Not Like Most Love Stories (NL)

7. You're Worthless

Emily's POV:

Ik klim uit bed en kijk naast me. 'Goedemorgen, vandaag ga je de test doen toch?' vraagt Leroy en ik knik. Ik zucht diep en loop naar de badkamer. Leroy loopt achter me aan en komt naast me staan. 'Het komt goed, dit keer ben je wel zwanger.' zegt hij zacht en hij geeft me een knuffel. Hij gaat achter me staan terwijl ik diep in en uit adem. 'Je bent zwanger.' zegt Leroy zangerig en ik moet lachen. Ik duw hem de badkamer uit en pak de test uit de kast. Ik adem nog een keer diep in en uit en doe wat er van me wordt verwacht. Ik leg de test op de rand van de wastafel en loop naar de woonkamer.

'Wat wil je eten?' vraagt Leroy en ik kijk hem schuin aan. 'Je favoriet dus.' zegt hij lachend en ik knik. Ik druk snel een kus op zijn lippen en spring op de bank. Even later komt hij met een bord vol met allemaal lekkers. Ik neem het aan en glimlach naar hem. 'Dankjewel.' zeg ik voordat ik een stuk brood naar mijn mond breng. 'Hoelang moeten we wachten?' vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Ongeveer vijf minuten.' zeg ik met mijn hand voor mijn mond en hij knikt. 'Geef eens de afstandsbediening.' zeg ik zacht en hij glimlacht naar me. Hij gooit de afstandsbediening naar me waardoor ik moet lachen, omdat hij heel erg scheel gooit. 'Wauw!' zeg ik plagend en hij begint te blozen.

De vijf minuten lijken langzaam voorbij te gaan. Leroy vraagt de hele tijd hoelang het nog duurt. Ik ben zelf ook wel zenuwachtig, want we willen dit. Nou, ik weet niet eens zeker of ik dit wil. Ik bedoel ik wil wel kinderen, met Leroy. Alleen.. Niet perse nu. Hij wil heel, maar echt, heel graag nu een kind. De vorige keer dat we zo een test deden werd hij boos, maar niet zo erg als de vijfde keer. Dit is nu al de tiende test, in één jaar. De vijfde keer werd hij zo boos dat hij ons appartement half had gemold. Noah kwam voor me op waardoor alles erger werd. Niet gemeen bedoeld tegenover Noah, alleen alles ging fout. Op dat moment hebben Leroy en ik elkaar drie dagen niet meer gesproken. Zoals je merkt hielden we het niet echt lang vol.

Voor mij is het geen big deal, maar voor Leroy wel. Ik denk ook dat ik een kind wil omdat iedereen ondertussen al kinderen heeft. Nou ja, bijna iedereen. Harper heeft een zoontje gekregen, genaamd Brandon. Maddy heeft een meisje, Jessica en er komt nog eentje aan. Keisha heeft een kind, Isadee-Rose. Hailey is zwanger en de gender reveal is over een paar weken. Ze zijn allemaal gelukkig en jonge moeders. Ik wil puur een kind om er een beetje bij te horen, maar ook weer niet. Leroy wil gewoon een kind als teken dat ik van hem ben denk ik, maar ook wel omdat hij van me houdt. Die ene keer dat hij flipte zei hij dat hij alleen een kind wou, zodat ik nergens heen kon als er iets zou gebeuren. Tuurlijk heb ik ook wel dingen gezegd waar ik spijt van heb, dus heb ik hem vergeven.

De zenuwen nemen over en ik leg mijn bord op tafel. 'Klaar?' vraagt hij en ik doe mijn ogen dicht. Ik voel zijn armen om mijn middel en zijn hoofd in mijn nek. Hij begint me zachtjes in mijn nek te kussen. 'Ik ben er oké.' zegt hij zacht en ik knik. Ik adem diep in en uit en geef hem snel een kus. 'You got this.' zegt hij motiverend en ik lach even. Met een angstig gevoel loop ik naar de badkamer. Waarom ben ik eigenlijk bang. Ik open de deur en kijk naar de test. Ik loop er naartoe en pak het op. Negatief. Alweer.

'En?' vraagt Leroy ongeduldig en ik schud mijn hoofd. Hij ademt diep uit en loopt naar de woonkamer. Ik adem diep uit en gooi de test weg. Hij is zeker weer boos.. Ik loop achter hem aan naar de woonkamer en zie hem op de bank zitten. Met zijn hoofd in zijn handen, ellebogen op zijn benen geleund en ogen dicht. Hij ademt diep in en uit en ik ga naast hem zitten. 'Het spijt me.' zeg ik zacht en hij staat op. 'Hoeveelste keer is dit nu al?' vraagt hij bot en ik kijk naar de grond. Hij is namelijk boos. Leroy kan heel lief zijn, maar als hij boos is, is hij echt boos. 'De twintigste keer?' vraagt hij verder en ik schud mijn hoofd. 'Je overdrijft.' zeg ik snel en hij lacht sarcastisch.

'Emily, we proberen dit al zo lang. Wat doe je verkeerd?' vraagt hij en ik sta op. 'Misschien ligt het niet aan mij, maar aan jou?' vraag ik geïrriteerd en hij rolt met zijn ogen. 'Hoezo ligt het aan mij?' vraagt hij arrogant en ik zucht diep. Ik wil weglopen maar hij komt voor me staan. 'Hoezo zou het aan mij liggen?' vraagt hij opnieuw en ik kijk hem aan. Als ik in zijn ogen kijk, zie ik alleen maar woede. 'Ik ga je geen fucking biologie lesgeven.' zeg ik bot en hij lacht opnieuw. 'Waarom zou het mijn schuld zijn dan?' vraag ik snel en hij kijkt me arrogant aan. 'Wat denk je zelf.' 'Het ligt niet aan mij, we zijn al naar de dokters gegaan voor mij, dus waarom gaan we niet voor jou!?' roep ik naar hem en hij kijkt me bozer aan.