Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

62. ΜΑΡΙΟΣ

«Πες μου...»με παρακαλαει.
«Όχι...»λέω.

Δεν ξέρω καν πως θα το πάρει.Καλα είμαστε.Γιατι να το χαλάσω αυτό στο κάτω κάτω.

«Πες μου!»
«Όχι...»
«Μάριε έλα...»παρακαλάει.

Με κοιτάει με αυτά τα μάτια της και τα ανοιγοκλείνει.
«Καλή προσπάθεια αλλά όχι»λέω.
«Σε παρακαλώ...»επιμένει.
«Ειρήνη όχι.Δεν θες να ξέρεις.Πειστεψε με..»την διαβεβαιώνω.

«Θέλω!»λέει.
«Δεν θες...».

Τα παιδιά φταίνε.Που ανοίγουν το στόμα τους και δεν ξέρουν πως να το κλείνουν.Οταν λέω εγώ ότι πρέπει να αλλάξω φίλους νομίζουν ότι κάνω πλάκα.

«Είναι φίλος από το σχολειο;»
«Όχι»απαντάω.
«Από τον στρατό;»ρωτάει.
«Όχι»
«Ε από που τότε;!»διαμαρτύρεται.

Κοιταω κάτω.Ναι.Ρωταει ποιος είναι ο Ξενοφων.

Τι να της πεις τώρα;Ότι είναι το πουλί μου;
Δεν μπορώ.Τωρα που είμαστε τόσο κοντά στο να έρθουμε πιο κοντά,αν καταλαβαινεται τι εννοώ,δεν μπορώ να το κάνω αυτό.Θα τα χαλάσει όλα.

Καταρχήν δεν ξέρω πως θα το πάρει.Θα με περάσει για τρελο ή θα γελάσει μαζί μου;

«Φίλος σου είναι όμως έτσι;»ρωτάει.
«Ο καλύτερος φίλος μου..»απαντάω.Οτι είναι είναι.Δεν μπορώ να πω.
«Και πως και δεν τον έχω δει;»ρωτάει.
«Στο λέω συνέχεια αλλά δεν θες»γελαω.

Έχει πλάκα τελικά αυτή η συζήτηση.

«Ποτέ μου εχεις πει να τον γνωρίσω;»
«Κάθε μα κάθε μέρα...»λέω.Δεν λέω ψέμματα.Μολις κάνω κάτι μπας και γίνει το σταματάει αμέσως.

Σε ποιον;Σε εμένα!

«Δεν καταλαβαίνω...εγώ πρώτη φορά τον ακούω»
«Όλη η Σαντα Ροζα τον ξέρει.Σχεδον...»
«Τόσο διάσημος είναι;»ρωτάει τόσο αθώα.

Η φάτσα της όλα τα λεφτά που προσπαθεί να καταλάβει.Βαζει τα δαχτυλα της στο στομα της και κοιτάει πάνω.

Ποσά πραγματα θέλω να της κανω...
Ποσά...

«Θα σκάσω.Θέλω να τον γνωρίσω και εγώ αυτόν τον Ξενοφων!»λέει.

Έλα μου;

«Θες;»ρωτάω.
«Ναι.Ολοι τον γνωρίσουν.Θελω και εγώ»
«Όπως διαταξατε!»λέω και την τραβάω από το χέρι και πέφτει πάνω μου.Ξαπλωνω καλυτερα και αρχίζω να την φιλάω.Τα μαλλιά της πέφτουν στο προσωπο της έτσι με τα χέρια μου τα κρατάω πίσω.

Την κρατάω κοντά μου-το κάνω συχνά αυτό αφού συνέχεια φεύγει-και μπερδεύονται τα πόδια μας μεταξύ τους.

Η θερμοκρασία αναιβαινει και όχι μόνο από τον καύσωνα που έχει έξω.

«Μα...Μάριε...»λέει αναμεσα στα φιλια.

Βάζει τα χέρια στο στήθος και σταματάει το φιλί.

«Τι κανείς Μάριε;Τον Ξενοφων είπα να γνωρίσω...»λέει.
«Και εγώ αυτό προσπαθώ εδώ πέρα...»λέω και πάω να την ξαναφιλησω αλλά κρατάει μακριά το κεφάλι της.

«Τι λες;Δεν καταλαβαίνω...»ρωτάει.

Ξέρω ότι με την πολυλογία της δεν θα με αφήσει στην ησυχία μου και θα ρωτάει συνέχεια αρα μια ψυχή που είναι να βγει...

«Ο Ξενοφων δεν είναι άνθρωπος»ξεκιναω.
«Τι εννοείς;Και τι είναι;»ρωτάει.
«Είναι...ξέρεις...αυτό εκει κάτω...»λέω και κατεβάζω το κεφάλι μου να της δειξω.

Έτσι πως ήταν κολλημένη πάνω μου δεν είναι δύσκολο να καταλάβει.Ειναι και όρθιος ο καημενος.

Με κοιτάει και μετά κοιτάει πάλι κάτω.
«Τι;Εννοείς...όχι...»λέει.
«Ναι.Αυτο εννοώ.Τον λένε Ξενοφων...»απαντάω.

Έχει μείνει σοκαρισμένη να με κοιτάει.
Περιμένω κάποια αντίδραση.Αλλα τίποτα.

«Το εχεις ονομάσει Ξενοφων;»
«Ναι.Ημουν μικρός βασικά και απλά έμεινε...»λέω.

Κοίταζε ακόμα σοκαρισμένη.Και μετά απλά την εποιασαν τα γέλια.Εβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου και γέλαγε.Ξεκαρδιστηκε βασικά.Ποτε δεν την είχα δει να γελάει τόσο πολύ.

Και γελάει και γελάει για το πουλί μου.

«Εντάξει φτάνει τώρα....»λέω.
«Γιατί;Για να μην παρεξηγηθεί;»λέει και ξαναγελαει.
«Αν θες να ξέρεις έχει δικιά του προσωπικοτητα.Για αυτό έχει και όνομα.Γιατι νομίζεις κανείς άλλος δε το ονομάζει;»την ρωταω.

«Δεν ξέρω.Γιατι αυτό είναι το φυσιολογικό;»ρωτάει.
«Γιατί απλά δεν είναι σαν τον Ξενοφων»λέω.

Με κοιτάει και ξεκινάει πάλι να γελάει.
Για κανα δεκαλεπτο αυτό.Ναι.

Την άφησα.
Τουλάχιστον έχει ωραίο χαμόγελο.