Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

6. ΜΑΡΙΟΣ

Χτυπάει η πόρτα.Βασικα δεν χτυπάει μόνο αλλά δεν σταματάει.Αυτος που είναι πίσω από αυτήν θα πρέπει να είναι επίμονος πολύ.

Ο Παρης δεν είναι γιατί έχει κλειδιά.Καποιο από τα παιδιά θα είναι πάλι.Να μου φέρει φαγητο.

Δεν θα άνοιγα.Δεν έχω όρεξη να δω τα μούτρα τους.Αλλα με νευριάσει το κουδούνι ξανά και ξανά.Ετσι σέρνω τα πόδια μου μέχρι εκει.Την βλέπω όλο ύφος εκει να κρατάει δυο κουτιά πίτσα.

Φυσικά και θα είναι αυτή.

«Θα πρέπει να χτυπήσω μισή ώρα για να μου ανοίξεις;;»λέει και μπαινει μέσα χωρίς καν να της πω να περάσει.Τιποτα το ασυνήθιστο εδώ.
«Τι θες πάλι;»λέω.
«Έφερα φαγητο»λέει και μπαινει μέσα και την ακολουθώ.
«Από ποτέ η πίτσα θεωρειται φαγητο;»λέω.
«Από τότε που πήγα να σου κάνω σούπα αλλά βγήκε μαύρη!Και μια χαρά φαγητο θεωρειται!»λέει.

Νευριάζει και ολας.

«Δεν πεινάω.Τσαμπα έφερες πίτσα»λέω.
«Καλά.Στο τέλος θα μείνουν μόνο τα κόκαλα σου.Ανορεξικος θα καταλήξεις...»
«Πρόβλημα μου»
«Πως και το σπιτι είναι καθαρό;Ήρθε αυτή η γυναίκα που καθαρίζει στον Παρη;»ρωτάει.
«Τι θες εδώ Άννα;»λέω και πάω πάλι στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω.

Σκεπαζομαι αν και έχει ζεστη.Και φυσικά με ακολουθεί στο δωμάτιο.Κρατωντας ένα κομμάτι πίτσα.Βλεπω πάει να την φάει αλλά κάνει μια φάτσα αηδίας και την αφηνει κάτω.
«Θα ξεράσω.Μαλλον δεν την έκαναν καλά αυτήν την φορά»λέει.
«Έφευγες;»λέω.
«Όχι!»λέει και κάθεται στην ακρη.

«Κάτι βρωμάει εδώ.Εσυ είσαι μάλλον.Ποσο καιρό εχεις να κανείς μπάνιο;Τα μαλλιά σου είναι μέσα στο λάδι!»λέει.
«Για αυτό ήρθες;Να μιλήσουμε για τα μαλλιά μου;»

Κάνει πάλι μια γκριμάτσα.
«Ήρθα να μιλήσουμε για σένα.Πως είσαι;Πως πάνε τα κέφια;»λέει.Σοβαρα τώρα;
«Τέλεια...»απαντάω.
«Δεν σε πειστευω αλλά τελοσπαντων.»
«Ξαναλέω.Εφευγες;»
«Γιατί είσαι τόσο ανώριμος;Θεε μου!Πως κανείς έτσι;Ήρθα να δω τι κανείς...»
«Από ποτέ σε νοιαζει τι κάνω;»λέω.

Νευριάζει και βγάζει μια κραυγή.Σηκωνεται.

«Ξέρεις τι;Είσαι βλάκας!Τοσος καιρός πέρασε;Ποτέ θα είσαι πάλι όπως πριν;Μου λες;»φωνάζει.Δεν καταλαβαίνω τι έπαθε και τι θέλει εδώ.Ετσι και αλλιώς ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά εγώ και αυτή.Και δεν ενοχλώ κανέναν.Αρα γιατί κάνουν έτσι;Δεν καταλαβαίνουν ότι θέλω να με αφήσουν μόνο;

«Είσαι σαν κοιμισμένος να πούμε και όλη μέρα σπιτι!Το ξέρεις ότι ανησυχούμε;Ότι ανησυχούν τα παιδιά για σένα;Ότι δεν βγαίνουμε καν όλοι μαζί;Σαρεσει αυτό;Σαρεσει να νιώθουμε έτσι για σένα;»φωνάζει πάλι.
«Άννα πας καλά;Τι σε εποιασε;»ρωτάω.
«Βαρεθηκα!Σε Βαρεθηκα!Δεν τρως,όλο πίνεις και είσαι συνέχεια σε αυτό το δωμάτιο!Ειναι Λογικο νομίζεις αυτό;Είναι φυσιολογικό;Θες να σου πω;Όχι δεν είναι!Θα τρελαθείς στο τέλος.Δεν είναι υγιείς αυτό το πραγμα!»

Έχει κοκκινησει.

«Τελείωσες;»λέω.

Φυσιολογικό,μη φυσιολογικό είμαι εντάξει με αυτό.Εχω την Αλεξ εδώ και μιλάμε.Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

«Κάποιος πρέπει να σου σπάσει το κεφάλι για να δούμε αν έχει τίποτα μέσα.Βλακα!»λέει και φεύγει από το δωμάτιο.Μετα από λίγο ξαναμπαίνει όμως.Μαλλον δεν τελείωσε.

«Όλοι έχουμε χάσει κάποιον.Αλλα συνεχίζουμε...»λέει τώρα πιο ήρεμα.
«Εγώ δεν έχασα κάποιον.Εχασα τα πάντα»της λέω.Και έφτασε για να την αφήσει χωρίς μίλια.

Με αυτό δεν είχε τι να πει μάλλον και απλά έφυγε και με άφησε μόνο.

«Νοιάζεται μωρε...»ακούω την φωνη της Αλεξ από απέναντι και τρόμαξα στην αρχή.Βαζω το χέρι στην καρδιά.

«Με τρόμαξες...»της λέω αλλά φυσικά Χερομαι που την βλέπω.
«Το αγαπημενο μου πραγμα στο κόσμο είναι αυτό.Να ξέρεις...»λέει και σηκώνομαι για να την βλέπω Καλυτερα.
«Κάτι έχω καταλάβει...»

Κουνάει το κεφάλι της και εγώ γελάω με την εικόνα αυτή.
«Έχει δίκαιο η Άννα...»
«Όχι δεν έχει.Δεν έχει γιατί δεν ξέρει...»απαντάω ήρεμα.
«Ότι μιλάς με κάποιον πεθαμένο;Προφανως!Αν ήξερε θα σε πηγαινε σε κανένα τρελοκομείο...»λέει και σηκώνει τα χέρια ψηλά.
«Μην μιλάς έτσι»λέω.Οταν τα λέει αυτή ακούγεται πιο παράξενο από ότι είναι.

«Ψέμματα λέω;»ρωτάει.

Δεν σκέφτομαι τι και πως και γιατί.Απλα την βλέπω.Την βλέπω και της μιλάω.Και αυτό μου φτάνει.Την νιώθω κοντά μου όπως πριν.Λες και μένουμε μαζί πάλι.Και για αυτό μενω σπιτι.Αφου έχω την Αλεξ δεν χρειάζομαι κάτι άλλο.

Δεν ξέρουν έτσι δεν καταλαβαίνουν.Δεν με νοιαζει.

Την έχω κοντά μου.
Έστω και έτσι.