HABIBA DJELI ❤️

Wraak

Van het geluid van mijn moeder die mij roept word ik wakker. "Yallah ontbijt is klaar!". Ik sta op en loop richting de eettafel. Even sta ik stil van de stemmen die ik hoor praten. Naast mijn broer en vader hoor ik Redouan? "Kifesh hij is er nog steeds". Draaiend aan de trouwring om mijn vinger loop ik terug naar mijn kamer en begin om te kleden. Een flaired spijkerbroek met een wit shirt en blazer trek ik aan en laat mijn gestijlde haren los. De oorbellen van Younes zie je glinsteren door mijn haren en pak de rode Chanel tas. Al mijn spullen stop ik erin waaronder de prepaid telefoon en mijn oude telefoon zonder simkaart. die ergens op de snelweg was weggegooid. Mijn autosleutels pak ik en loop naar de woonkamer. "Ik ga ontbijten met Yasmina beslama". Terwijl ik richting de voordeur loop komt Yassine naar me toe. "Ga je echt met Yasmina ontbijten, wanneer heb je dat afgesproken?". "Ik ga ontbijten met Yasmina jij hebt daar niks over te zeggen!". De deur trek ik open en gooi hem achter me dicht.

Hoezo is die fucking Redouan de hele tijd bij mij thuis en waarom doet iedereen alsof er niks is gebeurd?". Ik stap de auto in en rijdt wat rond. Het laatste waar ik zin in heb is ontbijten met wie dan ook. Ik rijdt langs een telefoon winkel om een simkaart te kopen en stop deze in mijn oude telefoon. Meteen bel ik Younes op, maar deze gaat over naar de voicemail. "Ik mis je Younes wat moet ik zonder je?". Rijdend op de snelweg besluit ik richting België te gaan naar ons huis, ondertussen word ik gebeld op de telefoon die mijn broer me gaf. Ik laat hem overgaan keer op keer. Uiteindelijk besluit ik op te nemen. "Waarom lieg je dat je gaat ontbijten met Yasmina?". "Yassine kowed wat zit je de hele dag bezig te houden met wat ik doe? Ik snap het niet?". Het is stil en op de achtergrond hoor ik mijn moeder schreeuwen dat hij moet ophangen. "Doei Yassine en ik gooi de telefoon uit mijn auto. Deze heb ik niet nodig, er zat hoe dan ook een track systeem in.

Eenmaal aangekomen maak ik de voordeur open en loop naar binnen. Het is zo stil dat je een pin op de grond kan horen vallen. Mijn schoenen doe ik uit en loop naar de woonkamer. Hier voel ik me zo thuis, rust en vrede. In de keuken staan nog de rode rozen die Younes voor me had gehaald en het boeket van mijn trouwdag. Richting de slaapkamer zie ik dat zijn kleding er nog hangt. Een mouw houd ik bij mijn gezicht en ruik de geur van zijn parfum. Het doet me pijn om zo te leven, de tranen ben ik gewend geraakt die over mijn wangen vloeien en ik ga op de grond zitten. "Ya rabbi wat moet ik doen? Ik ben zo gebroken, ik kan niet meer, waarom bepalen zij mijn leven?". Smeekgebed na smeekgebed verricht ik op de grond in mijn lege en stille huis. Kijkend naar mijn hand haal ik de trouwring van mijn vinger. Ik lees de tekst die er instaat mijn naam met Younes en de datum van onze dag. "Waarom is het zo gelopen?".

De tranen veeg ik weg en loop de trap af. De deur gaat open en ik tref Younes aan met tassen vol boodschappen. De tassen laat hij vallen op de grond en hij kijkt me met grote ogen aan. Ik ren de trap af en spring in zijn armen. "Ik ga niet meer terug Younes ik blijf hier het boeit me niet wat ze gaan doen of wat ze hebben afgesproken met je". Hij geeft me een kus en laat me zachtjes los. "Wollah ik heb je echt gemist deze nacht. Maar als je blijft heb je het recht om te weten wat je ouders hebben gezegd". De boodschappen ruim ik uit en even later verteld Younes alles in detail aan me.

"Wat voor vieze actie is dit van hun??! Omg ik kan ze niet meer uitstaan, dus als ik met jou blijf willen ze aan de politie vertellen wat je doet voor werk? Dus ze willen je gewoon snitchen?". Ze willen mijn geluk kapot maken, maar ze weten niet dat ik erger ben dan hun, ik als hun dochter kan een belangrijk persoon ook achter slot en grendel zetten. "Als dat is wat ze willen, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat Yassine voor altijd vast zit!".