Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

43. ΕΙΡΗΝΗ **

Πήγε μέσα να αλλάξει και εγώ πλησιάζω το ψυγείο και παιρνω την φωτογραφία που είχε πάνω και καθομαι στο τραπέζι.Βαζω την φωτογραφία εκει πάνω και την επεξεργαζόμουν καλυτερα.

Ήρθε,αυτή την φορά με ρούχα και έκατσε απέναντι μου.Ειδε την φωτογραφία και την πήρε στα χέρια του.Την κοίταζε και φενοταν ξεκάθαρα ότι περιπλανιόταν σε αναμνήσεις.

Δεν μίλαγε κανείς αλλά σκεφτηκα ότι αν είναι να μου μιλήσει πρέπει κάποιος να ξεκινήσει.

«Είναι το άλφα στο στήθος σου έτσι;»ρωτάω.
«Ναι...»λέει και κοιτάει την φωτογραφία.

Βάζει το δάχτυλο του στο πρόσωπο της και το χάιδευε.
«Την λέγανε Αλεξάνδρα.Αλλα την φώναζα Αλεξ πιο συχνά.Της άρεσε όμως.Δεν παραπονέθηκε ποτέ...»λέει χωρίς να με κοιτάξει.

Αλεξάνδρα λοιπόν.Και για να το έχει και τατουάζ σημαίνει ότι ήταν πολύ σημαντική για αυτόν.

«Ήσασταν μαζί;»ρωτάω.
«Όχι.Δεν ημασταν μαζί.Δεν προλάβαμε.Μεναμε μαζί τα τελευταία χρόνια.Συγκατοικοι και φίλοι.Εγω της πρόσφερα ένα σπιτι αλλά αυτή έβαλε τόσα περισοτερα.Βασικα όλα αυτή τα έκανε εδώ μέσα.Ολα.Και γκρίνιαζε αλλά πάλι τα έκανε.Εγω απλά ερχόμουν και έφευγα.Αυτη όμως εμένε εδώ.Στον καναπέ.Τρελενοταν για σειρές.Για ταινίες.Ειδικα ότι είχε να κάνει με βρικόλακες...»λέει και χαμογέλασε με την σκέψη.

Κουνάω το κεφάλι μου.Φενεται υπέροχη ήδη.

«Και εγώ απλά έβγαινα.Καθε μέρα.Και ξέρεις ήταν μόνη της.Δεν είχε κανέναν στον κόσμο.Μεγαλωσε σε ορφανοτροφείο.Τα παιδιά ήταν η μόνη της οικογένεια...»
«Τα παιδιά και εσυ να φανταστώ...»λεω.
«Και εγώ.Ναι.»απαντάει και αφηνει την φωτογραφία κάτω και μαζεύεται στην καρέκλα.

Μου θυμίζει τον Μάριο στην αρχή.Τοτε που τον πρωτογνώρισα.Πιο σκοτεινό.Πιο μελανχολικο.

«Πως...έγινε;»ρωτάω.
«Είχε μια αρρώστια.Κληρονομικη.Απο τους γονείς της αλλά δεν το ήξερε επειδή την παράτησαν μωρό χώρις να πουν κάτι.Ουτε ένα σημείωμα ούτε τίποτα...φυσικά φταίω και εγώ.Ηξερα ότι από πάντα είχε έναν βήχα και δεν επέμενα να το δει.Να πάει στον γιατρό...»λέει.

Κατηγορεί τον εαυτό του.Αυτο είναι άσχημο.

«Δεν νομίζω να φταις εσυ Μάριε.Που να το ήξερες;»
«Έπρεπε να το ξέρω.Εγω είχα το μυαλό μόνο στο...Τελοσπαντων...ότι φταίω φταίω.Το ξέρω.Το νιώθω.Και το θέμα είναι άλλο.Ηταν ερωτευμένη μαζί μου.Με αγαπούσε.Και όταν μου το είπε ήμουν ο πιο δειλός άντρας του κόσμου και απλά έφυγα από το σπιτι τρέχοντας.»
«Δεν το είχες καταλάβει;»
«Όχι.Εκεινη την στιγμή όχι.Αλλα μετά έφυγα για μια δουλειά εκτός Σαντα Ρόζας και το σκεφτηκα,το ξανασκέφτηκα.Και κατάλαβα ότι την ήθελα στην ζωή μου.Αρα ήμουν έτοιμος να προσπαθήσω.Να σταματήσω να είμαι δειλός.Και όταν πήγα σπιτι...»λέει και σταματάει.Βαζει το κεφάλι του πάνω στα χέρια του που τα είχε στο τραπέζι και δεν μπορούσα πια να δω το πρόσωπο του.