HABIBA DJELI ❤️

Wat nu

Met onze haren op een knot en jurken aan lopen we door de zandpaden richting de markt. Voorbij ons zie je van alles en nog wat. Mannen met ezels bepakt met spullen. Kippen die los lopen, vrouwen met lege emmer richting de waterputten. "Dit is wel effe wat anders hè dan Amsterdam, de trams die je overal heen brengen. Water uit de kraan, geld en verbonden zijn via je telefoon. "Ja Yas dit is echt Marokko niet het vakantiegangers Marokko". Door de brandende zon zweet ik al na een paar stappen gelopen te hebben. In onze richting kan ik een groepje jongens zien lopen. "Hier gaan we de eerste illies die ons gaan aanspreken". Met mijn gezicht naar de kant van Yasmina probeer ik het oogcontact te ontwijken. Dit zonder succes want nog steeds hoor ik ze ons nafluiten en onze hand vragen. "Elke jaar weer wollah wordt gek van ze!"

Eenmaal aangekomen zien we een paar mensen op de grond met kleden, daar boven op liggen zelf gemaakt schalen. Verder doorgelopen zien we de boeren met hun oogst en dieren. "Ik ga even vragen of wij hier ook iets mogen verkopen, je weet maar nooit voor ze ons wegjagen". "Safi is goed Yas ik kijk nog even verder". Ik loop richting een vrouw die haar eigen armbanden maakt met kralen. De kleuren zijn prachtig en doen mij denken aan mijn oma. Allah y rahmoe. Zij maakte deze ook altijd en gaf ze als cadeau bij een verjaardag. In het arabisch vraagt ze of ik iets wilt kopen. "La shokran". Ik heb helemaal geen geld hoe wil ik uberhaupt iets kopen denk ik. Ondertussen komt Yasmina er aan en zit ook naar de armbanden te kijken. "Wauw zo mooi pff ik wil die nu ook hebben. "Ja maar al het geld wat we hebben moeten we sparen om naar Tetouan te gaan. Niet veel later voel ik om mijn pols een armband. Gratis en voor niets. We bedanken haar en lopen terug naar huis. "Dus ik heb het gevraagd en die man zei dat we gewoon mogen komen elke dag. 1x per week komt er een busje van de stad hierheen, dan kopen ze de overgebleven spullen". "Dus als we dan aanwezig zijn kunnen we mee met hun toch?".

"Ja dat kan maar weetje waar ze naartoe rijden dan!". Met een wat angstige blik wacht ik het antwoord af. "Safi safi vertell nou maar!". "Nador ze rijden naar Nador. Dan zijn we nog verder van huis!". De deur maak ik open en de koele lucht voel ik op me af komen. "Eindelijk frisse lucht!". "Maar Nador is wel echt ver he? Ik bedoel dan moeten we van Nador helemaal naar Tetouan toe". "Weetje wat we ook kunnen doen via Nador naar huis".

"Yasmina sbah al khair vriendin, hoe willen we Marokko verlaten zonder paspoort?". "Shittt helemaal vergeten die facking paspoort, Redouan is nog lang niet van mij af!".

Ik ga zitten op de grond en denk na. Moeten we nu wel of niet mee naar Nador. Moeten we hier blijven tot we worden opgehaald? Opeens hoor ik hard geklop op de deur en een auto hard wegrijden. Yasmina rend naar de deur en maakt deze open. "En wie is het Yas". Ik sta op en loop richting haar. "Welou niemand zie ik, alleen deze stomme doos op de grond". "Een doos?". Ik kijk op de grond en zie daar een kartonnen vierkante doos. Met grote letters staat er mijn naam en Yasmina.