Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

47. ΕΙΡΗΝΗ

«Μαμά φεύγω.Σιγουρα δεν θες να κάτσω;»λέω.
«Ο μικρός κοιμάται και εγώ θα δω τηλεόραση.Πηγαινε.Και να περάσεις όμορφα»λέει και πλησιάζω να την φιλήσω στο μετωπο.

«Φεύγω μην περιμένουν τα παιδιά»λέω αφού ο Παρης με την Λαουρα θα έρθουν να με πάρουν.

«Να προσεχεις»λέει και βάζω την τσάντα στο πλάι,βάζω παπούτσια και ανοίγω την πόρτα αλλά πριν βγω έξω τρεχω μια στο δωμάτιο να δω αν κοιμάται ο μικρός.

Κοιμόταν σαν αγγελούδι με το χέρι του στα μαλλιά.
Ψυχούλα μου εσυ.

Βγαίνω γρήγορα και αφού βάζω κλειδία στην τσάντα τρεχω προς τα έξω όσο πιο γρήγορα μπορώ με αυτά τα παπούτσια.

Τα έχω τόσα χρόνια αλλά δεν βαριέσαι.

Εκπλήσσομαι όταν βλέπω τον Μαριο έξω αντί για τον Παρη.

«Καλά αν δεν θες εμένα φωνάζω τον Πάρη.Δεν χρειάζεται να κάνεις έτσι...»λέει.

Φόραγε ένα μαύρο πουκάμισο και τα πρώτα δυο κουμπιά ανοιχτά έτσι φενοταν το στήθος του.Ειχε φτιαξει και αλλιώς τα μαλλιά του.

Ήταν ομορφος.

«Απλά δεν σε περιμενα»λέω.
«Ο Παρης μου ζήτησε να έρθω.Να πάμε μαζί.»λέει.

Μαζί.

«Θα μπορούσα να έρθω και μόνη μου.Μην εμπαινες στον κόπο»λέω.
«Σιγά τον κόπο.Παμε;»λέει και δείχνει τον δρόμο μπροστά.

Προχωράω μπροστά και μετά αυτός έρχεται από πίσω μου.

«Είπα να φέρω το αμάξι αλλά δεν είναι και πολύ μακριά.»λέει τώρα από διπλα μου.
«Καλά έκανες...»λέω.

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν νιώθω πολύ άνετα μαζί του.Νιωθω αμήχανα.Και για αυτό δεν φταίει αυτός.Εγω φταίω.Βασικα ούτε εγώ φταίω αφού δεν ήθελα τίποτα από αυτά να γίνει.

Δεν ξέρω καν ποτέ ξεκίνησε.Αλλα ξεκίνησε.Και δεν θα τελειώσει καλά από την μεριά μου.Γιατι δεν είναι ο οποιοσδήποτε.Ειναι ο Μαριος.Και έχει την Αλεξάνδρα.

Και εγώ;Εγώ ειμαι απλά η Ειρήνη.Η φίλη του.Που καθαρίζει το σπιτι του.Και τίποτα παραπάνω.

            ***

«Μήπως κρυώνεις;»με ρωτάει.
«Όχι όχι.Ενταξει ειμαι»λέω καθώς προχωράμε.

Ακούω βαβούρα από διαφορα μαγαζιά.Ακουω κόσμο να μιλάει,βλέπω φωτιές στην θάλασσα.Καλοκαιρι.

«Εχεις κάτι σήμερα;»με ρωτάει.

Έχω κάτι γενικά.Ολες τις τελευταίες μερες.