HABIBA DJELI ❤️

Vrij

Snel lopen we terug naar de zaal. "Yas wat is dit allemaal, zwanger verloofd? Hij heeft het daar allemaal niet over gehad". "Jaaa deze mannen geven me zjnoen, is het niet Younes die iets doet dan wel Redouan". De bruiloft nadert het einde en de meeste gasten verlaten de zaal. De enige mensen die nog aanwezig zijn, zijn de familie ooms, tantes ouders. Redouan wacht op me en gooit zijn jas om me heen omdat het koud is. Ik kijk hem aan en doe alsof ik me niet bewust ben van wat ik net allemaal heb gehoord. "Yallah neem afscheid dan zet ik je thuis af". Ik geef Yasmina een knuffel "als je wilt kan je bij mij slapen, dan ben je niet alleen thuis?". "Nee dat is niet nodig, ik wil nog Redouan even spreken in de auto. We bellen straks oke?". "Geen probleem".

We lopen richting de auto, ik probeer nog uit de omgeving te zien of Nour ook nog ergens is. Maar kan geen spoor van haar bekennen". Eenmaal in de auto richting huis spoken de vragen rond in mijn hoofd. "Ik zeg je eerlijk deze bruiloft was wel dik, alles was top". Ik kijk langs me en zie Redouan zijn menin over de hele bruiloft delen. "Maar uhm waar ging je eigenlijk naartoe tijdens de taart ceremonie? Het zag er echt mooi uit, nu heb je het gemist". Hij hoest even en neemt zijn tijd om een antwoord te geven. "Ja ik werd gebeld over een paar zaken, die kan ik moeilijk beantwoorden in een volle zaal toch? Van waar al deze vragen?". "Nee gewoon zomaar ik vroeg het me af". Snel probeer ik het gespreks onderwerp te veranderen.

Thuis aangekomen geeft hij me een kus op mijn wang, wacht tot ik binnen ben en rijdt de straat uit. Waarom voel ik me toch zo, heb ik een relatie met hem nee. Ben ik verloofd of getrouwd met hem nee. Toch voelt het alsof ik meer heb met Redouan dan daadwerkelijk is. Ik plof neer op de bank en sluit mijn ogen even.

Dan hoor ik gerammel aan de deur, hoe beter ik wakker ben zie ik een donkere schim bij mijn voeten zitten. Snel ga ik rechtop zitten. Hoe beter ik het gezicht zie doet hij de lamp aan. "Ja dit had je niet gedacht he? Dat je me nog zou zien. "Younes wollah als je nu niet mijn huis verlaat". "Wat dan? Wat wil je doen ik weet precies waar je broer zich bevindt". "Hoe ben je vrij? Je zou toch vastzitten?". "Shh wesh denk jou echt dat ik vast ga zitten, nee lieve schat andere zitten vast". "Ik ben je altijd een stap voor in deze wereld". Ik ren de kamer uit maar wordt bij mijn arm teruggetrokken". Wat er mij nu te wachten staat daar heb ik niet eens een idee bij.