Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

80.ΜΑΡΙΟΣ

Κρατάω τα εισιτηρια γερά στο χέρι μου και όταν φτάνω σπιτι τα ακουμπαω στο τραπεζάκι μπροστά της.

«Τι είναι αυτό;»ρωτάει.
«Εισιτηρια.Για την επόμενη εβδομάδα.Φευγουμε!»λέω.

Είμαι χαρούμενος.Επιτελους λίγες μέρες μόνοι μας.

«Τι;Που;»
«Ιμπιζα...»λέω και με κοίταξε περίεργα.

Αρκετά μακριά.Και ωραια ζωή.Ωραιες θάλασσες.Και το σημαντικότερο;Ωραίο ξενοδοχείο.

«Ποια Ιμπιζα;Την γνωστή;Στην Ισπανία...;»λέει σοκαρισμένη.
«Ναι αυτήν»λέω.
«Μα είναι μακριά....»
«Αυτό είναι το νόημα...!»λέω.

Ότι μα ότι και να γίνει θα πάμε.Τελος.Δεν θα τρελαθώ εγώ.Οχι!

«Μάριε έχουμε μικρά παιδιά...και αν κάτι γίνει;Αν αρρωστήσουν;Αν χτυπήσουν;Αν μας ζητήσουν;»
«Δεν θα γίνει τίποτα από αυτά.Αλλωστε ο Παρης θα τα προσεχει Καλυτερα και από εμάς.Ξερεις πως είναι...»λέω.

«Και αν η Χαρα γκρινιάζει...;»
«Η Χαρά ποτέ δεν γκρινιάζει»λέω.
«Και αν το βράδυ τρομάξει που βλέπει πολλά όνειρα;»
«Θα την πάρει αγκαλιά η Λαουρα και θα περάσει»λέω.

Όντως η μικρή βλέπει πολλά όνειρα.Ασχημα μάλλον αφού πεταγεται.

«Τα εχεις σκεφτεί όλα έτσι;»
«Όλα.Δεν εχεις δικαιολογια»λέω.

Γελάει.
«Θα πρέπει να χαιρομαι έτσι;Που τουλάχιστον θες εμένα και όχι ότι περνάει από μπροστά σου..»λέει και βάζει τα χέρια στους ωμους μου.
«Πολύ να χαιρεσαι...»λέω και πλησιαζει να με φιλήσει.

«Μαμά!!»ακούγεται η φωνη του Νικόλα.

Φυσικά δεν πρόλαβε να με φιλήσει.Και φυσικά αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.

«Αγαπη μου»λέει εκείνη.
«Να κοιμηθώ σήμερα στο κρεβατι σας;»ρωτάει.

Την αγριοκοιτάζω για να πει τίποτα.
«Μα γιατί Νικόλα μου;Δεν σαρεσει το δωμάτιο σου;Είναι πιο μεγάλο και πιο ωραίο...»λέει η Ειρήνη.
«Μπα.Το δικό μου δεν έχει καθρέφτη στο ταβάνι.Μαρεσει να κάνω γκριμάτσες..»λέει.

Αυτόμουτζωνομαι.
Τι τον ήθελα τον καθρέφτη;Λες και τον χρησιμοποιώ...

«Καλυτερα να κοιμηθείς στο δωμάτιο σου εντάξει;Έτσι κάνουν τα μεγάλα παιδιά.Και εσυ είσαι μεγάλο παιδί τώρα.Και τώρα που θα φυγω με τον Μάριο ένα ταξίδι θα προσεχεις τις αδερφές σου εντάξει;»του λέει.

Εκείνος με κοιτάει.
«Να έρθω και εγώ;»με ρωτάει.
«Να έρθεις που;»
«Στο ταξιδι.Ποτε δεν έχω πάει σε ένα ταξίδι»παραπονιεται.

Με κοιτάει η Ειρήνη λες και λέει κοιτά τον καημένο που δεν έχει πάει ποτέ.

Όχι βέβαια.Περιμενα πως και πως για αυτό.Οχι παιδιά.Οχι.

«Όχι Νικόλα...Απαγορευονται τα παιδιά σε αυτό το ταξίδι.»λέω.

Δεν λέω και ψέμματα.Απαγορευονται.Τοσα πραγματα έχω στο μυαλό μου που θέλω να της κάνω.Τοσα.

Έρχεται κοντά μου και βάζει τα χέρια του γύρω από το πόδι μου και το σφίγγει.

«ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!»φωνάζει.

Με κοιτάει η Ειρηνη.
«Ξεχνά το!»της το κόβω.

Ικανή την έχω να τους πάρουμε και τους τρεις.Και τους τέσσερις με την μαμά της.

«Νικόλα άσε το πόδι μου...»λέω αλλά το κρατάει ακόμα πιο δυνατά.
«Οχιιιι!!»φωναζει.

Κάνω βήματα μπας και το αφήσει αλλά τον σέρνω και αυτόν μαζί μου.

Σκύβω και τον παιρνω αγκαλιά και τον βάζω πάνω μου.Ειναι βαρύς πλέον ο άτιμος.

«Τι θα έλεγες όταν πας 20 να σου πάρω μια Φεράρι ε;»λέω.Περιμενα να χαρεί αλλά με κοιτάει περίεργα.

Οκ.Κατι άλλο.

«Θες να σου πάρω ένα παγωτό;»ρωτάω και τον αφήνω κάτω.
«Με γεύση σοκολάτα;»ρωτάει.
«Ναι.Με γεύση σοκολάτα...»λέω και βάζει το μικρό του χέρι στο δικό μου και το κρατάει.

Ότι προτιμάει το παγωτό από την Φεράρι δεν το περιμενα.

«Πάμε»λέει και με τραβάει στην πόρτα.

«Ξεκινά να ετοιμάζεσαι!Αυτο το ταξίδι θα γίνει!!»φωνάζω στην Ειρήνη πριν βγω από το σπιτι.