Redouan

2.1K 61 4
                                    

Terug onderweg naar Redouan's huis zet ik wat muziek op. Leipe - Heimwee staat op. "Ik wist niet dat het pijn deed, jij zegt ja maar de tijd nee, soms wil ik terug beetje heimwee". Zing ik mee. Wat ik voel van binnen kan ik niet omschrijven het is geen pijn of woede maar teleurstelling. Het feit dat Yassine niet eens om andere dingen heeft gevraagd, maar mij alleen wilde zien om dit kan ik maar moeilijk begrijpen. Daarnaast wil ik weten hoe Redouan zich voelt nu. Hij zal toch niet dit allemaal hebben gespeeld, alles voelde zo echt. De straat rijd ik in en parkeer. Oke hier gaan we dan. De voordeur maak ik open en trek mijn schoenen uit.

"Hallo?". Ik loop de woonkamer binnen en kijk uit op de keuken, "Redouan waar ben je?". De trap op naar boven sta ik stil en probeer te horen of ik geluid hoor. Het hele huis zoek ik af maar geen spoor van hem te bekennen. Pff hij is gewoon weg zonder iets te zeggen wat moet ik hier dan doen. Hoe langer ik in dit huis ben, hoe meer ik in de problemen zit bij Yassine. Maarja hij zit toch vast en ik zit al in de shit bij hem. Dit is precies de kant die Yassine van me haat. De ene kant maakt het me uit en de andere kant helemaal niks.

Met een koekje in mijn hand bel ik Redouan. "Dit is de voicemail van 06...". Niet veel later hoor ik een sleutel in de deur gaan. Zonder me maar ook 1x aan te kijken loopt hij me voorbij. Redouan pakt een Red Bull en staat bij de tussendeur. Alsof ik niet besta. "Kom je ik neem je mee naar Yasmina en dan gaan we". Hij kijkt recht voorzich naar de gang. "Waar gaan we naartoe dan". Ondertussen pak ik mijn tas en telefoon. Hij loopt het huis uit en wacht in een andere auto. Zomaar doet hij zo, hij kan op zijn minst als een volwassen man praten of me aankijken. Als het voortaan zo gaat heb ik schijt aan Yassine. Ik voel meer en meer woede in mijn lichaam borrelen. Als ik eenmaal helemaal dit voel ben ik niet te herkennen. Een andere persoon word ik dan.

De auto stap ik in en hij rijdt meteen aan. Het is dood maar dan ook doodstil. Niet eens muziek staat aan. "Ga je me nog aankijken?". Stilte de persoon naast me voelt als een betonnen muur. "Is dit waarom ik van je naar Yassine moest gaan?. Waarom heb je er zelf niet over verteld aan mij, dat jij al op de hoogte was van hem. Weetje hoe voorschut het net was daar he?". Mijn stem verhef ik steeds meer, niets is erger dan je niet gehoord voelen. "Je bent echt kinderachtig Redouan hoe kan je opeens zo veranderen, alleen omdat Yassine het zegt. Je kon dit dan toch al verwachten ofniet?". "Wat kinderachtig niet met zulke woorden naar mij gooien dame. De laatste persoon die dat is ben ik ja".

"Kijk hoe je doet echt leip ben je, echt leip. Helemaal niks zeg je welou, wat moet ik nu he. Wil je dat we doen alsof er niks tussen ons was en dan. Het gaat ons beide alleen maar pijn doen". "Mijn werk verdien ik mijn geld mee ja!? Dames kan ik overal vinden om mee te trouwen. Jij betekend niks meer voor me.". Ik ben stil en voel een brok in mijn keel. Hoe kan iemand van de ene op andere dag zo erg veranderen, het voelde serieus, ik kon mezelf zijn bij hem. Nu heb ik het gevoel dat elk ding wat ik doe verkeerd is. Als hij niet naast me zat zou ik huilen, schreeuwen en weggaan naar mijn moeder. Mijn lieve moeder die helemaal in Marokko zit. Mijn leven haat ik op dit moment. Een broer die mij van alles verplicht en verband, ouders in marokko en mijn eigen vrijheid die steeds minder en minder wordt.

HABIBA DJELI ❤️Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu