HABIBA DJELI ❤️

De bergen

"Dames en heren De vlucht naar Tetouan Marokko gaat boarden". Redouan geeft ons een handgebaar dat we moeten opstaan. De rij om naar het vliegtuig te gaan is lang. Hierdoor voelt het nog langer tot we in het vliegtuig zitten. Eenmaal op onze stoelen wachten we tot we opstijgen. Ik zit precies in het midden, pff ik wil helemaal niet naast Redouan voor meer dan 3 uur zitten denk ik bij mezelf. "Yas heb jij nog die creme in je handtas?" Ondertussen zoek ik naar mijn gordel. "Yas?". Ik kijk naast me en zie dat zij haar gordel al om heeft en inmiddels zich in dromenland bevind. Ik pak haar tas en breng wat creme aan op mijn handen. Door de brede schouders van Redouan voel ik die de hele tijd tegen mij aankomen, het voelt zo slecht om zo dichtbij hem te zitten.

De gehele vlucht kijk ik series en is Redouan op zijn telefoon een of andere actie film aan het kijken. "Dames en heren over enkele minuten gaan wij landen, graag verzoeken wij u om uw gordel om te doen". Iedereen maakt zich klaar voor de landing en ondertussen maak ik Yasmina wakker. Eenmaal uit het vliegtuig wachtend op onze bagage voel ik de hitte. De jas doe ik uit en sta in stretchy jurk met driekwart mouwen te wachten. Ik zie Redouan zich omdraaien en kijken naar mijn outfit. Wauw dit is gewoon de 1e keer in deze hele dag dat hij zich omdraait naar mij. Ik trek mijn wenkbrauwen op en hij draait zich weer om. "Hebben jullie gepraat nog tijdens de vlucht". "Nee geen 1 woord". Ook Yasmina weet dat deze hele situatie facked up is, zij weet ook als geen ander hoe mijn broer is. Op dit moment kunnen we niks, nada noppes. Onze koffers zet Redouan op een kar en we volgen hem richting de huurauto die is geregeld. We nemen achterin plaats en wachten tot wegrijden.

"Ik ben er zo ik moet even wat regelen". Redouan stapt de auto uit en belt even. "Wat gaat hij nu weer doen, ik zeg je heel eerlijk als je broer niks te maken had met heel deze situatie, had ik hem 1 hoek gegeven. Noemt hij zichzelf een man! Een man!?, eerder een hmar!". "Jaa Yasmina ik weet het!! Maar wat wil je dat ik doe". Met veel handgebaren praat ik verder. "Moet ik nu hem smeken om met me te trouwen, moet ik nu doen alsof dit alles mijn schuld is? Het is toch ook door hem?!". "Als je broer vrijkomt moet je dit goed gaan bespreken, als Yassine misschien ziet dat jullie echt om elkaar geven dan kan hij het een kans geven toch?". Dat allemaal weet ik niet zo goed, uiteindelijk is het werk wat ze doen belangrijker dan liefde of trouwen zoals Redouan eerder al duidelijk maakte aan me.

"Waar breng je ons naartoe?". Vraagt Yasmina terwijl Redouan de auto start en we wegrijden. "Ik ga jullie brengen naar een plek waar het lekker rustig is". Beide kijken we elkaar verward aan. Met een handbeweging waarmee Yasmina bedoeld wat is dat. Haal ik mijn schouders op. Inmiddels zitten we 1 uur in de auto en het wordt donker. We stoppen even langs de weg en strekken onze benen. Midden in de bergen zijn we, de vraag waar wij heen gaan is de vraag. Ik loop een stukje om even mijn hoofd leeg te maken. Hier sta je dan, na alles wat er met je is gebeurd is dit wat je krijgt. Terug naar Marokko en voor hoelang is ook nog niet verteld. Volgens mij houdt Yassine mij het liefst hier voor altijd. "Kom we gaan". Hoor ik van de verte. Snel loop ik terug sluit de deur en doe mijn ogen even dicht.

Ik open mijn ogen en zie dat we ergens midden in de bergen zijn. Het o zo mooie Tetouan hebben we ingeruild voor een klein dorpje. Onze koffers zie ik al op de grond staan. Uit het raam zie ik wat oudere vrouwen die ik nooit heb gezien in mijn hele leven. "Kom je niet mee Redouan?". Vraag ik verbaasd. "La ik rijd terug naar Tetouan ik kom jullie ophalen als jullie daar klaar voor zijn. Vanuit de spiegel zie ik zijn ogen naar me kijken. Yasmina klopt op het raam dat ik ook uit de auto moet komen. Ik haal even diep adem en leg mijn hand op de deurhendel. "Ga je nog uitstappen of wat?". "Wollah Redouan niet tegen mij praten!!". "Wat dan, wat wil je doen?!". "Eh gra kom maar nooit terug! Laat me hier ja! Jij en Yassine kunnen allebei wegrotten in Amsterdam!". Ik gooi de deur achter me dicht en wordt omhelsd door alle vrouwen. Snel verander ik mijn blik naar een neppe glimlach. Hier begint ons avontuur dan in de bergen van Marokko.