Just a Teacher | Tamamlandı |

Bölüm-37-

Kitapla ilgili sorularınızı buraya bırakabilirsiniz. (Tabiki spoiler şeklinde değil )

Buarada birşey söylemek veya sormak istiyorsanız, o zaman ki son bölüme bırakabilirsiniz. Özele bakmıyorum.

Keyifli okumalar...

Arzu'nun ağzından

Toplantı bittiğinde salondan çıkıp odama ilerledim.
Bilgisayardaki işlerimi halledip bir kahve söyledim.
Günün sonunda çok yorulduğumu hissettim.
Elimi enseme götürüp orada ki yaramı kaşımaya başladım.
Yorulduğumda nedense hep bunu yapıyordum.
*****
Eşyalarımı toplayıp askıdan kabanımı aldım.
Saçlarımı düzeltip çantamı elime alıp
Şirket binasından çıktım.
Eve sürdüm.

Ev yine aynıydı. Sessiz.
Üst kata çıkıp odama girdim.
Yeni kıyafetler çıkarıp duş aldım.
Televizyonun karşısına geçip koltuğa uzandım.
Telefonum titrediğinde sehpadan alıp arayana baktım.
Annem di.
Akşam yemeği için beni çağırıyordu.
Biraz daha oturup hazırlandım.
Parfümümü sıkıp aynada son kez kendime baktım.

Arabaya binip sakin bir müzik eşliğinde annemlere ulaştım.
-hoşgeldin ablacığım!
Zeynep kollarını sarıp yanağıma öpücüğünü bırakmıştı.
-hoşbuldum canım. Annem nerede?
Gözleriyle yukarıyı işaret etti.
-yukarıda odasındaydı. Gidip çağırayım da masaya geçelim.

-kızım şirkette işler nasıl? Bir sıkıntı yok değil mi?
Lokmamı yutup bakışlarımı karşımda oturan anneme çevirdim.
-yok hayır. Herşey çok iyi ilerliyor.
Hatta yeni ortaklarımızla birlikte daha da yükseldi.
-oh iyi iyi. Çok şükür.
Biraz sonra annem;
-Arzu senin şu çarptığın bir kız vardı. Adı Elif kenan'mıydı neydi? Onu tekrar gördün mü?

Dedi.
-evet, iyi görünüyordu. Zaten çok sert çarpmamıştım. Ve soyadı Talhan'dı.
Başını salladı.
-yanlış hatırlamışım demek.
Bardağı alıp biraz su doldurdum.
-bir dakika soy adı ne demiştin?

-Talhan.
Zeynep tek kaşını kaldırıp anneme döndü. Annemin suratında ise şaşkınlık ve çözemediğim birçok duygu vardı.
-ne oldu anne? Tanıdık bir isim mi?
Diye sordu.
Annem masaya bakarak başını olumsuz anlamda salladı.
Zeynep omzunu silkip yemeğine döndü.
Gömleğinin yakasıyla oynamaya başlamıştı.
Yüzü üzgün görünüyordu.
Başını kaldırdığında göz göze geldik.

Masadan kalkıp oturma odasına geçtik.
-Gülcan. Kızım bize kahve yapar mısın?
(Buarada Gülcan kızı değil. Hizmetli)
-tabi Züleyha hanım.
Zeynep'in telefonu çalmaya başlamıştı.
Yüzü hemen gülmüştü.
-Cem arıyor ben biraz konuşup geliyorum.
Gülümseyerek ona baktım.
Annem arkasından ayağa kalkıp kapıyı kapattı.
Benle birşey konuşacağını hemen anlamıştım.
Koltuğa oturup eliyle işaret etti.
-yanına oturup ona döndüm.

-Ne oldu Anne? Bir sorun var gibi?
Başını hızlıca salladı.
-Sanırım büyük bir sorun.
-tamam anlat.
Gülcan kahveleri getirmişti.
-afiyet olsun.
-saol kızım. Kapıyı da kapatır mısın?
Odadan çıktığında bana döndü.
-kızım nasıl söyleyeyim bilmiyorum...
Derin bir nefes alıp dudaklarını araladı.
-Elif Talhan. O...kaç yaşındaydı biliyormusun?

-o mu? Bilmiyorum ama liseye gidiyordu.
Koltuktan yavaşça kalkıp kahvesini aldı. Camın yanına ilerleyip koltuğa yaslandı.
Birşeyler mırıldanıyordu.
-anne.
-hım?
-aklında birşeyler var gibi görünüyor. Niye sormuştun o kızı?
-merak ettim sadece.
Kaşlarımı hafif çatarak ona baktım.
Kapı açılınca kahvemden bir yudum aldım.
-yarın buraya geliyormuş ta onu söyledi.
-iki saat bunu konuştunuz yani 
-abla!
Gülerek omzuma vurdu.

Bu bölüm burada kalsın. Sonraki bölüm özel olacak. Kaos falan olabilir yani :)