𝚃𝚑𝚎 𝙳𝚒𝚜𝚊𝚙𝚙𝚎𝚊𝚛𝚊𝚗𝚌𝚎

34. Bölüm

Arya'dan
Kahvaltı hazırlarken Afra'nın bir kardeşi olduğuna kendimi inandırmaya çalışıyordum. Öğrendiğimden beri deniyordum ancak pek başaramamıştım. Garip geliyordu. Afra tek çocuktu, bu fikir alışılmış bir şeydi. Onca yıldan sonra ortaya birinin çıkması acayip geliyordu. Afra için de öyle olduğu kesindi kızın adını hatırlamıyordu.

Meyve suyunu bardağıma boşaltıp sandalyeye oturdum. Bugün Harun'la gerçekleştireceğimiz son toplantı vardı. Sonra Türkiye'ye döneceğini düşünüyordum. Suratına tüküresim geliyordu. Akasya teyzeyi aldatmıştı, çocuk bile yapmıştı! Aklımı kaçıracağım gerçekten. Afra telefonda ağlarken neye uğradığımı şaşırmıştım. Asla beni ağlarken aramazdı. Bunca zamandır onu ağlarken gördüğüm zamanlar sınırlıydı. Elim ayağım titremişti neredeyse düşüyordum. Neyseki evde Tae ve Jungkook vardı, Taehyung beni tutarken Kook elimden telefonu almıştı.

Yarım saat sonra kedime gelebilmiştim. Döneceğini söylediğinde şaşırmamıştım, bende dönerdim. Ama Afra her zamanki Afra'ydı, elbette pes etmeyecekti. Daha gideli iki gün olmuştu fakat ben şimdiden bomboş hissediyordum. Ev çok büyüktü ben ise içinde küçücük kalıyordum. Son lokmamı ağzıma atıp masayı toplamaya başladım. İşim bitince kapının yanındaki dolaba ilerledim. Kabanımı üzerime geçirip çantamı taktım.

Evden çıkınca kapıyı kilitledim. Ellerimi cebime sokup durağa doğru yürümeye başladım. Afra'nın arabasını garaja park etmiştim. O gelene kadar binmeyi düşünmüyordum, bu yüzden kapının önünde durmasına gerek yoktu. Durağa geldiğimde banka oturdum. Otobüsü beklerken ilk defa bir toplantı için heyecanlı değildim. Hakkım olsa, çevirmenlik bile yapmazdım o adama. Gelen otobüsümle oturduğum yerden kalkıp otobüse bindim. Yorucu bir gün beni bekliyordu. Daha şimdiden çökmüş hissediyordum...
*
Toplantı bitiminde ,gece de uyumadığımdan, berbat bir halde olduğum için binanın içindeki kafeteryaya ilerledim. O kadar başım ağrıyordu ki bir an önce ilaç almak istiyordum. Bunu yapmam için eve gitmem gerekiyordu orası ayrı. Kahve alıp köşedeki masalardan birine yerleştim.

Kahvemin ılıklaşmasını beklerken içeriye girenleri izliyordum. Herkes meşguldü. Kimisi arkadaşıyla geliyor bir şeyler alıp çıkıyordu, kimisi tek geliyor ,yorgun yüz ifadesiyle, biraz dinlenebilmek adına oturuyordu. İçeri tanıdık bir yüz girdiğinde dikkat kesilmiştim. Bıkkınca bir kahve almış, oturmak için masa seçiyordu. Daha sonra ona bakan beni görmüş gülümseyerek yanıma gelmişti.

"Merhaba Arya! Görüşmeyeli baya oldu." tebessüm ettim. Dae karşıma otururken yüzümü inceliyordu. "İyi misin?" başımla onayladım. "Sen ne yapıyorsun? Nasıl gidiyor?" omuz silkti. "Aynı işte. Toparlanıyoruz." tekrar başımla onayladım. Hiç konuşasım yoktu. Afra'yı özlemiştim. Yalnız hissetmekten kendimi alıkoyamıyordum.

"Afra nasıl? Ne zaman dönecek?" kaşlarımı çattım. Gittiğini nereden biliyordu? "Haberin var mıydı?" başıyla onayladı. "Yanlışlıkla öğrendim; sarhoştu." başımla onayladım. Zaten sarhoşken bir benimle konuşmuyordu! Manyak kız! "Neyse Arya, benim gitmem gerek. Haneul eksikliğimi fark etmesin." gülümseyip el salladım. Kafeteryadan ayrılırken kahvemi yudumluyordum. Kahvemi bitirip masadan kalktım. Hiç otobüs beklemek istemediğimden taksiye binmiştim.

Taksi eve geldiğinde parasını ödeyip arabadan indim. Yürürken aynı anda çantamda anahtarı arıyordum. Bulduğum anahtarla kapıyı açıp içeri girdim. Üzerimdeki fazlalıkları askıya asıp odama çıktım. Pijamalarımı giyip makyajımı çıkardım. Tekrardan aşağı indiğimde kendimi koltuğa attım. Berbat haldeydim. Sıkılıyordum. Ayrıca o adamın Türkiye'ye dönecek olması beni deli ediyordu!

Çalan telefonumu açıp kulağıma yasladım.
- Efendim abla.
- Sesin neden ölmüş gibi geliyor?
- Öldüm çünkü.
Dediğim şeye gülerken oturur konuma gelmiştim.
- Afra'yı o kadar çok mu özledin?
Onaylayan bir mırıltı çıkardım. "Aptal kız, birkaç haftaya dönecek sabırlı ol biraz." her ne kadar görmese de omuz silkmiştim. "Nasılsın diye kontrol etmek için aramıştım. Toplantıya gireceğim kapatıyorum. Sonra yine ararım güzelim."