbir şey değişmiyordu. Ne gelen vardı, ne de giden. Kaşlarımı çatak gözlerimi açtım ve etrafıma baktım. Gerçekten gelen giden yoktu. Daha sonra ellerimde hissettiğim bir hisle birlikte kafamı eğdim. Ellerime baktığım zaman bir silikleşip bir düzeldiklerini gördüm. Yani ölüyor muydum? Hayır, hayır. Geçmiş böyle değildi. Böyle olamazdı. Biri gelip beni bir şekilde kurtarmıştı. Zaman ilerledikçe kimsenin gelmediğini anladığım zaman bu işe müdahale etmekle etmemek arasında bir tereddütle adım attım. Fakat geç kalmaktan korkuyordum.