Not Like Most Love Stories (NL)

56. Sickness

Aiden's POV:

'Bedankt dat je op haar kon letten.' zeg ik en ze glimlacht naar me. 'Geen probleem, ze is een schat. Hoe gaat het met Valentino?' vraagt Emily's moeder en ik neem Noraily van haar over. 'Ze komen vandaag naar huis.' zeg ik en ze knikt. 'Dus je gaat ze ophalen?' vraagt ze en ik knik. Ze knikt en aait Noraily over haar kleine hoofdje. 'Ga maar en zeg dat Emily me moet bellen als jullie thuis zijn.' zegt ze en ik knik alweer. Ik zwaai naar haar en loop snel naar buiten. Ik zet Noraily in haar stoeltje en rij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.

Er zijn alweer drie dagen voorbij en Valentino is er nu veel beter aan toe. De eerste avond was het zwaarst, Emily heeft die avond niet geslapen. Volgens mij heeft ze nog steeds niet echt goed geslapen. Volgens de dokter is hij nu gezond genoeg om naar huis te gaan. Emily was zo bezorgd dat ze er zelf ook een beetje ziek van werd. Gelukkig is het nu goed met Valentino, alleen kan hij nog een beetje verkouden zijn volgens de dokter. Deze drie dagen hebben een vast patroon gehad. Noraily naar iemand brengen die op haar kon passen, naar werk, Noraily ophalen en weer naar het ziekenhuis om bij Emily en Valentino te zijn.

'We gaan lekker naar je broertje, hij mag vandaag naar huis.' zeg ik vrolijk en Noraily lacht. Ik moet glimlachen omdat ik altijd tegen Emily zeg dat het onzin is dat ze tegen hun praat, maar nu doe ik het zelf. 'Let's go.' zeg ik en ik pak Noraily's maxicosi uit de auto. Ik loop het gebouw in en naar de kamer waar ze liggen. Dokter Adriaan praat met Emily wanneer ik binnenkom. 'Dus gewoon zorgen dat zijn luchtwegen schoon blijven door ventolin te gebruiken.' zegt hij en Emily knikt. 'Bedankt dokter.' zegt ze en hij glimlacht naar haar. 'Snel beter worden jij.' zegt hij en hij tikt op Valentino's neusje. Ik schraap m'n keel en ze kijken me allebei aan. 'Hey, gaan we?' vraag ik en ze knikt. 'Echt bedankt voor alles.' zegt Emily nog een keer en de dokter glimlacht naar haar. Ik moet haar zowat de kamer uittrekken om weg te gaan, maar we lopen uiteindelijk toch naar de auto.

'Als we thuis zijn moet je je ma bellen.' zeg ik wanneer we de auto instappen. 'Is goed, daarna ga ik slapen.' zegt ze gapend en ik leg mijn hand op haar been. 'Ik zei nog zo, ik blijf wel bij hem.' zeg ik en ze lacht even. 'Jij moest werken.' 'Jij ook.' zeg ik snel en ze kijkt me aan. 'Ja, heb ik ook gedaan. Via de laptop.' zegt ze en ze kijkt weer naar buiten. Ze leunt met haar hoofd tegen het glas aan en ik parkeer de auto in de garage. We lopen naar boven en ze trapt haar schoenen uit. Ik moet lachen, omdat ze het normaal altijd netjes weg zou leggen, maar vandaag niet. 'Roep me als het zeven uur is.' zegt ze en ze loopt de slaapkamer in. Ik leg Noraily en Valentino in de boxen en loop naar de keuken, om hun flesjes te maken.

Rond zeven uur klop ik op de slaapkamer deur, alleen word er niet gereageerd. 'Em?' vraag ik wanneer ik de deur open en ik zie haar op bed liggen. Ze slaapt. Haar telefoon ligt naast haar en ze is in slaap gevallen. Moet ik haar wakker maken? Nee.. Ik loop naar de woonkamer en pak de flessen van de tafel. Ik geef Valentino eerst zijn flesje en daarna pas die van Noraily. Kort na hun flesjes vallen ze in slaap. Ik spring over de bank en doe de tv aan.

Emily's POV:

'Wat is er aan de hand?' vraag ik aan de dokter, maar hij lijkt me te negeren. Ik volg hem naar Valentino's kamer, waar ik normaal hoorde te zijn. Valentino lag, toen ik naar de wc ging nog in het bedje, maar nu niet meer. 'Waar is hij?' vraag ik aan de dokter en hij draait zich langzaam om. 'Hij is overleden mevrouw..' zegt hij en mijn hart staat stil. 'Wat, hoe bedoelt u?' vraag ik haastig en hij kijkt naar de grond. 'Hij heeft het niet gehaald.' legt hij uit en ik voel mijn hart breken. 'Nee!' schreeuw ik en ik voel tranen over mijn wangen rollen.

'Emily!' Ik schrik wakker van Aiden die aan mijn arm trekt. 'Gaat het?' vraagt hij en ik probeer op adem te komen. Mijn lichaam doet gewoon pijn van die droom. 'Waar is Valentino?' vraag ik haastig en hij wijst naar het bedje naast me. 'Ik dacht dat hij dood was..' zeg ik hijgend en hij aait met zijn hand over mijn rug. 'Het was maar een droom, hij is er nog.' fluistert hij. Ik probeer nog steeds op adem te komen. 'Rustig Em..' fluistert hij in m'n oor en ik volg zijn advies. Hij trekt me naar zich toe en ik leun met mijn hoofd op zijn borst. Ik hoor zijn hartslag en voel zijn borst op en neer gaan. 'Probeer te slapen, het is pas drie uur 's-ochtends.' Ik knik en val langzaam weer in slaap.