Βάζω πιο κοντά το κεφάλι μου και συγκεντρώνομαι να ακούσω καλυτερα.
«Δεν ακούω κάτι...»της λέω.Γελαει.
«Προφανως.Ακομα είναι φασολάκι.Δεν μπορείς να το ακούσεις»λέει και βγάζω το κεφάλι μου από την κοιλιά της.
«Φασολάκι;»λέω.Πως μπορεί να είναι φασολακι;
Σίγουρα παιδί θα βγει από εκει;
«Πολύ πολύ μικρό σαν φασολάκι»λεει.
Ααα.Ειπα και εγώ.
«Τι είναι;Αγορι ή κορίτσι;»ρωτάω.
«Δεν ξέρω ακόμα.Δεν μπορείς να το δεις τόσο νωρίς.Θα περιμένουμε κάποιους μήνες»λέει.
Κάποιους μήνες...
Σε κάποιους μήνες θα ξέρω τι είναι και σε κάποιους θα είναι άνθρωπος και όχι φασολάκι.
Απίστευτο.Ολα αυτά μου φενονται απίστευτα.
Το λέω και το ξαναλέω αλλά δεν το πειστευω.
«Εσυ τι θες να είναι;»ρωτάει.
«Τι;Μπορώ να το αποφασίσω εγώ τι θέλω να είναι;»ρωτάω.Γελαει πάλι.Γιατι γελάει με ότι λέω;
«Όχι βέβαια.Απλα ρωτάω.Τι θα ήθελες να είναι»λεει.
Δεν έχω προλαβει να προσαρμοστώ με την έννοια «παιδί»,πως να σκεφτω το φύλλο...;
Αγορι ή κορίτσι δηλαδή...
«Αν είναι αγορι θα βγαίνουμε για γκόμενες»λέω και με χτυπάει στο χέρι δυνατά.
«Τότε ας μην είναι αγορι...»ψιθιριζει.
«Κορίτσι;Δεν νομίζω να είναι κοριτσι.Δεν τα πάω καλά με τα κοριτσια.Με τις γυναίκες ναι.Αλλα με τα κοριτσια...»λέω.
«Μια χαρά τα πας με την Ξενια»σχολιάζει.
Σιγά που τα πάω μια χαρά.
Κάθε φορά έχει κάτι να πει η γλωσσου.
«Αν εννοείς μια χαρά που θέλω να την πνίξω κάθε φορά ναι μια χαρά τα πάμε!»λέω.
«Υπερβάλλεις...»λεει.
Νομίζει.
«Χαίρομαι που δεν έφυγες...»λέει.
Την βλέπω πιο ήρεμη.Πιο καλά.
Όταν έφυγε από το σπιτι μου θυμωμένη έκατσα και σκεφτηκα.Πρωτη φορά χωρίς τον Παρη.Και έτσι πως καθόμουν μόνος σε όλο αυτό το σπιτι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η Ειρήνη.Δεν μπορούσα να της το κάνω πάλι αυτό σκεφτηκα.Το πέρασε μια φορά.Μην το περάσει και δευτερη.
Έτσι έβαλα τον εγωισμο μου κάτω.Και πήγα.
Θυμηθηκα τι μου είχε πει κάποτε η Ειρήνη.Οτι όταν αγαπάς βάζεις τις ανάγκες του άλλου πάνω από τις δικές σου.Και η Ειρήνη δεν είχε ανάγκη αυτήν την συμπεριφορά.
Και φυσικά δεν λέω ότι την αγαπάω αγαπάω.Στο κάτω κάτω τι είναι η αγαπη;Κανείς δεν ξέρει.Αλλα λέω ότι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου.
Δεν είμαι εγώ σαν τον μπαμπά του Νικόλα.Καμια σχέση.
Δεν ξέρω πως θα το κάνω αλλά θα το κάνω.
Θα το κάνουμε.
«Θα γυρναγα κάποια στιγμή.Θα έβλεπα στο μέλλον έναν Μάριο τζούνιορ να την πέφτει σε όλες και θα γυρναγα»
«Απλά επειδή έφυγες έτσι...»
«Πάντα φεύγω έτσι»
«Ναι αλλά καλό είναι να μην φύγεις ξανα.Μπορεις να το κανείς αυτό;Γιατί έτσι είναι λες και τα παρατάς.Και τώρα θα έχουμε παιδί.Δεν θα μπορούμε να τα παρατάμε έτσι.Θα πρέπει να σκεφτόμαστε αυτό...»λέει.
Να σκέφτομαι αυτό πάνω από εμένα.
Θα το γράψω στην λίστα.
«Νιώθω τόσο απροετοίμαστος για αυτό...»λέω.
«Ξέρεις τι;Πάντα ένας γονιός θα είναι απροετοίμαστος...»λέει.
«Αυτό που λες δεν βοηθάει και πολύ ξέρεις...»σχολιάζω και εκείνη γελάει.
Τι κάνω;Τι ακριβώς κάνω;Εγώ δεν είμαι για τέτοια.Ο Στεφανος ναι.Ο Παρης ναι.Εγω;Εγώ τι ακριβώς θα κάνω;
Δεν θα έπρεπε ένας πατέρας να είναι πρότυπο για το παιδί του;Σωστός και καλός άνθρωπος;Έτσι όπως ήταν ο μπαμπάς μου;Έτσι όπως είναι τα παιδιά;
«Θα τα πας μια χαρά.Για αρχή αγαπη να εχεις.Τα αλλά θα έρθουν.Θα στα μάθω εγώ»λέει.
Καλά αν μου τα μάθει εκείνη θα γίνω καλός μπαμπάς.Σιγουρα.Φενεται πως είναι με τον Νικόλα.
«Αλλά έχω τόσα να σκεφτω...»λέει και βάζει το χέρι στο κεφάλι της.
«Ποσά τόσα ακριβώς;»ρωτάω.
«Εεε ποτέ θα σταματήσω την δουλειά,μετά την γεννα ποτέ θα πάω στην δουλειά.Δυο παιδιά σημαίνει διπλα έξοδα.»
Άντε πάλι με αυτήν την δουλειά..
«Μετά την γεννα θα δουλέψεις;»ρωτάω αφού αυτό μου έκανε εντύπωση.
«Ε ναι.Τι θα φαμε;»λέει.
«Και εγώ τι κάνω εδώ;»ρωτάω αφού νιώθω σαν κολόνα έτσι πως το λέει.
«Εσυ εχεις το παιδί σου.Ο Νικόλας όμως δεν είναι υποχρέωση σου.Ουτε η μαμά μου.Ουτε εγώ στο κάτω κάτω.Δεν ήμαστε και παντρεμένοι.Μαζι ήμαστε...»λέει.
Οπα κάτσε.Αυτο σπόντα ήταν.Θελει και γάμο μήπως;Εννοώ που ζούμε;Στο 1980;Πλέον κάνουν και παιδιά χωρίς γάμους...
«Θες κάτι να πεις;»ρωτάω.
«Θέλω να πω ότι εχεις το παιδί σου και Λογικο να θες να τα έχει όλα αλλά τα αλλά πρέπει να τα τακτοποιήσω μόνη μου»
«Και το παιδί;Με ποιον θα κάτσει;»
«Με την μαμά μου.Εγω δυστυχως γα πρέπει να δουλέψω...»
«Δυστυχως;»ρωτάω.Αρα δεν θέλει;
«Ναι.Και τι δεν θα έδινα να μεγάλωνα εγώ τα παιδιά μου.Να τους τάιζα,να τους έβγαζα βόλτα στο πάρκο.Αλλα αυτά δεν γινόνται στην πραγματική ζωή.»
Γελάω.
Στην δικιά μου όλα γίνονται.
Σπιτι θέλει,σπιτι θα έχει.
ČTEŠ
Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)
Romance*15 βιβλιο* 4 της σειράς Σαντα Ροζα Ο Μαριος δεν είναι ο ίδιος.Την έχασε εκει που δεν το περιμενε.Και μαζί της έχασε και ένα μέρος του εαυτού του.Δεν τον νοιάζουν τα ίδια πραγματα πια. Από την άλλη η Ειρήνη παρά τις δυσκολίες της είναι ένα άτομο πο...
