The Chosen Ones [NL]

Proloog

Jurian

Zes maanden geleden

Mijn knieën raakten de harde, marmeren vloer. Niet wéér. Dit kon ze niet menen. Ze zou er nooit meer uit komen. We hadden het nu maar net gered omdat we drie man sterk stonden. Drie man en een godin, nota bene. En nu had ze niet alleen de duisternis op haar hielen zitten, maar ook een gestoorde feeks. Hoe kon ze denken dat ze het een tweede keer zou overleven?

Ik balde mijn handen tot vuisten en keek naar Elora, de jonge patrones van de vijfde dimensie die door Calum werd genezen, en ik realiseerde me wat ze hadden besproken. Feline verwachtte niet dat ze het zou overleven. Ze zou zich opofferen om de andere dimensies veilig te stellen. 

Het drong nu pas tot me door dat alle soldaten om ons heen op de grond ineen waren gezakt. Degenen die nog stonden, waren onze mensen die met volle verbazing toekeken. Alsof Katherine degene was geweest die de demonische krijgers overeind had gehouden. En misschien zaten we er dan ook niet heel ver naast. Ook ik had de zwarte aderen op haar armen gezien. Nog een reden waarom Feline geen kans stond in haar eentje in de schaduwdimensie. 

Mijn stem was rauw toen ik mijn gehavende lichaam oprichtte. 'Ik heb een scherf nodig.' 

'Ik denk niet dat..,' begon Katana.

Ik voelde de grond niet onder mijn voeten toen ik naar de rest keek. Mijn schaduwen kolkten en ruisten. Er was geen tijd te verliezen. 

'Ik heb een scherf nodig, verdomme,' herhaalde ik.

Katana keek verbeten. De demon, mijn oudste vriendin, wilde niet tegen mij in gaan, dat wist ik. Ashlynn keek wijselijk naar Calum, die ongestoord verder ging met het genezen van Elora. Alleen Elin durfde mij met samengeknepen ogen aan te kijken. Nee, ze keek mij niet aan, ze leek dwars door mij heen te kijken, alsof ze diep in gedachten was verzonken.

Dit kon niet het einde zijn. 

In de gang klonken voetstappen. Roan, Declan en Edeline. Allen met een woeste uitdrukking op hun gezicht, die verdween toen ze twijfelend tot stilstand kwamen.

'Wat is hier gebeurd?' bracht Declan verbaasd uit. 'Waar is Katherine?' 

Edeline scande de ruimte, bestudeerde onze gezichten. Daarna keek ze naar Roan. 

'Waar is Feline?' vroeg Roan. 

Ik voelde mijn schaduwen exploderen. Mijn lichaam trilde van de adrenaline. 'Er moet nog een scherf zijn van het malumkristal!' snauwde ik. 'Al is het maar een splinter.' 

Declan snoof. 'Ik zou toch blij zijn als er geen scherven meer zijn. Die hebben genoeg schade aangericht.'

Mijn blik schoot naar mijn broer. Hij keek even fel terug. 'Luister eens, jij vieze, vuile...'

'Wacht,' zei Elin, 'misschien is er nog wel een splinter. In de kerkers. Waar jij de scherf brak.'

Ik stormde langs mijn broers en zus op. Ze hadden het recht van spreken niet, niet nu Feline er alles aan deed om hun dimensie te redden. Ze volgden mij ook niet toen ik door de gangen schoot, de trap af snelde en naar de kerkers ging. De enigen die mij wel volgden, waren Katana en Elin.

De cel waarin we hadden verbleven was leeg. Niets duidde erop dat er nog een scherf, of zelfs een splinter, aanwezig was. Er lagen alleen gevallen armbanden.