Just a Teacher | Tamamlandı |

Bölüm-65-

Sorularınızı buraya bırakabilirsiniz

Keyifli okumalar çikolatalarım...

Elif'in ağzından

Evet karşımdaydı.
İlk kez görüyordum evini.
Arabadan inip onun çıkması için yardım ettim.
Alçılı ayağını çıkarmıştı. Koluna yavaşça girdim.
Bana bakıp gülümsedi.
Tabi bende öyle.

Yardıma ihtiyacı vardı.
Gelirken bile sırtı değmesin diye sürekli koltuğun ucunda otumaya çalışıyordu.
İçeriye eğilip koltuk değneklerini çıkardıktan sonra ona uzattım.

Sağ eline almıştı birini fakat diğerini tutamayacaktı.
Kolu bunun için müsait değildi.
Anneannemin şoförü arabayı çalıştırıp bahçeden çıktı.

Sol tarafına geçip onunla birlikte yürüdüm. Her an için ona yardım etmeye hazırdım.
Birkaç adım daha...ve kapıya ulaştık.
-anahtarlar çantamdaydı.
-tamam.
Kolumda ki çantasını yanıma getirip açtım. Zaten çok az şey olan çantasında, anahtar bulması kolay olmuştu.

Deliğe geçirip çevirdim. Kapıyı yavaşça ittirdikten sonra karanlık bir ortam bizi karşıladı. Sonuna kadar açıp geçmesini bekledim.

Biraz zorlanarak içeriye geçtik. Işığı açıp ona döndüm.
-kabanı çıkartalım.
-çıkartalım bakalım...
Koltuk değneğini duvara dayadı.
Böyle durmak kesinlikle kolay değildi.

Ellerimi sağ koluna uzatıp hemen çıkarttım.
Boyu uzun olduğu için biraz ayaklarımı kaldırmış olabilirim. Sağ kolu sağlam olduğu için diğer tarafı çıkartmasını bekledim.
Kabanını asıp ona döndüm. 

-hastanede fazla bişey yiyemedik. O yüzden bayağı aç durumdayım şuan. Yemek yapalım mı birlikte?
-olur.
-ama önce üstümüzü değiştirmeliyiz. Hadi odama çıkalım.
Kafamı salladım.
Tekrar koltuk değneğini aldı.

Merdivenleri dikkatlice çıkmaya başladık. Adımlarını izliyordum.
Bana baktığını farkedip kafamı kaldırdım.
Bişey söyliyecek gibiydi.
Basamağa tam basamadığı için dengesini kaybetti.
Refleks olarak kolumu beline sardım.

Hâli şaşırmış ve korkmuş gibiydi.
Kolumu çekip son basamağı çıkmasını bekledim.
-bu oda.
Tam içeriye gireceğimiz sırada durdu.
-senin için kıyafet almayı unuttum! Bugün için ben kıyafetlerimden giyebilir misin sorun olmazsa?
-hayır hiç sorun olmaz. Almamıza gerek yok.
-tamam o zaman.

Işığı açıp odayı net görebilmemizi sağladı. Girişte ki gibi odası da çok şık ve düzenli görünüyordu.
Dolabına gidip kendi için gösterdiği kıyafetleri çıkardım.
Daha sonra bana olacağını düşündüğü eşofmanları ve birkaç kazağı çıkardım.

-ben kapının önünde bekliyorum.
-tamam.
Kapı tam kapalı değildi. Kapının yanında durup telefonumu çıkardım. Nur'a mesaj yazarken sesini duydum. Acıyla bir inilti gelmişti kulağıma.
-yardıma geleyim mi?
-o-olur...

Arkamı dönüp içeriye tekrar girdim. Kazağını giymekte zorlanmıştı.
-kolumu geçiremiyordum da.
Büyük morluklar kim bilir ne kadar acıtıyordu onu.
Hele sırtı.

Oraya sarılı pamukları görmüştüm.
Kolunu canı yanmasın diye düzgün bir biçimde geçirmek için bir elimle kazağı kaldırıp diğeriyle onun bileğini tuttum.

Son olarak kazağı kafasından geçirip indirdim.
Boğazlı kazağının içinde kalan saçlarını arkasından çıkartıp omuzlarına düşmesini izledim.
-Elif.
-efendim?
-gelsene.
Yanına oturup bekledim.
-o gün sana bağırdığım ve ittirip canını acıttığım için özür dilerim. Ayrıca seni bırakıp korkaklık ettiğim için. Şuan her şey için çok pişmanım gerçekten.

Gözlerinden birkaç damla dökülmeye başlamıştı.
-benim için sorun değil artık. Lütfen ağlama.
Karşımda böyle ağlamamalıydı. Biraz daha devam ederse bende ağlayabilirdim. -sana sarılabilir miyim?
Kafamı salladım.

Hızlıca beni kendine çekti.
İlk başta kaskatı kesilmiştim.
Kendime geldiğimde yaralarına dikkat ederek ellerimi beline koydum.
Bana, ağrıyan koluna rağmen sıkıca sarmıştı. Ağlaması daha da şiddetlenmişti.
Ama bunu anlayabilirdim.
Duygu boşalması yaşıyordu sanırım.

-dur lütfen kolunu bu kadar kasmamalıydın.
-sana daha fazla sarılmak istiyorum. Fakat hem kolum yüzünden hem de omzunun çok fazla ıslanması yüzünden şuan için bırakabilirim.
Kolu acımıştı bunu gizleyemezdi.
-ben çıkayım sen giyin.
-peki.
Ayağa kalktım.
-sen üstünü değiştir. Aşağı henüz inmiyorum tuvalete gideceğim.

Arzu'nun ağzından

Koltuk değneğine kolumu sarıp yüzümü silerek odadan çıktım. Dönüp kapıyı kapatıp tuvalete yöneldim.
Kalbim az önce olan şey yüzünden hâla hızlı bir şekilde atıyordu.
Elimi lavaboya koyup aynada kendime baktım.

'Sarılma provası' yaptığım aynaya.
O kadar prova yapmama rağmen ona sarılmak benzersizdi. Çünkü benim kızımın eşi benzeri yoktu.

Tuvaletten çıkıp kapıyı çektim. Kendisi de odadan aynı anda çıkmıştı.
-eşofman olmuş görünüyor. Kazak da öyle...
Gülümseyerek arkasında ki ellerini gösterdi.
-kollar biraz uzun gelmiş sanırım. Olsun. Gel kıvırayım.

Selam! Uyku tutmadığı için bölümü tamamlayıp şimdi atayım dedim :D

Hepinize günaydın beybilerim<3