Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

81.ΕΙΡΗΝΗ

Όταν μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο νόμιζα ότι ονειρευομαι.

Δεν μπορεί ένα τέτοιο μέρος με ένα τέτοιο ξενοδοχείο να είναι αλήθινο.

Αυτά μόνο στην τηλεόραση τα έχω δει.

Στην αρχή το ταξίδι δεν μου φανηκε καλή ιδέα.Η Χαρά είναι ακόμα μικρή.Δεν τα εχω αφήσει ποτέ μόνα τους.

Αλλά ο Μαριος ήταν κατηγόρηματικος.Και λίγες μέρες ξεκούρασης δεν είναι και άσχημη ιδέα.Και η μαμά μου επέμενε να πάμε.Και η Λαουρα είπε θα είναι μια χαρά τα παιδιά με αυτους.

Βέβαια το μυαλό μου είναι ακόμα στην Σαντα Ροζα.

Το δωμάτιο έχει ένα τεράστιο κρεβάτι.Ψηλο.Ωραιο.Φενεται παντού η θάλασσα που είναι πιο κοντά από ότι στο σπιτι μας,έχει δυο πολυθρόνες και τα χρώματα του δωματίου είναι άσπρα και μπεζ που σε χαλαρώνουν με το που μπαίνεις μέσα.

Καθαρό.Τεραστιο.Ζεστο.

«Τέλειο έτσι;»ρωτάει όταν αφηνει τις βαλιτσες κάτω.
«Σαν ψέμα είναι ότι είμαι στην Ιμπιζα...»λέω.

Οι μόνες διακοπές που θυμάμαι είναι εκείνες με τους γονείς μου όταν ήμουν μικρή.Τοσα χρόνια πριν.

«Το ακούς αυτό;»λέει και κλεινει τα μάτια.
«Ποιο;»ρωτάω και προσπαθώ να ακουσω αλλά δεν ακούω τίποτα.

«Ησυχία...ούτε φωνές...ούτε κλάμματα...»λέει.

Λάμπει όλο το πρόσωπο του από τότε που φυγαμε.Και μετά σκέφτομαι καμία φορά ότι τόσο καταπίεση νιώθει;Εντάξει τόσα παιδιά είναι και γίνεται ένας χαμός πάντα αλλά αυτουνου δεν του λείπουν όπως εμένα;

«Τι να κάνουν άραγε;Ας τους πάρω ένα τηλεφωνο...»λέω και παιρνω το κινητό αλλά μου το παιρνει από τα χέρια.
«Δεν έχει τηλέφωνα.Τρεις μέρες δεν έχει.Μια χαρά είναι...!»λέει.

Και αν μας ζητάνε;
Και αν κλαίνε;

«Ένα λεπτό μόνο θα μιλήσω!»
«Όχι.Κανενα!»λέει και το πετάει το τηλεφωνο στο τραπεζάκι στην άλλη ακρη του δωματίου.

Βάζω τα χέρια στην μέση μου και τον αγριοκοιτάζω.
«Είναι μια χαρά.Ηρεμησε...»λέει.

Πλησιαζει και βάζει το χέρι στην μέση μου.
«Και μην με κοιτάς έτσι νευριασμενα...ξέρεις ότι αυτό με ανάβει...»λέει και με φιλάει στο μάγουλο.
«Σσσσσς! Θα σε ακούσουν τα παιδιά!»φωνάζω.

Σταματάει και με κοιταζει.Τον πιανουν τα γέλια τώρα.Και κατάλαβα τι είπα.
Αφου δεν είναι εδώ.Τι χαζή που είμαι!