Not Like Most Love Stories (NL)

89. You Were Right

Lucas' POV:

'Waarom hou je me zo op afstand?' Ze haalt haar schouders op en loopt richting de voordeur. 'Waarom heb je ruzie met Aiden en Emily, kan ik ook vragen?' zegt ze bot. 'Waarom is het zo erg dat ik ruzie heb met hun?' Hadden ze dan toch gelijk? 'Omdat dat de enige reden was dat ik met je ging!' Alena lijkt wel te ontploffen. Ik heb haar al bijna de hele week gevraagd waarom ze zo gesloten doet, maar ze reageerde nooit. Tot vandaag dan. Het is alsof Aiden en Emily gelijk hadden over haar, dat ze loog over hoe ze zijn. Ik heb Aiden en Emily ook al een paar dagen niet gezien. Niet dat het erg is ofzo, alleen door Alena's gedrag begin ik toch te twijfelen.

'Wat bedoel je daarmee?' 'Wat denk je zelf. Jij bent gewoon zo dom dat je alles gelooft.' Haar woorden komen met een harde klap aan. Mijn hele leven lijkt kapot te gaan. 'Ze hadden gelijk, of niet soms?' Ze begint hysterisch te lachen en kijkt me uiteindelijk aan. 'Natuurlijk hadden ze gelijk. Jij bent nutteloos nu. Dan maar via Aiden.' Zegt ze schijnheilig en ze verlaat met die woorden mijn huis. Ze hadden godverdomme gelijk over haar. Ze is een leugenaar, maar ik was te blind om het te zien. Ze hebben me nog gebeld om alles uit te leggen, maar ik geloofde ze niet. 

Aan de ene kant wil ik nu naar ze toe gaan en mijn excuus aanbieden, maar ik wil het aan de andere kant toch weer niet doen. Schaamte en trots spelen daar een grote rol in. Waarom dacht ik dat ze anders was? Ik pak mijn telefoon van de tafel en toets Aiden's nummer in. Net wanneer ik wil bellen, besluit ik om het toch niet te doen. Ik heb echt geen zin in zijn "ik had je gewaarschuwd" speech of iets, dus vandaar doe ik maar niks. Ik weet dat het best wel eigenwijs is, maar ik heb daar nu echt geen behoefte aan. 

Emily's POV:

'Waar gaan we heen?' Aiden trekt me zowat naar een soort open veld. 'Wat doen we hier?' vraag ik en hij haalt glimlachend zijn schouders op. 'Blijf staan.' Hij loopt naar het gebouw waar we vandaan kwamen en laat mij alleen achter op het veld. Ik kijk om me heen en zie een meertje. De natuur klinkt rustig, rustiger dan normaal. Ik kwam wel eens vaker naar dit parkje met de kinderen, gewoon als ik pauze heb ofzo. Soms ging Lucas mee, gewoon omdat hij niks had te doen. Hoe zou het nu met hem gaan? Hij heeft ons geblokt op alles, alleen omdat we zeggen dat hij Alena moet dumpen. Hij denkt natuurlijk dat het is omdat ze gelijk heeft. Volgens hem dan. Want alles wat ze heeft gezegd over ons is bullshit, maar dat weet hij natuurlijk niet. 

'Oké, kom mee. Alles is al klaar.' Aiden's stem laat me schrikken. 'Waar heb je het over?' 'Je verjaardagscadeau.' zegt hij opgewonden en ik moet lachen. 'Is niet nodig.' zeg ik en hij trekt aan mijn arm. 'Kom nou maar.' Hij trekt me mee terug naar zijn auto en duwt me zowat op mijn plek. Hij stapt zelf ook in en rijd snel naar een andere plek. Het is een beetje een afgelegen straat, met één geparkeerde auto op de parkeerplaats. 'Uhm.. Wat doen we hier?' vraag ik en Aiden glimlacht naar me. 'Wat vind je van de auto?' Hij wijst naar de witte citroen cactus en kijkt mij afwachtend aan. 'Mooi.. Je weet dat het mijn favoriete auto is.' Hij knikt en geeft me een zetje richting de auto. 

De ribbels aan de zijkant zijn zwart, wat ik echt goed bij elkaar vind passen. Ik kijk naar binnen via de ramen en zie dat de binnenkant is bekleed met crèmekleurig leer. 'Wauw..' Ik weet niet zo goed wat hij hiermee wilt zeggen, maar deze auto is precies wat ik wil. 'Niet om gemeen te doen, maar wat doen we hier?' vraag ik een beetje ongemakkelijk en hij begint te lachen. 'Je bent echt schattig.. Hij is van jou.' Mijn mond valt open en hij moet alweer lachen 'Je maakt een grap toch?' hij schud zijn hoofd en haalt de sleutels uit zijn zak. Het ringetje zit om zijn vinger en hij steekt precies die vinger uit. 'Gefeliciteerd schat.' 

Mijn handen gaan naar mijn mond en ik kijk nog één keer naar de auto. 'Niet liegen, want dan ga ik echt huilen.' Mijn stem trilt, waardoor ik al weet dat ik ga huilen. 'Waarschijnlijk ga je dat toch al doen.' zegt hij plagend en ik ren naar hem toe. 'Nee... Waarom.. Dit is te duur..' Snik ik en hij slaat zijn armen om mijn middel. 'Helemaal niet, het is gewoon een cadeau.' zegt hij zacht en ik zucht diep. Ik draai me om en kijk weer naar de auto. Aiden leunt met zijn kin op mijn schouder, terwijl ik vol bewondering naar mijn nieuwe auto kijk. Ik wil het eigenlijk niet aannemen, maar ook weer wel. Ik bedoel, het is een van mijn droom auto's. De andere is een Tesla, maar die heeft Aiden al.