Dikkat! Mafya Var! ☠ - Yeniden Sevmek / Aşka Kırgın

Aşka Kırgın ☠ Bölüm - 7

*Merhaba. Öncelikle geçen iki bölüm yorumlarına cevap yazamadığım için özür dilerim. Çok yorgun ve yoğun olduğum için bakamadım ama fırsat bulur bulmaz döneceğim. Anlayışınız için şimdiden teşekkürler, keyifli okumalar :)

*Bu arada ilk okuyan on beş kişi genelde hemen bölümü voteliyor. Oy verenlerin, yorum yapanların hepsine çok teşekkürler. Eleştirileriniz de beğenileriniz de oldukça kıymetli :*

*Bölüm Şarkısı: Üner - Gidecek Yerim mi Var?

*Bölüm İthafı: hikayasever28

7.Bölüm

Evin kapısı açıktı. Semih o an transa girmiş gibiydi, defalarca kez aralık kapıya bakıp bunu söyledi kendisine. "Kapı açık." Her şey bağırıyordu bir sorun olduğunu. Gecenin karanlığı hep bu kadar zifiri miydi? Yönünü bulamazdı böyle. Hande yoksa yönünü bulamazdı. Endişe bütün bedenini ele geçirmişti.

Eve girmek üzere olan abisini görünce "dur" diyebildi. Konuşabildiğine kendisi de şaşırmıştı. Kendine olduğundan bile emin değildi. "Ben bakacağım."

Önce o görecekti. Karısına ne olduysa sorumlusu kendisiydi, neyden sorumlu olduğunu görecekti. Onu bırakıp giderken sebep olduğu şeyle yüzleşmek için ağır ağır adımladı arabayla evin arasındaki yolu. Yağız onun gözlerindeki ifadeyi görünce durmuştu. Ne olduğunu bilmiyordu ama içeride Semih'i yıkacak bir şeyle karşılaşacağını biliyordu. Hande'nin ölü bedenini bulmamasını diledi.

Adam kapıdan girdiği anda önce yerde kanlar içinde yatan bedeni gördü. Evde bir savaş verilmiş gibiydi, her yer darmadağın her şey kırılmış dökülmüştü. Yutkunup zorlukla diz çöktü yerdeki kadının önünde. Ölmemiş olmasını umarak, titreyen iki parmağını kadının nabzının üstüne koydu. Hemen ardından giren Yağız onları görünce hızla yanlarına yürüdü. Semih başını kaldırıp merakla bakan abisine "yaşıyor" diye bildirdi. Yağız kadını kucaklarken Semih içeri girene kadar ağır olan adımlarının aksine koşturarak yukarı çıktı. Bütün odaların kapılarını açtı, baktı. Yoktu. "Hande" diye seslendi. Boşluk vardı sadece.

Sesini yükseltti. "Hande."

Kapının önünden birkaç araba sesi geldi. Semih aşağı indiğinde az önce Nergis'in olduğu yerde telefonun yanında duran beyaz saç bandını görünce yutkunamadı. Sabah Hande'nin bileğine bağlı olan bandana şimdi kırmızı lekelerle kaplanmıştı. Kanı gördüğünde "hayır" diye mırıldandı. "Hande, hayır. Yalvarırım hayır Hande."

Eğilip aldı yerdeki bandanayı. Sıkıca kavrayıp burnuna götürdü. Öleceğini hissetti. Hande'ye bir şey olduysa ölecekti. Göğsü sıkışıyordu. Nefes alamıyordu. "Nasıl yaptım bunu? Nasıl! Nasıl bu kadar aptal olabildim?"

Yağız tekrar içeri girip Semih'in halini gördüğünde ne yapacağını bilemedi. Karşısına dikildi. "Semih."

Adam cevap vermiyor, elindeki bandanaya bakıyordu sadece. "Semih, bana bak."

Bir tepki vermiyordu. Bomboş gözlerle odaklandığı noktaya bakmaya devam ediyordu. Yanında istemeyip buraya hapsettiği karısından geriye kalan buydu işte. Şimdi onun bir bandanasına kalmıştı.

Yağız onu kollarından sıkıca tutup sarstı. "Kendine gel. Lan oğlum kendine gel. Hande'yi bulmamız lazım."

Doğruydu, Hande'yi bulması lazımdı. Yaşamıyorsa bile –ki bu ihtimali düşünmek istemiyordu- onu bulmalıydı. Evden çıktığı gibi karşısında kalabalık bir grup görünce duraksadı. Yağız bir sorun olduğunu anlayınca Selim'e birilerini toplayıp gelmesini söyleyen bir mesaj atmıştı. Semih kadar önlemsiz davranmak istememişti. Onların suratındaki ifadeyi ve az önce kanlar içinde Vedat'ın arabasıyla götürülen Nergis'i gören Selim "ne oldu?" diye sordu. Bu sorunun cevabını bilmeyi öyle çok isterdi ki Semih. Ne olmuştu? Beyninde kesik kesik bir siren sesi canlanıyordu. Ruhu eriyor, kalbi korkuyla atabildiği kadar hızlı atıyordu. Diğer adamlar da Nergis'i o halde gördüklerinden şaşkınlıkla dönmüş Semih'i izliyordu. Eskiden beri yanlarında çalışan birkaç tanesi adamı daha önce böyle görmemiş olmanın getirdiği korkunun yüzlerine yansımasına engel olamadı.